21. „Kocham go”

               

Szczerze mówiąc, miałam jedno marzenie…

Jakie?

Chciałam zapomnieć o tobie. Wiem, że to dosyć abstrakcyjne marzenie, lecz faktycznie tak było. Ciągle przed oczyma miałam jeden obraz. To byłeś ty. Twoje tęczówki. Twój uśmiech. W uszach brzmiał jedynie twój głos, natomiast na skórze czułam twój dotyk. Tak nie powinno być. Tak nie mogło być. Jednakże, cóż ja mogłam? Nic. Byłam bezradna i bezsilna, wobec tego, co tliło się w mojej duszy i sercu. 

Cierpiałem na to samo, Julka. Nie byłaś stracona w pojedynkę. Byłem z tobą. Znajdowałem się dokładnie w tym samym położeniu…

Nie chce tego w sobie. Nienawidzę tego w sobie… 

Nie mów tak. Nie wolno ci tak nawet myśleć, rozumiesz?! Kiedyś to z siebie wyplenisz, jestem tego pewien. Uraza do siebie samej przestanie boleć, jednak do tego potrzeba czasu. Tylko tyle. Spójrz na to w sen sposób… Nie można żadnymi czarami przyśpieszyć biegu rzeki czy wschodu słońca. Wszystko na tym świecie ma swój czas i następuje wtedy, gdy nadchodzi odpowiedni czas...

            -Andreas! To wreszcie ty!- rzuciłaś mi się na szyję, gdy zobaczyłaś moją postać pod drzwiami mieszkania swej przyjaciółki, u której aktualnie pomieszkiwałaś kątem.

-Tak bardzo się cieszę, że cię widzę…- przytuliłem cię mocno do siebie, nie chcąc nawet znać umiaru. Mając się w swych ramionach, miałem wrażenie, że mam wszystko i wcale tutaj nie przesadzałem.

-Co słychać w domu?- zapytałaś, odsuwając się z przejścia, bym mógł wejść do środka.- Miałeś piekło?- zmarszczyłaś swe brwi w zmartwionym charakterze, przechodząc z ciasnego przedpokoju, utrzymanego w kolorach błękitu, do przestronnego aneksu kuchennego, który łączył się z niedużym salonem, gdzie królował ciemny odcień beżu.

-Twoja koleżanka jest w domu?- spytałem, rozglądając się uważnie wokół siebie. Mieszkanie nie było luksusowe, lecz na pewno niezwykle ciepłe, co z kolei kojarzyło mi się z rodziną.

-Nie, Pauline jest teraz w pracy. Poszła właśnie na nocną zmianę- rzuciłaś szybko, jednocześnie rzucając mi jabłko.- Nie odpowiedziałeś na moje pytanie- przypomniałaś twardo, zajmując miejsce obok mnie na wyleżałej kanapie.

-Nie jest tak źle, jak można by było przypuszczać, naprawdę- odparłem, odkładając kulisty owoc na drewnianym stole.- Od czasu twojej wyprowadzki nikt nic nie wspominał o tym, co się… wydało- sam nie wiem do tego czasu, jak określić sytuację, która miała miejsce tamtego pamiętnego wieczoru.

-Nic?- jęknęłaś, kładąc kościste dłonie na kolana.- Zero wzmianek o mnie i o tobie?

-Zero- odpowiedziałem machinalnie.

-Aż trudno mi w to uwierzyć…

-Powinnaś raczej zapytać, jaka atmosfera panuje w domu- podpowiedziałem, jakim tropem powinna podążać.- To całkiem inne pytanie- skierowałaś na mnie szybko swe zaciekawione spojrzenie.

 Tak naprawdę dopiero teraz zauważyłem w twym wzroku, jak bardzo jesteś wyczerpana. Zwyczajnie zmęczona tą codziennością pełną bólu oraz uczuć i emocji, których stronnictw nie znałaś.

-Andreas?- uniosłaś pytająco brew, intensywnie się we mnie wpatrując.

-Tego nie da się wytrzymać. Myślę nad wyprowadzką. Wystarczyłby mi głupi hotel, byleby tylko nie czuć się tak beznadziejnie na co dzień- powiedziałam skrótowo, przedstawiając ci w trzech zdaniach każdy dzień spędzony w naszym rodzinnym domu, który już niczym nie przypominał tamtego wesołego, roześmianego domu, który faktycznie należał do nas.

 Zasłoniłaś ustami dłoń, przypatrując mi się z jeszcze większą uwagą.

-Wy… wyprowadzką?- wyjąkałaś cicho.

-Tak, wyprowadzką- potwierdziłem.- Nikt się do siebie nie odzywa. Mama nawet na mnie nie patrzy. Nasz jedyny kontakt jest tylko wtedy, gdy mama podaje mi śniadanie, kolację i obiad. Nic więcej- ukryłaś twarz w dłoniach, słysząc te słowa.- Ojciec natomiast udaje, że nic się nie stało i uwierz, że to jest najgorsze. Non stop opowiada jakieś beznadziejne historyjki, które nie trzymają się kupy, a reszta musi ich tylko słuchać, a potem co?- spytałem sam siebie.- W odpowiednim momencie wszyscy musimy wybuchnąć sztucznym śmiechem, udając, że naprawdę rozbawiła nas ta niesamowita dygresja z życia taty bądź jego kolegów- przewróciłem oczyma.

-A Oscar?- podniosłaś wzrok.- Christian? Jak oni to wszystko przyjmują?

-Oscar nie pyta o nic. Podchodzi do wszystkiego z dystansem i szczerze mówiąc, mam wrażenie, że on jedyny potrafi nas jakoś zrozumieć… Albo chce to zrobić… Chris nie wtrąca się w sprawy dorosłych, ale często pyta mnie o ciebie, gdy jesteśmy na osobności…

-Co mu powiedziałeś?!- wyrwałaś się niespodziewanie.

-Że wszystko z tobą w porządku- odparłem z istnym spokojem.- Powiedziałem, że musiałaś na chwilę wyjechać, ale niedługo wrócisz, tylko najpierw sprawy dorosłych muszą się wyjaśnić i poukładać. Christian, sama wiesz, nie wtrąca się w takie sprawy, zatem nie zadawał więcej pytań.

-Całe szczęście…- westchnęłaś z wyraźną ulgą, opadając na miękkie oparcie kanapy.

-Nie zapytałaś, co jeszcze u jednego członka naszej rodziny…- wytknąłem.

-Victoria- wyszeptałaś, patrząc tępo przed siebie.

-Nie odwiedza nas od tamtego czasu- odpowiedziałem krótko.- I ma szczęście, bo sam nie wiem, czy umiałbym utrzymać nerwy na wodzy.

-Nie mów tak- zareagowałaś szybko.

-Bo?- burknąłem.- Zachowała się, jak… jak… Nie wiem nawet, jak mógłbym to określić!

-Uspokój się- warknęłaś, podrywając się na proste nogi.- Victoria miała prawo powiedzieć o wszystkim. To nasza wina, nie jej…- dokończyłaś ponuro.

-Nie chodzi mi o to, że puściła farbę!- uniosłem się po raz kolejny.- Po prostu,  chodzi mi to, w jaki sposób to zrobiła! Obrażała jednocześnie i mnie, i ciebie!

-Pogubiła się, Andreas. Tak samo, jak my…- stanęłaś naprzeciw mnie, zachowując niezwykle bliską odległość.- Co teraz?- wyszeptałaś, chwytając mnie za ręce.

Spojrzałem na ciebie ze zdziwieniem, lecz po chwili wygiąłem usta w sympatyczny uśmiech.

-Co z nami?- wypuściłem w końcu ze swych ust dręczące mnie pytanie.

-Ja wyprowadzam się do Austrii do Gregora, natomiast ty wracasz do Katherine- powiedziałaś składnie, jakbyś myślała nad nim przez dłuższy czas.- Zapominamy o sobie nawzajem. Nawet na święta nie wysyłamy żadnych życzeń. Wszystko wraca do normy, tylko z tą różnicą, że nie masz siostry…- mówiąc to, patrzyłaś mi cały czas prosto w oczy. Pewnym wzrokiem dawałaś mi do zrozumienia, że już niczego nie da się odratować. Że wszystko stracone…

Bo tak powinno być…

Powinno. Ale nie jest.

Tak, to zasadnicza różnica.

-Będziemy szczęśliwi…- wyszeptałaś z zająknięciem, widząc łzy w moich oczach.- Wreszcie szczęśliwi, Andreas… Nam też należy się szczęście, rozumiesz?

-Nie będę szczęśliwy bez ciebie, Julka…- odpowiedziałem ze łzami.

Tak, byłem mężczyzną i płakałem. Nie, nie wstydzę się tego.

-Nieprawda- zaprzeczyłaś szybko.- Wszystko się ułoży, zobaczysz. Z czasem zapomnimy i będziemy się z tego śmiać…- twój głos się załamał, jakbyś podświadomie wiedziała, że to i tak się nie uda.

-Nie wiem, czy tego chcę…- wykrztusiłem z trudem, przysuwając cię do siebie.- Nie chcę o tobie zapominać… To mnie boli, tak samo jak ciebie, ale nie mogę dłużej oszukiwać rzeczywistości…

-Co ty chcesz przez to powiedzieć?- zmierzyłaś mnie podejrzliwym wzrokiem.

-Mówiąc prosto z mostu, zakochałem się w tobie, Julka- nasze spojrzenia się spotkały. Ty patrzyłaś na mnie z rozpaczą i rozżaleniem, a ja z szaleńczą i szczerą miłością w oczach.- Zakochałem się we własnej siostrze…

-Andreas…- odsunęłaś się ode mnie.- Tak nie może być. Przecież kochasz Kat. Ja to wiem, lecz widzę, że najwyraźniej ty sobie o tym zapomniałeś…- wytknęłaś zniesmaczona.

-To, co czuję do Katherine, jest niczym w porównaniu do tego, co czuję właśnie do ciebie. Mówię na poważnie.

-Nie wiesz, co mówisz…- jęknęłaś zrezygnowana, oddalając się na znaczącą odległość ode mnie.

-Przestańcie mi mówisz, do cholery, co wiem, a czego nie!- krzyknąłem.-  Wszyscy cały czas mi mówią, że czegoś nie wiem albo że się mylę!- każdy cały czas chciał decydować za mnie. Wszyscy niby wiedzieli, czego chcę, a mieli guzik racji. Kto wie lepiej? Ja czy wszyscy inni, żyjący obok mnie?

-Spokojnie…- kolejny raz byłaś tak blisko mnie, że czułem słodką woń twoich perfum. Wanilia. Kochałaś wanilię pod każdą postacią…- Nie denerwuj się, proszę- ujęłaś mą twarz w dłonie, wertując już w treści moich błękitnych tęczówek.

-Ale…

-Nie…- ucięłaś szybko, cmokając czubek mojego nosa.- Pogubiliśmy się, wiem. Dlatego uciekam od ciebie, rozumiesz? Uciekam, abyś nie musiał odczuwać tego uczucia za każdym razem, kiedy na mnie spojrzysz.

-Gregor…- zacząłem, lecz kolejny raz nie było dane mi dokończyć.

-Kocham go- powiedziałaś szybko, na jednym wydechu.- Nic tego nigdy nie zmieni. Siedząc tutaj samotnie w czterech ścianach, wiele zdążyłam sobie przemyśleć…

-Powiedz…- spuściłem głowę w dół, nie mogąc znieść dłużej widoku twoich ciemnych, bezdennych tęczówek.- Czy ty czujesz cokolwiek do mnie?

-Czuję- wyznałaś z bólem oraz goryczką w głosie.- Kocham cię, jak brata, ale także jakaś nieznana siła mnie do ciebie ciągnie…- wszystko zmieniły właśnie te słowa.

Jakiekolwiek hamulce puściły. Wpiłem się w twoje pełne, malinowe usta, a ty, ku memu niemałemu zdziwieniu, nie przerwałaś pocałunku. Chwile idylli ciągnęły się w nieskończoność, pokazując nam nową odsłonę naszego prywatnego raju. Nikt nie przejmował inicjatywy. Każdy postawiony krok w stronę twego tymczasowego pokoju, był wspólny. Nawet nie zorientowaliśmy się, kiedy zrzuciliśmy z siebie niepotrzebną garderobę. Wszystko działo się szybko, zbyt szybko. Świat wirował w zwrotnym tempie, a my nieudolnie próbowaliśmy dotrzymać mu tempa. W ekspresowym tempie przywarłem do twego ciała, a ty z kolei robiłaś wszystko, by nie dać się zdominować. Podobało mi się to. Nawet nie masz pojęcia, jak bardzo. Wczepiłaś chude palce w moje włosy, poruszając się wraz ze mną we wspólnym tempie tańca miłości. Zakazanej miłości. Przynajmniej do czasu, aż wspięliśmy się na sam szczyt…

„-Spotkałam dziś miłość…

-I co ci powiedziała?

-Przepraszała, że nie zawsze trwa do końca.

-Płakała?

-Płakała, bo często rani.

-Krzyczała?

-Krzyczała, że nie zawsze jest piękna.

-Śmiała się?

-Śmiała się, bo umie z siebie kpić.

-Żałowała czegoś?

-Żałowała, że nie zawsze ludzie traktują ją poważnie.

-Była zła?

-Złościła się, że czasem w nią wątpimy.

-Cieszyła się?

-Cieszyła się, że tak często jej szukamy.

-Co ci jeszcze powiedziała?

-Powiedziała, że nie jesteś dla mnie…”

………………………………………..

Witajcie, Kochani! ;* 
Powiem tyle, że to chyba nie wymaga komentarza...
Jednakże, ostatnio zdałam sobie z czegoś ważnego sprawę. Wiecie, że powoli brniemy do końca i tak naprawdę, to od Was zależy, co dalej. Jaką decyzję podjąć? Pamiętajcie, proszę, że to WY macie decydujące zdanie na ten temat. :)
Do zobaczenia za tydzień! ;*