20. „Nie mów tak do mnie!”

           

Nigdy w życiu nie pomyślałbym, że towarzystwo rodziny będzie dla mnie jednym z najgorszych rodzajów spędzania wolnego czasu.

Nie mówmy nawet o spędzaniu czasu. Spożywane razem posiłki były karą za to, czego się dopuściliśmy. Mawiają, że karma nie istnieje. Bzdura. Ona jest i ma się całkiem dobrze. Bo jeśli nie ona, to cóż innego wymierzało w naszą stronę cios za ciosem?

Nie ma co tego roztrząsać. Jaka róża, taki kolec. Taka prawda.

Być może i tak, lecz jak długo tak pociągniemy? Też jesteśmy tylko ludźmi.

Wiem, ale co mam powiedzieć? Mam lamentować tak, jak ty? Nie. To nie jest rozwiązanie. Trzeba dzielnie ze spokojem przyjmować to, co przyniesie ze sobą los. Nie jesteśmy w stanie odmienić świata w jeden dzień. Nasz płacz, krzyk, pretensje nic nie zdziałają. One niczego nie naprawią. Nie poprawią naszej sytuacji.

Twoje podejście w sumie ma sens…

Wiem...

Szkoda jedynie, że ja tak nie potrafię…

            -Dzieciaki, chodźcie! Kolacja już na stole!- wołała mama.

 I od tego to wszystko przeważnie się wszystko zaczynało. Kilka słów, które teleportowało nas do całkowicie innej rzeczywistości. Z idylli, do piekła, mimo że nosiło to nazwę „rodzinnej kolacji”.

-Idę, idę…- jęknął Oscar, leniwie podnosząc się z kanapy. Ten to wiecznie albo przy telewizorze, albo komputerze. Naprawdę był aż zanadto normalnym i przeciętnym nastolatkiem.

-Co dziś jemy?- wyłonił nos zza książki Christian, który po chwili odłożył grubą lekturę na bok, stawiając pewne kroki w stronę jadalni. To bezcenny widok, widzieć dziesięcioletniego chłopca z książką pod tytułem: „Anatomia i fizjologia człowieka” w dłoni.

-Sałatka z kurczakiem- odpowiedziała Pani domu, która jeszcze majstrowała coś w czterech ścianach kuchni.

-Znowu?- tym razem to ja włączyłem się do rozmowy, schodząc ślamazarnie po schodach.

-Masz coś do sałatki z kurczakiem?- dąsała się Victoria, która zajęła już swe stałe miejsce przy stole.

Przystanąłem, wymieniając z nią ostre spojrzenia. Każde jej słowo bądź gest od tamtego czasu zawierało dziwny podtekst, który tylko my mogliśmy rozszyfrować. Nie sądziłem, że ona jest do czegoś takiego zdolna…

-Nie, ale to ona ma coś do Andreasa- odezwał się Oscar, jednocześnie bawiąc się widelcem.- Jak wszyscy i wszystko, zresztą- w tej samej chwili do próg jadalni przekroczyłaś ty. W twym spojrzeniu gościł strach, a w każdym z wykonanych przez ciebie ruchu obecne było skrępowanie. Z dziwną gracją zajęłaś swoje miejsce, nie patrząc na nikogo. Wzrok utkwiłaś w dłoniach, które trzymałaś na kolanach, czekając w tym stanie na przybycie do jadalni reszty rodziny.

-Podaj mi, Jula, twój talerzyk- rozkazała rodzicielka, mając w zamiarze nałożenie ci porcji posiłku. Posłusznie wykonałaś to, co musiałaś, jednocześnie goszcząc na twarzy subtelny i delikatny uśmiech, skierowany w stronę starszej kobiety.

-Dziękuję- wychrypiałaś, kiedy odpowiednia porcja sałatki znalazła się na twoim talerzu. Nie mówiąc nic więcej, zabrałaś się za spożywanie posiłku, chcąc jak najszybciej urwać się z tego sztucznego teatrzyku.

-Właściwie, to kiedy zaprosisz do nas jeszcze raz Gregora?- padło nieoczekiwanie z ust mamy.

Wszystkie spojrzenia padły na twą osobę. W tym również moje. To najbardziej rozgoryczone, a jednocześnie pełne znaków zapytania.

-Jeszcze nie wiem…- wydukałaś z trudem, napełniając buzię sałatką.

Odchrząknąłem znacząco, zerkając na Victorię. Siedziała wyprostowana, patrząc zimnym wzrokiem na twoją osobę. Czekałem tylko na chwilę, kiedy z jej ust wydostaną się słowa, które paść nigdy nie powinny…

-Julka już nie jest z Gregorem- zabrzmiała w końcu Vicki. Przymknąłem powieki, nie chcąc dalej słuchać jej słów. Gdyby tylko dało się ją jakoś powstrzymać…

-Co?- wydusiłaś z siebie, krztusząc się. Łypnęłaś kilka głębszych łyków wody, jakbyś to dzięki jej pomocy mogła ostudzić jakoś własne myśli.

-Co ty wygadujesz, Vicka?- szybko do wymiany zdań włączyła się mama. Nic dobrego z tego nie wyniknie. To wiedzieliśmy już oboje…

-Przecież jeszcze nie tak dawno Gregor tutaj był i sprawiał wrażenie, że ma poważne plany wobec Julki- teraz jeszcze tata. Dotychczas nie wtrącał się do naszych rozmów, lecz najwidoczniej szczęście jego córki nie pozostawało dla niego bez znaczenia.- Juluś, co się stało? Skrzywdził cię?
W tej chwili dało się usłyszeć drwiący śmiech Victorii. 

-Nie pochwaliliście się jeszcze?- to pytanie było dla nas jak policzek. Wiadomo było, do kogo Victoria je kierowała.

 Upuściłem niechcąco widelec, a ty siedziałaś nieruchomo, patrząc okrągłymi, ciemnymi oczyma na starszą siostrę, nadal nie dowierzając, że poznajesz właśnie jedno z jej obliczy.

Skąd u niej tyle jadu? Skąd tyle złośliwości? Zawsze była dobra, ciepła, troskliwa…

-Victoria, daruj sobie- wycedziłem ledwo przez zęby. Tylko na tyle było mnie stać, wybacz.

-Ale co?- zerwał się natychmiastowo Oscar, patrząc na wszystkich z zaciekawieniem.- Co masz sobie darować?- spojrzał na Victorię, która nawet nie zwróciła na niego uwagę. - Halo, halo, bo ja tutaj jestem! I nie ogarniam. A powinienem ogarniać, bo...
-Zamkniesz się wreszcie?-oziębłym wzrokiem spojrzał na brata Chris. -Jak mają ci dać jeszcze do zrozumienia, że po prostu nie chcą, żebyś się wtrącał?- upił łyk soku pomarańczowego. - Sprawy dorosłych. Nie dla ciebie, więc chyba najlepiej byłoby, jakbyś sobie stąd poszedł- odpowiedział ozięble Christian, nadal zajmując się swoją sałatką, jakby napięta atmosfera zupełnie go nie dotyczyła.

-Pokłócicie się później, dobra?- warknęła drażliwie mama, niepokojąco mierząc nasze sylwetki wzrokiem.- Andreas! Julia! Victoria! Co się z wami dzieje? Skąd to dziwne zachowanie? Co się dzieje?!- pisnęła na końcu.- Kto mi to w końcu wytłumaczy?!

-Nic się nie dzieje- przełknęłaś głośno ślinę. To było tak blisko… Coraz bliżej i bliżej…

-Teraz niczym nam się nie pochwalisz?- naprawdę miałem ochotę uderzyć Victorię, chociażby za ton, którym się do ciebie zwracała.- Gregorem z chęcią się z nami dzieliłaś. Teraz może też powinnaś, nie uważasz?

-Victoria, zamilcz!- wyrwało mi się gwałtownie. Znów to się stało. Znów straciłem nad sobą panowanie, a wszyscy wiemy, że to nie niesie ze sobą nic dobrego.

-Andreas, ty z kolei nie krzycz!- tym razem krzyknęła mama, nie umiejąc stłumić w sobie narastających emocji, mimo że na co dzień była osobą iście spokojną.

-Przepraszam…- wybełkotałem pod nosem.

-A niech krzyczy!- Vicki nagle zerwała się na równe nogi, uderzając obiema pięściami o stół.- Niech wykrzyczy to, kim naprawdę są i co robią! A robią z nas zwyczajnych durniów i ślepców!

-Victoria, co ci się stało?- jęknął ze zdziwieniem ojciec, okrągłymi oczyma lustrując rozgorączkowaną córkę.

-Oscar i Christian- mama spojrzała w stronę najmłodszych- natychmiast do swoich pokoi. Bez dyskusji!- już widziałem, że Oscar ma w zamiarze rzucić jakąś złośliwość, lecz w ostateczności powstrzymał się i posłusznie spełnił rozkaz matki.

Znając życie i Oscara, pewnie i tak będzie podsłuchiwał za ścianą.

-Czy ktokolwiek może mi wytłumaczyć, co się z wami dzieje?! O co tu chodzi?!- tym razem złe spojrzenie mamy padło na naszą trójkę.

Victoria w dalszym ciągu piekliła się na nas, stojąc nad stołem z płomieniami w oczach. Ja siedziałem, patrząc z zawiścią na starszą siostrę. Ty natomiast nie ruszyłaś się nawet o milimetr, mnąc w dłoni biały obrus.

-Oni są chorzy, mamo!- wykrzyczała w końcu Victoria.- Chorzy, rozumiesz?!

-Chryste Panie, co się dzieje?!- teraz z miejsca podniosła się rodzicielka.- Julka, jesteś chora?!  Co się dzieje, Kochanie?!

-Nie!- przerwała natychmiastowo Vicki.

-Ja już nic z tego nie rozumiem- przyznał z rezygnacją ojciec.

-Julka i Andreas…- zaczęła, lecz widać było gołym okiem, iż trudno będzie jej wypowiedzieć te kilka słów z własnych ust.- Julka i Andreas są razem…- cisza.

Tylko tyle. Martwa cisza.

- Oni są parą. Nakryłam ich ostatnio, kiedy się całowali…- dokończyła z trudem, jednocześnie opadając z ulgą na drewniane krzesło.

Koniec…

To dopiero początek, Julia…

Koniec naszej rodziny. Już nigdy nie będzie tak samo.

-C…c…co?- wyjąkała najstarsza z kobiet, z trudem łapiąc w swe płuca powietrze.- Co ty mówisz, dziecko?- spojrzała na Victorię, lecz ta zwiesiła głowę w dół, nie potrafiąc powiedzieć już nic więcej.

-Andreas, to prawda?- tym razem to rozżalone i jeszcze niedowierzające spojrzenie padło na moją osobę.

Podniosłem martwo wzrok, przez chwilę w ciszy wymieniając spojrzenia z kobietą, która sama nie wiedziała w co ma wierzyć.

-Nie- odpowiedziałem automatycznie.

-Nie kłam- wyrzuciłaś z siebie, unosząc załzawiony wzrok.- Wszystko, co mówi Victoria, jest prawdą, mamo…

-Nie, ja tego nie wytrzymam- odezwał się ojciec, który nie zaszczycając nas nawet jednym spojrzeniem, wyszedł z domu, zostawiając za sobą jedynie trzaśnięcie drzwi.

Zirytowałem się na to zachowanie. Jak zawsze, zostawiał mamę wtedy, kiedy był naprawdę potrzebny.

 Szybko podniosłem się na równe nogi, bez tłumaczeń, udając się do swojego pokoju, głuchy na jakiekolwiek wołania. 
A wołałyście. Zarówno ty, jak i mama. Ale nic... Ja miałem to gdzieś. Nie chciałem w tym wszystkim uczestniczyć. Nie i już...

Wkurzyłeś się na tatę, lecz ty zrobiłeś to samo. Też mnie zostawiłeś samą… 

-Mamo, ale…

-Nie chcę tego słuchać!- ucięła ze złością.- Nie chcę was widzieć.

-Mamo…

-Nie mów tak do mnie!- te słowa przelały czarę goryczy.- Nie jestem twoją matką! Nie jestem!

 Popatrzyłaś na nią ze zdziwieniem, po czym bez słowa ruszyłaś do swojego pokoju, gdzie spakowałaś najpotrzebniejsze rzeczy do niewielkiej torby, a potem po prostu wyszłaś…

A co? Miałam zostać? 

Może powinnaś. Ucieczka niczego nie rozwiązuje.

Wiem! Wiem, że ucieczka od uczuć nigdy nie przynosi oczekiwanych i chcianych rezultatów. Wiem, że trzeba się z nimi zmierzyć. Wiem, że trzeba się do nich przyzwyczaić. Wiem, że należy sobie z nimi poradzić, lecz co z tego, że byłam dobra w teorii? Praktyka zupełnie mi nie leżała. Zresztą, mało kiedy ona jest przydatna w życiu codziennym.

Mam jednak nadzieję, że zdawałaś sobie także sprawę, iż trzeba kiedyś się zmierzyć z ludźmi, których dotyczą te wyniszczające emocje…

„Niektórzy wyświadczają nam przysługę,

odchodząc…”

…………………………………..

Jak się wali, to się wali. ;) A tak z ciekawości, spodziewaliście się, że Victoria okaże się taka i od razu wywlecze wszystko na światło dzienne? :) Tego jestem najbardziej ciekawa! ;D
Tak w ogóle, to już 20. rozdział. Kiedy to minęło? Ech...
Także robiąc małe obliczenia, to wyszło mi, że przed nami jeszcze 5 rozdziałów + epilog. :) Jak myślicie, co się jeszcze wydarzy? :)  
Ten rozdział chciałam zadedykować suenos - Kochana, ja... nawet nie wiem, co mogłabym powiedzieć, oprócz skromnego i niewiele znaczącego DZIĘKUJĘ. <3
Do następnego, Misiaczki. <3