23. „Nie mamy o czym rozmawiać, facet”

            Siedziałaś na kanapie, trzymając w ręce kubek z gorącą herbatą. Spojrzałaś na naczynko w swej dłoni, uśmiechając się subtelnie. Malowane czerwone maki przypominały dobre chwile, natomiast napisane na nim twoje imię praz cechy, pozwalały wspomnieć… o, nie…

Co? Miały przypominać jaka była, a już nie jestem?

Delikatna, subtelna, wyrozumiała, uważna- możesz sobie przypisać takie cechy?

Ta ostatnia już na pewno mnie nie dotyczy… Wiesz, chyba ten kubek przestał być moim ulubionym. Żałuję, że wzięłam go ze sobą.

W inny sposób, nie analizowałabyś swojej metamorfozy. 

Westchnęłaś głośno, odkładając kubek na stolik przed sobą. Podeszłaś następnie do okna, patrząc na rozgwieżdżone niebo, rozciągnięte nad całym miasteczkiem. Przymknęłaś na chwilę powieki, kolejny raz wzdychając. Z zadumy wyrwał cię dźwięk dzwoniącego telefonu. Spojrzałaś na wyświetlacz aparatu i…

Tak, zaniemówiłam.

Znów widziałaś ten uśmiech oraz roześmiane chłopięce tęczówki, które zawróciły ci w głowie od pierwszego wejrzenia. To znowu się stało. Kolejny raz reakcja była taka sama, jak kiedyś. Poprawna, o, tak. Prawidłowa. Przyjemna. Tak, to coś na wzór wiatru odnowy…

Przestań robić jakieś beznadziejne wstępy! Po prostu, przypomniałam sobie wtedy to, co nie było czymś normalnym w moim życiu. Wróciło do mnie coś pięknego. Ona odżyła. Dała o sobie znać. Co? Kto? Jak? Odpowiedź jest prosta. MIŁOŚĆ.

            Drżącymi dłońmi ujęłaś telefon, przyjmując połączenie.

-Julka?- ton jego głosu sprawił, że kolana ci zmiękły do tego stopnia, iż nie byłaś w stanie utrzymać się na własnych nogach.- Julia! Jesteś tam?- próbowałaś coś powiedzieć, lecz z twego gardła wydobył się zdławiony jęk.

-Ach, tak. Rozumiem- dało się usłyszeć po drugiej stronie.- Nie chcę przedłużać, więc powiem prosto z mostu…- łapnęłaś sporą porcję powietrza.- W dupie mam wszystko inne, co na tym świecie istnieje i nie ma związku z tobą. Kocham cię, jestem twoim niewolnikiem, dla ciebie zrobię wszystko. Amen.

-Gregor…- wykrztusiłaś z trudem. W tym samym momencie położyłaś dłoń, gdzie, jak oszalałe, biło twoje serce.

Zrozumiałam w końcu… Zrozumiałam… Dopiero wtedy, gdy byłam tak blisko straty tego, co dla mnie było najważniejsze…

-Julia?- jego głos stał się pytający.

Nie byłam święta. Spotykałam się czasem z kilkoma chłopakami na raz. Raniłam, bawiłam się i manipulowałam uczuciami. Wszystkie zbliżenia były dla mnie obojętne, działał wówczas jedynie automatyzm. Wszystko zmieniło się, gdy poznałam Gregora. To dlatego… dlatego bałam się jego czułości, dotyku… To było zbyt piękne, aby było prawdziwe. Nie wierzyłam we własne szczęście. Obawiałam się, że ona zniknie, wyczerpie się, a ja… stanę się nieszczęśliwa.

-Przyjechać?- zapytał.

-Przyjedź- odpowiedziałem pewnie, a w tej samej chwili mieszkanie wypełnił dźwięk dzwonka do drzwi. 

Gregor- mój wybawiciel.

Jak to? Czemu?

To jedynie automatyzm, który wyćwiczyłam w sobie przez tyle lat. Nic, absolutnie nic, do ciebie nie czułam. Nigdy. Byłeś jedynie kolejną z moich ofiar, nic więcej…

            To chyba nie mnie chciałaś widzieć, sądząc po wyrazie twojej twarzy.

Nie chciałam cię widzieć już do końca życia, więc nie dziw się, że nie byłam zadowolona z twojego widoku.

Już myślałaś, że to on, prawda?

Miałam do tego prawo.

Jesteś tak naiwna i głupia…

Dlaczego?

Bo uwierzyłaś, że niby jakimś cudownym sposobem Schlierenzauer zdołał zdobyć twój adres? 

Czyli to źle, że wierzyłam w miłość, tak?

Najwidoczniej źle.

Przynajmniej nie mam serca z kamienia, jak co niektórzy z naszej dwójki.

            -Co ty tu robisz, Andreas?- zawód pobrzmiewał w twoim głosie.

-Przyszedłem do ciebie- wykrztusiłem z trudnością, patrząc z łzami w twoje oczy.

Skąd te łzy?

Natłok wielu emocji, które mną kierowały, są główną przyczyną obecności łez pod moimi powiekami. Tak, jestem tego pewien…

Ok, nie pytałam czy jesteś tego pewien.

-Zdążyłam zauważyć- prychnęłaś, zakładając ręce na piersi. Wodziłaś wzrokiem wokół mojej sylwetki, lecz nigdy nie chciałaś dopuścić do tego, aby nasze spojrzenia się skrzyżowały. Szczerze mówiąc, chyba ci nawet za to dziękuję.

-Nie sądzisz, że powinniśmy porozmawiać?- warknąłem drażliwie. Twój szorstki i nienaturalny ton głosu, po prostu mnie drażnił.

-Nie mamy o czym rozmawiać, facet- odparłaś złośliwie, próbując zamknąć drzwi przed moim nosem, jednakże doskonale ci to uniemożliwiłem, widząc, co się kroi. 

Najlepiej uciec, prawda? Zatrzasnąć za sobą wszystkie wyjścia i wejścia, zacierając wszystkie ślady, czyż nie?

Tak. A żebyś wiedział, że lepiej. Zwłaszcza w takiej sytuacji. 

-Uważam inaczej, laska- zabawiłem się w twoją grę. Cóż, efekt jednak wyszedł średni, gdyż w dalszym ciągu nie patrzyłaś mi w oczy.- Nie pozwolę ci kolejny raz uciec. Nie pozwolę!- uderzyłem pięścią o drzwi, wchodząc do środka, nie zważając, iż w pewien sposób cię „taranuję”.

-Nie będę z tobą rozmawiać, a wiesz dlaczego? Bo nie mam o czym, do cholery!- wrzasnęłaś jak najgłośniej potrafiłaś. Wreszcie zaczęłaś okazywać jakieś emocje, to już plus. Rozmowa, na którą czekałem, jest już tylko kwestią czasu.

-Każdy facet, z którym spałaś, tak samo nic dla ciebie nie znaczy?- wiem, że odebrać mogłaś to w dwojaki sposób, lecz w miłości jak na wojnie, wszystkie chwyty dozwolone.

Wydęłaś policzki, przybierając kolor purpury. Yhy, to jednak trafiłem w czuły punkt.

-To, co się pomiędzy nami wydarzyło, było jedynie głupią chwilą- wycedziłaś przez zęby.- Jak dla mnie nic to nie znaczyło- nie kłamałaś. Wtedy jeszcze o tym nie wiedziałem, lecz mówiłaś prawdę. Nic dla ciebie to nie znaczyło. Zero. Byłem jednym z wielu. Nic więcej…

-Ha ha, myślisz, że ja w to uwierzę?- twoje słowa wydawały się być dla mnie abstrakcją.

-Yyy… tak?- to brzmiało jak pytanie, lecz wiem, iż był to celowy zabieg z twojej strony.

A więc nie możemy porozmawiać jak normalni ludzie. Złośliwości ciąg dalszy…

-Możesz zacząć traktować mnie poważnie?- nie miałem już sił, a nawet chyba nie chciałem się już z tobą bawić.

-Andreas, czego ty właściwie ode mnie oczekujesz, co?- westchnęłaś. Jak widzę, ty też powoli opadałaś z sił.- Nie bardzo rozumiem do czego jestem ci jeszcze potrzebna.

-Jak to?- wydukałem zaskoczony.

-A czego ty się spodziewałeś?- po raz pierwszy spojrzałaś mi w oczy.- Przecież dobrze wiesz, że nigdy nie moglibyśmy być razem. W ogóle… ble!- zrobiłaś skwaszoną minę, zabawnie marszcząc nos.

-Jakoś wcześniej ci to nie przeszkadzało- odpowiedziałem urażony, ale także zaskoczony twoją reakcją. 

Wcześniej dawałaś mi jasne znaki, że czujesz do mnie coś głębszego…

Wiem. To ja kilka razy doprowadziłam do pocałunku, ale wtedy… wtedy nie czułam niczego więcej niż dziwną żądzę tajemniczości, ryzyka, a może i pociągu fizycznego. Nie wiem… Nie umiem tego wytłumaczyć, lecz teraz wiem już na sto procent. Jestem pewna, że to nic nie znaczyło.

-Wcześniej, to było wcześniej. Dziś jest dzisiaj i jest inaczej, jak widzisz- okazywałem ci swoje uczucia. Ty reagowałaś właśnie w taki chłodny sposób. Miało mnie to niby nie ranić?

-Tak po prostu o wszystkim zapomniałaś?- dalej nie potrafiłem uwierzyć.

-Nie chcę o tym pamiętać- oznajmiłaś ozięble.- Nie potrafię określić tego, co pomiędzy nami było, jednak wiem, iż kocham już kogoś ponad życie. On jest w moim sercu i to z nim chcę spędzić resztę życia- mógłbym przysięgnąć, że w twoich oczach coś błysnęło.

-I to z tej miłości go zdradziłaś, tak?- zadrwiłem.- Posłuchaj, Julka!- przyparłem cię nagle do ściany, co było dla ciebie zupełnie niespodziewane. Dla mnie zresztą też…- Poświęciłem dla ciebie niemal wszystko! Rodzinę, dziewczynę, psychikę…- wypowiedziałem żałośnie.- A ty co? Tak po prostu wystawiasz mnie do wiatru?!

-Nigdy ci niczego nie obiecywałam!- krzyknęłaś, próbując mnie od siebie jakoś odepchnąć, lecz wyszło to marnie.- Poza tym, jak ty sobie to wszystko wyobrażasz, co? Rzucę wszystko dla ciebie i będziemy razem szczęśliwi aż do skończenia świata?- zaśmiałaś się zgorzkniale, jakbyś sama nie wierzyła w swoje słowa.

 Odsunąłem się od ciebie, mierząc twoją osobę badawczym wzrokiem, jednocześnie czekając na rozwinięcie rozpoczętej myśli, która wyraźnie mnie zainteresowała.- Co było, to było. Nie cofniemy czasu, ale to nie miało ani nie ma żadnego sensu. Nic, rozumiesz?

-Ale…- zacząłem, lecz nie dokończyłem. Czemu? Zwyczajnie zabrakło mi słów…

-Nie ma żadnego „ale”- pokiwałaś przecząco głową.- Właściwie, co ty do mnie czujesz?- spojrzałem na ciebie znaczącym wzrokiem. Rozwarłem usta, aby coś powiedzieć, ale…

-Widzisz? Nie czujesz do mnie niczego, poza tymi uczuciami na linii brat- siostra- powiedziałaś z pewnością.

-Nieprawda!- zaprzeczyłem szybko, niesiony falą nowych odczuć.- Chciałbym z tobą być. Zawsze. Codziennie!- zakończyłem krzycząc.

-Jestem twoją siostrą, Andreas! Siostrą!- pokrzykiwałaś.- Nawet tak nie mów!

-Nikt nie zabroni nam być razem- mówiłem już spokojniej.

-Jestem twoją siostrą!- powtórzyłaś zniecierpliwiona.

-Ale dobrze wiesz, że niebiologiczną…

„Każda miłość trwa tak długo,

na ile zasługuje…”

……………………………….

Nie umiałabym inaczej, Kochane... Niektóre z Was przeczuwały i same widzicie. ;) 
Ale... czy to koniec? Czy te pproblemy się skończą? 
Zapraszam, już teraz, na następny rozdział za tydzień! ;**
Buziam. ;*