18. „ Co tu się, do cholery, dzieje?!”

Niby wszyscy powtarzają nam, aby mieć na każdym kroku w życiu odwagę, śmiałość i siłę, dzięki której moglibyśmy rozbrajać każdego przeciwnika. Każą wyrzucać ze swojego życia osoby, które depczą po naszej osobowości, sercu, uczuciach, a nawet emocjach, mając je kompletnie za nic. Każdy mógł się mądrzyć, jak tylko chciał. Tak czy siak, ty nie mogłaś skorzystać z żadnej z rad. Bo jak to sobie niby wyobrażałaś? Jak stać się silną, kiedy czułaś jedynie wyraźny deficyt siły w swej duszy? W jaki sposób wyprać mnie ze swej rzeczywistości, skoro byłaś non stop na mnie skazana? 

To, że ja nigdy nie skorzystam z tego typu rady, nie znaczy, że jest ona bez sensu, Andreas. Nikt, absolutnie nikt, nie prawa pozbawiać drugiego człowieka uśmiechu oraz ewidentnie pokazywać brak uszanowania. Nikt. Nawet osoba, którą kochamy…

Czy kiedykolwiek cię nie szanowałem? Wiem, że pozbawiałem uśmiechu wielokrotnie, lecz szacunek to inna para kaloszy. 

Cały czas to robiłeś. Może nieświadomie, ale jednak.

Kiedy? W jaki sposób? 

Wraz z każdym spojrzeniem, które w ostatnim czasie kierowałeś w moją stronę, dawałeś mi do zrozumienia, że nie znaczę nic. Że jestem marionetką w twoich dłoniach. Że możesz robić ze mną, co ci się żywnie podoba. 

Przecież to niedorzeczne. Ubzdurałaś sobie coś absurdalnego.

Nie wierzysz? 

Nie…

Wierzysz. Dopiero teraz zdałeś sobie z tego sprawę, kiedy ci to wypomniałam. 

Dlaczego przeważnie ta cholerna racja leży akurat po twojej stronie?!

            Tęskniłaś. W dziwny sposób odczuwałaś mój brak. W głowie tylko jedno pytanie: kiedy wróci? Nie miałaś już energii, a i nawet ochoty, aby wciskać wszystkim wokoło kolejne bajki na temat tego, że nie daję żadnego znaku życia. Sama chciałaś poznać prawdziwą odpowiedź, gdyż zgubiłaś się już wśród gąszczu wmawianych kłamstw. Drżącą dłonią nacisnęłaś klamkę, gdzie po drugiej stronie znajdował się mój pokój. Rozejrzałaś się wokół siebie, jakbyś szukała najmniejszej cząstki mnie nawet w najmniejszym zakamarku niewielkiego pomieszczenia. Jak zawsze panował w nim bałagan. Uśmiechnęłaś się subtelnie, przypominając sobie z pobłażliwością moją naturę bałaganiarza.

W tej kategorii przebijałeś nawet Oscara, a on był naprawdę groźną konkurencją. Potem się wyprowadziłeś i to Kat miała okazję doświadczać i próbować twej niezwykłej natury.

No właśnie… Katherine. 

Otrząsnęłaś się ze wspomnień, dobrych wspomnień, co warto podkreślić, przypominając sobie postać drobnej, niebieskookiej blondynki, której zdjęcie dostrzegłaś na stoliku nocnym. Ujęłaś w swe dłonie ramkę na zdjęcie, ocierając opuszkiem kurz, który osiadł na szybce oraz naszych postaciach przedstawionych na obrazku. Bolało, prawda?

Bolało jak cholera. Może nie płakałam ani nie skarżyłam się wszystkim na swój marny los (nie to, że miałabym komu się nawet wyżalić), lecz czułam nadal. Tak samo. Ba, co ja mówię? Czułam intensywniej. Mocniej. Nie pokazywałam tego, ale niszczyło mnie to każdego dnia. Obłędnie mi zależało, ale… 

Dokończ.

Odpowiedź będzie głupia.

Nie mamy już nic do przegrania czy też wygrania. Wszystko powinno być dla nas obojętne i bez znaczenia.

Zatem zależało mi, ale dokładniej nie wiedziałam na czym… 

To JEJ wina, Julka.

Teraz to wiem…

-Nie sądziłem, że zastanę w domu taki komitet powitalny- wzdrygnęłaś się, gdy usłyszałaś mój głos, przypadkowo upuszczając ramkę ze swych rąk, co sprawiło, że po pokoju rozniósł się dźwięk tłuczonego szkła.

-I co narobiłeś?- wydukałaś, natychmiast zabierając się do zbierania pozostałości stłuczonej ramki, która ucierpiała na spotkaniu z podłogą.- Wystraszyłeś mnie…- próbowałaś się gęsto tłumaczyć, nadal z obłędem w oczach zbierając stłuczone szkło.

-Zostaw to, bo się skaleczysz- zagrzmiałem stanowczo, lecz zarazem łagodnie, patrząc na ciebie z góry. Nie słuchałaś.- Julka!- czemu ostatnio tak łatwo było mnie wytrącić z równowagi?

-Auć…- syknęłaś w jednej chwili. Momentalnie znalazłem się u twojego boku, wystraszonym wzrokiem patrząc na twą, rozciętą przez szkło, dłoń. Krew lekko sączyła się z niewielkiej ranki, lecz widok szkarłatnej cieczy był dla mnie już niemałym przeżyciem. Odwróciłaś  głowę w moją stronę, patrząc wystraszona w moje, również pełne strachu, oczy.

-Mówiłem, żebyś nie zbierała teraz tych szkieł?- wychrypiałem, nie mogąc znieść ciszy, która zapanowała pomiędzy naszą dwójkę. Cisza nie do wytrzymania. Najgorszy rodzaj ciszy. Chwila, która wcieliła się w rolę niemego zabójcy…

-To… to…- jednak byłem odrobinę silniejszy od ciebie. Przynajmniej umiałem wypowiedzieć jedno, a składne zdanie w twojej obecności. To jest już coś…

-…nic…- dokończyłaś, chowając wzrok pod długą grzywką. Wbrew twej niechęci i wyczuwalnego odrętwienia, ująłem twą dłoń,

-Do wesela się zagoi…- nagle zwróciłaś na mnie swój wzrok, jakbyś usłyszała co najmniej wyrok śmierci.

-Pokłóciłam się z Gregorem- powiedziałaś niespodziewanie, wywołując u mnie szybsze bicie serca. To tak, jakbyś chciała mi zakomunikować, że przez to, co w sobie nosimy, nasze życie powoli zmierza ku ruinie. W sumie miałaś rację…

-Ostatnio zacząłem ignorować wiadomości od Katherine… Jej telefony, sms-y, e -maile…- wyznałem, jakby przyparty do muru. Nikomu wcześniej o tym nie mówiłem. Właściwie sam nie chciałem dopuszczać tego do swojej świadomości. Co było niewygodne, wypierałem ze swojej świadomości. Jedyny sposób na przetrwanie ostatnich dni…

-Dlaczego?- wyjąkałaś zdziwiona.

-Nie mam na to siły…- westchnąłem, pocierając swoje skronie.- Wizja usłyszenia jej głosu mnie przeraża. Nie mam pojęcia o czym mógłbym z nią teraz rozmawiać. Nie wiem w jaki sposób pokazać, że jakoś sobie radzę, chociaż jest całkiem inaczej….

-Andreas, nie możemy tak dłużej żyć- usiadłaś prosto na łóżku, chowając twarz w dłoniach.- Tak się nie da. To wysysa z nas resztki człowieczeństwa, rozumiesz?- spojrzałaś na mnie oczyma, z których wydostawały się zapewne suche łzy.

-Rozumiem- usiadłem tuż obok siebie, będąc skrępowany twoją bliską obecnością. Jak to jest, że w przeciągu kilku godzin wszystko gwałtownie się zmieniać? Niebo przestaje być niebem, ulubiona muzyka staje się bezsensownym bełkotem, a siostra przeobraża się w obiekt westchnień…

-Mówiłeś ostatnio, że nie da się o tym zapomnieć- wyprostowałaś się, patrząc w moje oczy ze skupieniem i pewnością.- Możliwe, że jest to niemożliwe, ale my musimy. Przez życie jesteśmy zmuszeni zapomnieć o wszystkim, co było niewłaściwe z naszej strony, Andreas.

-Masz rację- przytaknąłem głową, dając znak, iż przyznaję ci stuprocentową rację.- Musimy zapomnieć, bo inaczej doprowadzi to do naszej rychłej katastrofy. To co? Uścisk na zgodę?- wyciągnąłem dłoń w twoją stronę, czekając ze strachem na twą reakcję.

-Tak, zdecydowanie- kiwnęłaś, ściskając mocno mą dłoń, nie spuszczając przy tym wzroku z mojej twarzy. Niby patrzyłem na nasze dłonie, lecz kątem oka potrafiłem dostrzec to, co siedziało w twoich oczach. 

Co zauważyłeś?

Zdziwienie, ale zmieszanie. Zupełnie tak, jakbyś oczekiwała czegoś więcej... Jakby właśnie to ci nie wystarczało…

Jesteś lepszym obserwatorem, niżeli komukolwiek innemu mogłoby się wydawać…

-To…- zacięłaś się, patrząc ze skupieniem na swą dłoń, na której przed momentem czułaś mój dotyk.- To…- nie umiałaś dokończyć, jednakże tym razem umiejscowiłaś swój wzrok w moich tęczówkach.

-Dokończę za ciebie- odparłem, będąc pod wpływem chwili, która zamknęła nas w swe szpony.

-No, dokończ…- westchnęłaś, zbliżając się nieznacznie w moją stronę.- Zamieniam się w słuch.

-To bez sensu…- wypuściłem z ust wolno i wyraźnie, akcentując dokładnie każde słowo. Zauważyłem, że mrugnęłaś kilka razy, jakby przetwarzając te słowa. Po chwili pokiwałaś niemo głową, a wówczas…

…wszystkie zapory pękły. 

Nagle przybliżyłaś się do mnie na tyle blisko, abym za wcięcie w talii mógł przyciągnąć cię do siebie. W ułamku sekundy nasze usta złączyły się, darując sobie nawzajem chwile słodkich rozkoszy, kiedy to gorące pocałunki stawały się wybawieniem, za które przyjdzie nam zapłacić piekłem. Z naszych rozgrzanych serc można było poczuć syk buchającej pary. Zawędrowaliśmy do niezwykłej krainy, z której nie chcieliśmy wracać. 

A zmuszeni byliśmy wrócić. Zawrócić jak najszybciej się da…

-Co tu się, do cholery, dzieje?!- dopiero ten głos sprawił, iż odskoczyliśmy od siebie jak poparzeni, mierząc spanikowanym wzrokiem przybysza, który zrujnował naszą idyllę.

 „Miłość, która nie jest szaleństwem,

nie jest miłością…”

…………………………………………

No, to w końcu coś zaczyna się powoli, powolutku dziać. :D Mnie to cieszy, bo znacznie lżej mi na sercu, kiedy oddaję Wam jakiś bardziej dynamiczny rozdział. :) Chociaż... szczerze mówiąc, nie jestem także z tego zachwycona...
Jak tam? :) Co tam u Was, Misie? ;* Walentynki już w niedzielę. :D Życzę Wam, aby był to dla Was dobry czas. ;*
Poza tym, jak w szkole? Zaczęło się już, co? No, przynajmniej u mnie...
Tak bardzo chcę już przerwę świąteczną. ;c
Nooo... ewentualnie wakacje. *0* hahah
Kocham Was! :*
Widzimy się za tydzień! <3