22. „Należy jedynie odejść, potem czuć i powoli umierać w samotności…”

               

Dokładnie pamiętam ten poranek.

 Elektroniczny zegar, leżący na szafce nocnej, wskazywał właśnie 4.24. Owinięta szczelnie kołdrą, siedziałaś wyprostowana, zwrócona tyłem do mnie. Nawet nie drgnęłaś. Słyszałem jedynie, jak w cichutki sposób wypuszczałaś ze swych płuc powietrze. 

Wiedziałem, co czujesz. Dlaczego?

Bo czułeś to samo…

W jednej chwili podniosłaś się na równe nogi. Łóżko nagle zaskrzypiało, na co ty gwałtownie odwróciłaś się w moją stronę z nadzieją, że się nie zbudziłem. Ja jednak, ku twej uldze, nie dałem po sobie poznać, iż sen już dawno zszedł z moich powiek. Zwinnym i kocim ruchem wyszłaś z ciemnego pokoju, zostawiając mnie już samego. Na szczęście.

Odetchnąłem, otwierając szybko powieki. Sytuacja, zarówno mnie, jak i tobie, zdecydowanie wymknęła się wczoraj spod kontroli. Tego nie powinno być, mimo że wcześniej na pewno tego pragnęliśmy. To miało się nie zdarzyć… Nie… Nie tak miało być.

W takich chwilach, powinniśmy żałować, że czasu nie da się cofnąć.   

 

Nie czekając na nic więcej, zerwałem się szybko z łóżka, zbierając rzeczy, porozwalane na podłodze, które należały do mnie. Nie pozostało mi nic innego, jak wyjść i… właśnie, co dalej? Chyba żadne z nas nie miało pojęcia, co robić dalej.

Ubrany już od stóp do głów, postawiłem decydujący krok, wyłaniając się z ciasnego pokoju. Rozejrzałem się wokół siebie. Nie widziałem cię na ciasnym korytarzu, co naprawdę było dla mnie nie lada ulgą. Postawiłem kolejny krok. Niepewny krok, co warto podkreślić. Kolejny. I kolejny. Aż w końcu dotarłem do wejścia, gdzie umiejscowiona była kuchnia.  

Siedziałaś na drewnianym krześle, uginając nogi w taki sposób, że kolana dotykały brody. Kiedy mnie dostrzegłaś, odwróciłaś się nagle do tyłu, sprawiając, iż nasze spojrzenia się skrzyżowały. Spojrzenia pełne znaków zapytania, strachu, ale także odrazy do samych siebie. Niezapomniana chwila, kiedy żałuje się chwil, kiedy było się naprawdę szczęśliwym.

Rozwarłaś lekko usta, najwidoczniej chcąc coś powiedzieć, lecz w rezultacie nie zdołałaś wypuścić ze swoich ust żadnych słów. Milczenie osoby, którą naprawdę darzy się mocnym uczuciem boli. Można nawet powiedzieć, iż jest to najsilniejszy rodzaj bólu, jakiego można doznać. Wiem, bo przeżyłem to na własnej skórze. Człowiek czuje się bezbronny. Nie posiada żadnej broni, tym bardziej tarczy, dzięki której mógłby ujść z życiem. Dlaczego? Odpowiedź jest prosta. Miłość to poświęcenie i wyrzeczenie. Nie można walczyć ani się bronić. Czasem należy jedynie odejść, potem czuć i powoli umierać w samotności…

Uczyniłem to samo. Zebrałem się w sobie, po czym w ciszy, zwartym tempem, opuściłem mieszkanie twojej przyjaciółki…

~♡~

            -Andreas?- przywitał mnie głos rodzicielki, która właśnie krzątała się po kuchni.

 No, tak. Prawdopodobnie przygotowywała już śniadanie. Właściwie, ile czasu błąkałem się po mieście? Spojrzałem na zegarek. Dochodziła powoli 7.00. Zgubiłem rachubę czasu. Zresztą, nie tylko to…

-Tak- burknąłem pod nosem, ściągając ciężkie buty ze swych stóp.- Idę do siebie- dorzuciłem, stawiając niezgrabne kroki w stronę schodów.

-Czekaj, czekaj!- ściszonym krzykiem zatrzymała mnie mama. Nie mogło być zbyt kolorowo. Co to, to nie…- Gdzie byłeś?- wiedziałem.

-Na imprezie- skłamałem natychmiastowo, mówiąc pewnie, bez najmniejszego zająknięcia.

Kobieta zmierzyła mnie czujnym wzrokiem od stóp do głów, jakby chcąc uwierzyć w podtrzymywaną przeze mnie wersję.- To, że jestem sportowcem, nie znaczy, że nie mogę sobie pozwolić na imprezy. I nie, nie piłem.

-Dziwne- skwitowała, przyglądając mi się jeszcze intensywniej.

-Według ciebie też imprezować można jedynie z alkoholem?- wypełzły z mych ust pretensjonalne słowa. Nie, nie byłem w tej chwili człowiekiem, z którym można swobodnie porozmawiać.

-No dobrze…- powiedziała niepewnie, stawiając kilka kroków w tył.- Potrzebujesz czegoś? Może masz na coś ochotę?

-Nie!- uniosłem się gwałtownie. W oczach mamy pojawiło się przerażenie. Owszem, byłem porywczy i gwałtowny, lecz nie w stosunku do niej… Sam siebie nie poznaję.

 Popatrzyłem na nią, zdezorientowany własnym zachowaniem, po czym bez słowa ruszyłem przed siebie, zatrzaskując za sobą drzwi łazienki. Zrzuciłem wszystko z siebie, wchodząc szybko pod prysznic.

 Tak, zimna woda była czymś w rodzaju oczyszczenia. Przynajmniej zewnętrznego, a na pewno służyć mogła jako ochłoda własnych myśli i niekontrolowanych porywów.

 Nie miałem już sił. Tak zwyczajnie. Po prostu. Rozumiecie mnie? Ty mnie rozumiesz, Julka?

Tak, rozumiem…

Po kąpieli, spojrzałem w końcu na własne odbicie w lustrze. 

Kogo widziałem? Nie mam pojęcia. Nie znam tego człowieka. To nie mogłem być ja. To obcy mężczyzna, który pogubił się nieco w życiu. To nie ja, mogę to powtarzać bez ustanku. Nie ja… Nieprawda. 

Co ja wygaduję? To ja w całej osobie. Ja. Zmieniłem się. Przeobraziłem w kogoś całkiem innego. Dobrze, że przynajmniej się nie oszukiwałem. Najgorzej jest okłamywać swe myśli i umysł.

 A może wolałem okłamywać samego siebie? Chyba wówczas bolałoby mniej. Przynajmniej mi się tak wydaje… 

Jestem żałosny. Nie można się oszukiwać.

 Ok, można, ale na pewno nie w stu procentach. Serca nigdy się nie oszuka. Tak wygląda prawda. Nie chcę serca. Nie chcę mojego serca. Po co mi one, skoro prowadzi mnie jedyne do czystej zguby? To ono sprawiło, iż się zmieniłem nie do poznania. Nie potrafię samego siebie poznać w lustrze, właśnie dotąd doprowadził mnie głos serca. 

Czuję się jak śmieć. Bezwartościowy odpadek, który każdemu jedynie wadzi. Nie chcę tutaj być. Czego chcę? Chcę rozstać się z ziemią. Zapomnieć. Zniknąć. Rozpłynąć się w powietrzu. Nie być. Nie chcę… Nie chcę tutaj być…

 W moich oczach pojawiły się łzy.

 Tak, płaczę. Miałem być silny. Nie udało mi się. Znów. Kolejny raz nie spełniłem tego, czego naprawdę chciałem. 

Kim się stałem? No, kim? Już sam nie wiem. Nie umiem się opisać. Nie potrafię sprecyzować tego, jaką metamorfozę przeszedłem. 

Nie wytrzymuję tego przytłaczającego uczucia… Nie wytrzymuję… I nie wytrzymałem. 

Uderzyłem pięścią twarz człowieka, którego teraz widziałem w lustrze. Tafla lustra roztrzaskała się w drobne kawałeczki, wydając przy tym, przyprawiający o ciarki, głośny zgrzyt.

 Spojrzałem na własną pięść, z której soczyście sączyła się szkarłatna ciecz, która do niedawna płynęła w moich żyłach. Uśmiechnąłem się jak rekin, czując ból, kumulujący się na mej dłoni.

 Wreszcie bolało gdzie indziej, nie w sercu. O, dziwo, było to niesamowite uczucie…

-Andreas?!- pytająco krzyknął Oscar, który w ułamku sekundy otwarł drzwi, demaskując dokonane przeze mnie dzieło.

Cholera, i czemu ja się nie zamknąłem drzwi na klucz?

~♡~

            Chyba nawet nie bolał tak bardzo fakt tego, co zrobiliśmy, jak świadomość, że to, co było, nigdy nie powróci, nie zdarzy się drugi raz. Nie wrócą szczęśliwe, rodzinne chwile. Nie wrócą osoby, które były jedynymi z najważniejszych, które były blisko serca i nadal tam są. Nie wrócą przyjemne uczucia. Nie wróci błogość. Nic nie wróci. Wszystko odeszło gdzieś w zapomnienie. Było, lecz nie jest. Było. Nie wróci. Nigdy. 

            Nie tylko ty czułeś się tak beznadziejnie. Chciałabym opisać to, co czułam dokładniej, lecz nie potrafiłam. Naprawdę, nie umiałam wykrztusić z siebie nawet słabego głosu, który jednym słowem okryłby rąbek moich uczuć. 

          Kroczyłam pewnym krokiem przez wąskie ścieżki opustoszałego parku. Jeśli ktoś wyobraża sobie mnie, jako zapłakaną i ledwo trzymającą się na nogach dziewczynę, grubo się myli. Owszem, każdy krok był dla mnie wyzwaniem, jednakże nie dawałam tego po sobie poznać. Łzy także przestały płynąć po moich policzkach. Cała tajemnica kryła się w tęczówkach. To tam tkwiła prawda. Jakiekolwiek iskierki już dawno uleciały z mych brązowych tęczówek. Źrenice stały się puste, nieczułe i niewrażliwe na jakiekolwiek bodźce. 

Mnie chciało się płakać na każdym kroku… Ty zaś nie wypuściłaś od kilku dobrych godzin żadnej łzy… Jak to jest? Kiedy zdążyliśmy się zamienić rolami?

Szur, szur, szur… Kolejny krok. I następny. Jeszcze jeden. Byle przed siebie. Wdech, wydech. Wdech, wydech. Nigdy na odwrót.

-Julia…- usłyszałam za swoimi plecami cichy i pełen strachu głos. Znajomy mi głos. Przystanęłam na chwilę, odwracając głowę lekko do tyłu.

Znów ją widziałam. Jej twarz stała się przyszarzała, oczy także straciły swój blask, natomiast usta były lekko rozwarte, jakby chciała coś powiedzieć, lecz nie potrafiła tego uczynić.

-T…t…ak?- wydukałam w końcu z trudem, nie patrząc na nią.

To trudne, wiem…

-Przepraszam…- odparła cicho, na co ja momentalnie zwróciłam się w jej stronę.

Zmierzyłam zmieszanym wzrokiem jej postać, po czym bez jakiegokolwiek słowa więcej, ruszyłam zwartym tempem przed siebie.

Za późno… Za późno na przeprosiny… Za późno na naprawienie błędów…

„Ja cię wykańczam fizycznie,

ty mnie psychicznie.

Tak się właśnie uzupełniamy…”

………………………………….

Nareszcie weekend!
Nie macie nawet pojęcia, jak się cieszę! <3 A Wy? ;** 
No, nic. Nie przedłużam, tylko lecę na Wasze blogi. Oj, narobiły mi się małe zaległości, ale to szkoła. :( 
Także zachęcam do komentowania, spekulowania, dzielenia się ze mną swoją bezcenną opinią! ;D
Kocham Was! <3