19. „W głowie jedynie huczało, ciało bolało, a usta nadal piekły po twym pocałunku…”

               

             -Co tu się dzieje?! Co wy robicie?!- krzyki narastały, a my z każdą sekundą coraz bardziej wbijaliśmy się w miękki materac, chcąc jak najszybciej zniknąć z pola widzenia brunetki, która swymi ciemnymi oczyma lustrowała nerwowo nasze sylwetki.- Halo! Czy ktoś mi to wreszcie wytłumaczy, do cholery?!- naciskała coraz bardziej, kiedy my powoli rozpadaliśmy się na kawałki.

 Zerknąłem kątem oka w twoją stronę. Widziałem, że zasłoniłaś włosami swą twarz, która zapewne w tej chwili stała się czerwienią podobna do truskawki czy wiśni. Drżącymi dłońmi skubałaś jasny lakier z paznokci, jakbyś poprzez tę czynność chciała uspokoić emocje i zebrać myśli w jednym miejscu. Udało się?

Nie. 

            -Andreas! Julia!- głos Victorii stawał się coraz bardziej spanikowany.- Do cholery, ruszycie się w końcu z tego łóżka?!- uderzyła pięścią o komodę, sprawiając tym samym, że wszystkie poukładane na niej figurki, statuetki zatrzęsły się.

 Odważyłem się w końcu. Na początku podniosłem wzrok, patrząc martwo w jej głębokie tęczówki, przepełnione skrajnymi odczuciami.

A ty reagowałbyś inaczej, gdybyś zastał Victorię i Oscara, całujących się po kątach? 

Następnie podniosłem się na równe nogi, ostrożnie wykonując każdy swój ruch. Tak, jakbym bał się, że za każde potknięcie zostanę podwójnie ukarany.

-Vicki…- szepnąłem ochryple, zapominając dalszych słów, które chciałem skierować w kierunku siostry. Wziąłem głęboki wdech i na tym zaprzestałem swoje starania. Zwiesiłem głowę, zupełnie się poddając. Bo jak to miałem niby wytłumaczyć? Co powiedzieć, aby dobrze mnie zrozumiała?

-Na początku się uspokój…- ja się poddałem, ty zaś odzyskałaś nikłe pokłady sił, aby coś ugrać. By załagodzić sytuację. Wytłumaczyć siostrze coś, czego sama nie potrafiłaś rozgryźć.- Rozmowa w takich nerwach nie ma nawet najmniejszego sensu- słowa te brzmiały tak pewnie i dumnie, jakbyś tylko ty z naszego towarzystwa zachowała zimną krew, choć przed chwilą mogło się wydawać zupełnie inaczej.

-Ja mam być spokojna?! Jak?! Odpowiedz mi, jak?!- na nic twa dyplomacja w starciu z żywymi emocjami. I nie ma się co dziwić. To musiał być szok dla Victorii. Zresztą, to, co się działo, było szokiem dla nas samych, nie mówiąc o reszcie członków naszej rodziny.

-Victoria!- wrzasnąłem donośnie, mając już serdecznie dosyć spanikowanej dziewczyny w tak bliskim otoczeniu.- Kiedy w końcu zrozumiesz, że nic tym nie wskórasz?! Wrzaski na pewno nie pomagają ani mnie, ani tobie, ani nam wszystkim tutaj- wybełkotałem pod nosem, opadając z powrotem na łóżko. Schowałem twarz w dłoniach twarz, oddychając niemiarowo. Uczucie, jakby ktoś przykładał cegły do mojej klatki piersiowej, utrudniając normalne oddychanie. Na twarzy dziewczyny pojawiło się zmieszanie. Zmierzyła wzrokiem wszystko wokół, po czym wydymając policzki, powiedziała:

-Dobrze. Zatem słucham.

-Usiądź- warknąłem drażliwie, nawet nie zdając sobie sprawy, że zabrzmi to tak chropowato.

-Już, już- bąknęła, zwinnym krokiem kierując się w stronę dużego, miękkiego fotela, na którym w ułamku sekundy wygodnie się usadowiła. W chwili jej nieuwagi, wymieniliśmy porozumiewawcze spojrzenia. Przełknęłaś głośno ślinę, podnosząc się z wcześniej zajmowanego miejsca. Wzrok swych ciemnych tęczówek umiejscowiłaś w istocie źrenic starszej siostry, która zawsze była twoim autorytetem. Zawsze chciałaś być choć odrobinę podobna do niej. Chciałaś tak samo dobrze radzić sobie w szkole, tak samo być cudowną osobą poza nią. Victoria miała coś, czego nie miałaś ty. Przyjaznego uosobienia, łagodnego spojrzenia, pełnego wyrozumiałości…

-Więc?- domagała się, przybierając na swą twarz twardą maskę, którą niby nic nie może ukruszyć ani w żaden sposób zmiękczyć. Jeszcze nigdy nie widziałem tej odsłony Victorii. Ile lat ją znam, nigdy nie pozwoliła mi poznać tego oblicza.

-Więc…- zająknęłaś, lecz po raz kolejny zabrakło ci słów. Pomasowałaś swe skronie, przymykając powieki, jednocześnie zadając sobie w myśli pytanie: jak z tego wybrnąć?

-Przydarzyło wam się to pierwszy raz?- skierowała to pytanie w moją stronę. Oblizałem górną wargę, błądząc wzrokiem po kątach pokoju. Czemu życie musi być tak trudne?

-Tak- wyjąkałem cierpko, jakby z moich ust wydostawały się ciernie. Sam nie wiedziałem czy mówić prawdę, czy kłamać. Nie miałem pojęcia. Nie wiem, zresztą, do tego czasu, co byłoby najwłaściwsze w tym przypadku.

-Nie kłam- wycedziłaś przez zęby, zwracając na siebie uwagę zarówno moją, jak i Victorii.- Zdarzyło nam się wcześniej. Nawet kilka razy, ale były to tylko pocałunki. Masz moją gwarancję, że nic więcej się pomiędzy nami nie wydarzyło- stałaś wyprostowana, a ciało twe niemiarowo drżało. Na twarzy zrobiłaś się blada jak pergamin, a mimo że nie chciałaś nikomu ich pokazać, mogę się założyć, że pod powiekami zgromadziły się łzy.

-Tylko pocałunki?!- Vicki nerwowo poderwała się z fotela.- Tylko?!- jej krzyk był niczym uderzenie obuchem w głowę od tyłu. Traciło się przytomność, lecz ciało niestety miało na tyle siły, aby wytrzymać uderzenie. Znacznie inaczej wyglądała ta druga strona człowieka. Sfera duchowa.

-Dobrze- odezwałaś się łagodnym i ściszonym głosem.- To były tylko i aż pocałunki- gestykulowałaś mocno rękami, chociaż nie było to wcale konieczne. Dosyć komicznie to wyglądało…

-Jak długo to trwa?- zadała kolejne z pozornie banalnych pytań, lecz wbrew pozorom nam mogły one dostarczyć wiele trudu. Bo kiedy to naprawdę się zaczęło? Czy jesteśmy w stanie to sprecyzować?

-Od…- zacząłem, lecz nie dane było mi skończyć.

-Ciebie nie słucham!- naskoczyła na mnie starsza z sióstr.- Mów- odwróciła się bardziej w twoją stronę, goszcząc na czole niewielką zmarszczkę.- Kiedy to się zaczęło?

-Sprawa wygląda tak, Vicki, że…

-No, nie mów, że teraz będziesz jej to wszystko streszczać!- tym razem to ja ci przerwałem, powodując tym zdziwienie u wszystkich.

-Andreas, musimy komuś o tym powiedzieć, bo inaczej ta wiedza nas zniszczy!- ledwo powstrzymywałaś się od płaczu. Stałaś na niepewnym gruncie, dodatkowo nad bezkresną przepaścią. Ty oraz płacz wzbierający się w twoim wnętrzu. Nikt więcej.

-Wierzysz jej?!- wskazałem ruchem ręki postać Victorii.

-Jakbyś nie zauważył, ja nadal tutaj jestem- zbulwersowała się, robiąc się na twarzy niemal purpurowa. Typowa reakcja mojej siostrzyczki na gniew. Od małego tak miała. Czasem niektórzy myśleli, że się dławi bądź dusi, kiedy ona zwyczajnie pokazywała swoje foszki.

-Nikomu już nie wierzę. Nawet samej sobie, więc mnie jest wszystko jedno…- wychrypiałaś, patrząc mi głęboko w oczy. Niemo wołałaś o pomoc. Właśnie spadałaś. Pragnąłem wyciągnąć rękę, lecz nie umiałem się ruszyć. Paraliż rozlał się po moim ciele. Bezradność. Bezsilność. Ciemność. Wszechogarniająca ciemność.

-Nadal nie uzyskałam odpowiedzi na swoje pytanie- odchrząknęła znacząco brunetka, nadal domagając się odpowiedzi.

-Wtedy, gdy Gregor był u nas na kolacji, okłamałam was…- wydukałaś.- Tak naprawdę Kat wcale nie potrzebowała Andreasa do niczego. On uciekł, bo…- przełknęłaś głośno ślinę, podnosząc załzawiony wzrok na sylwetkę Victorii - mnie pocałował…

-I co zamierzacie z tym robić?!- pisnęła cienko, jakby właśnie zobaczyła ducha, a nie odkrywała wstydliwe i dostarczające kłopotów, sekrety rodzinne..

-To jest najgorsze…- wyszeptałaś.- Nie mamy pojęcia, co z tym zrobić. To sytuacja bez wyjścia, Victoria…

-Andreas?!- momentalnie zwróciła się w moją stronę. Odpowiedziałem jedynie westchnięciem i wzruszeniem ramionami. To była dostateczna odpowiedź…- Wy… wy…- jęknęła.- Wy jesteście chorzy…- wyszeptała ledwosłyszalnie, po czym szybkim i zwartym krokiem opuściła mój pokój, zostawiając nas znów samych.

-Jesteśmy chorzy…- powtórzyłaś tępo, patrząc na bliżej nieokreślony punkt przed sobą.

-Jesteśmy chorzy- potwierdziłem.- Ale chorego nie można winić o to, że zachorował…- pogłaskałem z czułością i wyczuciem twe ramię.

-Życie nam się wali… Rozpada na kawałki… Sypie jak domek z kart…- mówiłaś nieskładnie.

-Mnie nawet dwa życia na raz…- spojrzałaś na mnie z zaciekawieniem i niezrozumieniem, lecz nie zapytałaś o nic więcej…

~♡~

            Blondynka rozglądała się po przestronnej i minimalistycznie urządzonej kawiarence. Jej oczy z podekscytowaniem wertowały zgromadzonych gości w lokalu, czekając jednocześnie na spotkanie, które otworzyć miało wiele drzwi i furtek w naszym życiu. Znała odpowiedź. Budowała przyszłość na nowo. Była pewna mojej miłości. W zasadzie, powinienem się cieszyć, prawda? Osiągnąłem swój pierwotny cel. Rozkochałem w sobie ponownie dziewczynę, która chwilowo zwątpiła w uczucie, które nas łączyło. Uwierzyła na nowo, lecz co czekało na nią tuż za rogiem? Rozczarowanie. Nic więcej. Nie było mnie pół godziny, potem godzinę, aż wreszcie półtorej godziny po umówionym czasie. Dziś mieliśmy zacząć wszystko na nowo. Popisałem się, wiem… 

Ta blondynka, to oczywiście Katherine?

No, tak…

Dlaczego nie stawiłeś się na to spotkanie?! Czemu zrujnowałeś to, na co pracowałeś tak długo?!

Nie umiałbym się z nią spotkać. Nie po tej sytuacji z Victorią, a przynajmniej tak sądziłem. Nie potrafiłbym zostawić cię tak samej. Może nawet sam nie chciałem tam iść… Sam nie wiem… Poza tym, szczerze mówiąc, nawet o tym zapomniałem. Zbyt wiele tego wszystkiego zwaliło mi się na głowę w jednej chwili. 

            -A ja głupia miałam nadzieję, że on się jeszcze zmieni…- powiedziała cicho do siebie, nadziewając na siebie puchową kurtkę, uprzednio regulując rachunek za dwie kawy, które wypiła w czasie oczekiwania na mnie.

Andreas, ja nie chcę cię dobijać, ale nie okazałeś jej tym nawet szacunku, tym bardziej zaufania, którym mogłaby cię darzyć. 

Wiem. Ja to wszystko wiem.

Nie było szacunku. Nie było zaufania. Z tego, co widziałam, problemy wiązały się również z komunikacją. Bez tego nie ma żadnego związku. Nie ma miłości… Sam chyba musisz sobie odpowiedzieć na pytanie: czy warto to kontynuować? 

„Wiesz, mawiają, że niektóre rzeczy

lepiej zostawić niedopowiedziane…”

……………………………………

Przepraszam! Bardzo, bardzo przepraszam! Kolejny raz nawaliłam, ale to przez kłopoty z internetem nie byłam w stanie niczego dodać... Wybaczcie mi, moje Kochane... ;* Naprawdę o Was nie zapomniałam. :* 

Dziękuję również za wszystkie ciepłe słowa od Was. Uwierzcie, że w tym okresie mojego życia, który aktualnie przechodzę, one pomagają najbardziej. :)

Kocham Was najmocniej! ;**