17. „Jakbyś nie zauważył, ta sprawa dotyczy również mnie…”

           

Kawiarenka, w której właśnie się znajdowałem, nie była wcale duża. Urządzona była w nowoczesny sposób, co dodawało mi poczucia oficjalnego zabarwienia spotkania, na które z takim strachem czekałem. Małe, białe fotele nie były wcale wygodne, a stojący na miniaturowym, kwadratowym stoliczku biały tulipan, rozpraszał mnie do tego stopnia, że moje rozdrażnienie sięgało niemal zenitu. Ściany utrzymane były w brązowo-beżowych kolorach. Rozejrzałem się wokół siebie. W kącie siedziały para nastolatków, która zapewne w tej chwili przeżywała swoje słodkie chwile, skropione przesadną słodkością. Przewróciłem oczyma, kierując wzrok na inny obiekt.

Przy stoliku pod oknem siedział starszy pan, który powoli upijał swą kawę, patrząc z refleksją na prószący za oknem śnieg. Najwyraźniej odpoczywa. Tak, odpoczynek. Ten psychiczny. Chyba najbardziej pożądana przez ludzi chwila westchnienia. Zazdroszczę mu. Ja prawdopodobnie nigdy nie będę w stanie tak naprawdę odpocząć… To za bardzo boli. Otrząsnąłem się i jak najszybciej odwróciłem wzrok od mężczyzny. Potrzebuję jeszcze trochę siły i energii, nie mogę już na starcie się dołować.

 Tuż przy barze dostrzegłem nastolatka, który namiętnie próbował flirtować ze- starszą o niego o dobre kilka lat- kelnerką. Uśmiechnąłem się pod nosem. Pamiętam, kiedy byłem dokładnie taki sam. Wtedy wszystko było tak łatwe i bezproblemowe. Zupełnie przeciwne do tego, co jest teraz. Paradoks, prawda?  Najpierw nie mamy żadnych zmartwień, żyjemy jak lekkoduchy, a potem wszystkie możliwe problemy zwalają się nam na głowę…

            -Już jestem- wzdrygnąłem się lekko na dźwięk twego głosu. Brutalnie wyrwałaś mnie z mojego prywatnego świata refleksji, więc nie mogło się obyć bez takiej reakcji. Podniosłem się szybko z zajmowanego miejsca, patrząc na ciebie głodnym i spragnionym wzrokiem.

Jeszcze nigdy w życiu nie widziałam, aby twoje spojrzenie było tak intensywne. Wręcz prześladowcze. Zadrżałam w duszy, zaciskając mocno zęby, by nie pozwolić grymasowi strachu i bólu wypełznąć na widok. 

-Dziękuję ci, że przyszłaś…- wykrztusiłem z trudem, obserwując w jaki sposób zajmujesz wyznaczone dla ciebie miejsce. Nie mogłem nasycić oczu twym widokiem, gdyż ciągle potrzebowałem więcej i więcej. Byłem tak blisko, aby cię stracić, a teraz ty byłaś tak blisko mnie… Moje zmysły zaczęły wariować. Wszystkie kontrolki rozbłysnęły czerwonym światłem, a w głowie rozbrzmiewał alarm, który boleśnie mnie ogłuszał.

Nadal stałeś nade mną, co warto zaznaczyć. 

Tak, dopiero po dłuższej chwili zdałam sobie sprawę, że nadal stoję jak ten ostatni przygłup. Usiadłem zażenowany, czując, jak czerwienię się na twarzy. To chyba mój pierwszy raz, kiedy miałem okazję zalać się tak krwistym rumieńcem. Speszyłem się, odwracając od ciebie wzrok. Co ty ze mną robiłaś?

Coś, czego wcale nie chciałam. Nie prosiłam się o to, uwierz mi.

-To też moja sprawa- odparłaś pewnie, unosząc wzrok znad karty menu.- Jakbyś nie zauważył ta sprawa dotyczy również mnie, więc nie rozumiem twojego głupkowatego zachowania- podkreśliłaś wyraźnie każde słowo, odkładając na bok kartę deserów.

-Po prostu nie mam pojęcia, jak mam się zachowywać w twoim towarzystwie…- jakim cudem usta rozwiązały mi się do tego stopnia, że byłem w stanie powiedzieć to na głos?

-Sam doprowadziłeś do tej beznadziejnej sytuacji- odpowiedziałaś ozięble jak jeszcze nigdy dotąd. Czułem jak mój żołądek się przewraca. Przełknąłem głośno ślinę, patrząc na ciebie z przerażeniem. Czułem się jak karaluch, na którego ktoś idzie z packą, a on sam został zaprowadzony w ślepy róg.

-No tak…- spuściłem wzrok, skubiąc nerwowo swoje paznokcie. I co dalej? Jak rozwiązać ten problem? Jak w ogóle zacząć? Od czego? W jaki sposób przełamać ten strach, zażenowanie i zakłopotanie, by w końcu przejść do sedna?

-Dzień dobry, w czym mogę pomóc?- przed nami, jak spod ziemi, wyłoniła się młoda kelnerka w biało-czarnym trykociku roboczym, która szczerzyła w naszą stronę swój firmowy, lekko sztuczny uśmiech.

-Jeszcze się zastanawiamy- odpowiedziałaś łagodniej, dając znać kelnerce, że w tejże chwili powinna się po prostu oddalić i cierpliwie czekać na nasze zamówienie, które na dobrą sprawę mogło w ogóle nie dojść do skutku.- I co? Co masz mi do powiedzenia?- domagałaś się, rzucając we mnie swym chropowatym tonem głosu, który rozlewał w moich żyłach truciznę paraliżującą.- O ile dobrze pamiętam, to ty domagałeś się naszego spotkania. Przyszłam i co? I zamierzasz tylko milczeć?

-A co mam ci powiedzieć, do cholery?!- nie wytrzymałem. Jej głos, który oskarżał mnie o najgorsze zbrodnie ludzkości, był niczym żyletki wbijane kolejno w moje serce. Nie dość było mi bólu? Musiałem jeszcze czuć? Po co? O stokroć bardziej wolałbym być bezdusznym, zimnym i nic nieczującym osobnikiem.

-Cokolwiek- wyszeptałaś, tym razem ofiarując mi nieco bardziej łagodny wzrok niż przedtem. Twoje duże, okrągłe oczy zapłonęły pytajnikami i z całą pewnością odzwierciedlało to samo, co tkwiło również w moich tęczówkach. Obydwoje zgubiliśmy się w odmętach własnego serca. Obydwoje zabrnęliśmy za daleko. Obydwoje nie wiedzieliśmy, co teraz robić…

-No właśnie, sama nie wiesz czego oczekujesz, więc ode mnie także nie chciej cudów…- burknąłem pod nosem, zakładając ręce na piersi. Przez chwilę wymienialiśmy ciągłe spojrzenia, gdzie z sekundy na sekundy gościło coraz więcej zaniepokojenia i zmartwień, co dalej z nami? Co dalej z naszą rodziną?

Chyba właśnie tu był nasz czuły punkt. Zarówno ty i ja wiedzieliśmy, że jesteśmy na siebie skazani, poprzez osoby, które kochamy. Nie możemy przed sobą uciec ani o sobie zapomnieć…

-Ja niczego nie zrobiłam- wycedziłaś przez zęby, jakbyś chciała wybronić się przed wszystkimi wrogimi myślani w twojej głowie.- To wszystko twoja wina! To wszystko przez ciebie!- wrzasnęłaś na głos, po czym szybkim krokiem wyszłaś z kawiarni, gdzie wszyscy zgromadzeni tam ludzie, odprowadzali nas zaciekawionymi wzrokami.

-Julka!- krzyknąłem za twoimi plecami, starając się  -z niemałym trudem- cię dogonić. W dziwny sposób cię rozumiałem. Nie wiedziałem dlaczego. Nie miałem pojęcia, kto obdarzył mnie takim doświadczeniem życiowym, aby zrozumieć, lecz rozumiałem. Zdawałem sobie sprawę, co musisz czuć i jak bardzo cię to boli, toteż nieobce mi było źródło tego postępowania.- Zaczekaj na mnie! Jula!

-Zostaw mnie! Daj mi spokój, rozumiesz?!- nadal uciekałaś, wydając z siebie ciche jęki szlochu.

-Zniknij z mojego życia raz na zawsze!- pokrzykiwałaś słabo, gdy zdołałem cię już dogonić. Każde twe odepchnięcie czy wyraźny znak, że nie chcesz mieć ze mną nic do czynienia, był niczym każda osobna żyletka wbijana w moje serce. A nie powinno tak być. Nie powinniśmy ze sobą naprawdę walczyć czy doskakiwać wzajemnie do gardeł.

Znam sprawczynię tego, co się z nami działo. To ONA.

Myślimy o tym samym, prawda?

Prawdopodobnie tak. 

To wina tej zmory, która nie dawała spać. Nie pozwalała jeść. Przypominała z każdym oddechem, że jest obecna w moim codziennym życiu w każdej sekundzie marnego życia ludzkiego na Ziemi w moim wykonaniu. Kłuła mnie w serce. Ciągle dokuczała. Dawała do zrozumienia, że jest potężniejsza ode mnie. Nie pozwalała zapomnieć, że stałem się nią. 

Głos ci się łamie…

Nie umiem mówić o tym inaczej. Przegrałem walkę o swoje życie, rozumiesz?

Wiem, że będzie to marne pocieszenie, lecz nie byłeś sam z tym, co cię przytłaczało. Też byłam chora. Tak samo, jak ty. W takim samym stopniu. 

Masz rację, to marne pocieszenie…

-Julia- warknąłem stanowczo, unieruchamiając cię swą siłą. Uspokoiłaś się na moment. Oddychałaś niemiarowo, łapczywie chwytając chlusty powietrza w swe płuca.- Popatrz na mnie- wykonałaś moje polecenie.

-Strasznie mi trudno, Andreas- wyłkałaś, patrząc na mnie zaczerwienionymi od łez oczyma.- Ja już chyba dłużej tak nie umiem….

-Ja wiem, wiem- odezwałem się. Głos znowu mi się łamał. To nie do wytrzymania.- Powiedz, chcesz, abym odszedł już na zawsze? Chcesz tego najmocniej na świecie?- czułem jak wbijałem boleśnie palce w twe kościste ramiona. Ty jednak nie czułaś bólu fizycznego, a przynajmniej tak wywnioskowałem po braku grymasu bólu na twojej twarzy.

-Nie, nie chcę, Andreas- wyszlochałaś żałośnie, wtulając się w mój tors. Tak, jakbyś wstydziła się prawdy.- Chcę, żebyś został. Żebyś był ze mną i naszą rodziną. Pragnę, aby wszystko było po staremu…- bełkotałaś niezrozumiale.

-Ale zdajesz sobie sprawę, że nigdy nie będzie jak dawniej?- przyznałem z bólem. W końcu to ułatwiłoby wiele spraw…

-Co teraz, Andreas?- z uwagą patrzyłaś na moją przygaszoną twarz.- Co z nami? Co z naszą rodziną? Będziesz umiał ominąć to, co się przydarzyło?

-Nie, nie będę umiał. To niemożliwe…- odparłem szczerze, nie odrywając wzroku od twych dużych, ciemnych tęczówek.- To… to… nie. Nieważne.

-Andreas!- krzyknęłaś, chcąc przywołać mnie do porządku.- Do cholery jasnej, ogarnij się! Ta chora sytuacja dotyczy również mnie! Mam prawo wiedzieć wszystko!

-To wiele dla mnie znaczyło!- wybuchłem nieoczekiwanie. Spojrzałem potem na twą skamieniałą twarz, z której uleciały wszystkie kolory. Westchnęłaś, nie wiedząc, co powiedzieć. Paraliżujący jad rozlał się w twoim krwiobiegu. Stałaś nieruchomo blisko mnie. Drżałaś.- Ledwo przeszło mi to przez gardło, ale jeśli chciałaś wiedzieć, to już wiesz…- wybełkotałem pod nosem, lustrując twą sylwetkę ze współczuciem, jak i rozżaleniem. Kilka sekund, podczas których nasze twarze zbliżały się do siebie, ciągnęły się w nieskończoność. Było tak blisko, a zarazem daleko. Każdy ruch był nieśmiały, pełen bólu, ale i przemawiała przez niego namiętność, pomieszana z dziwnym pragnieniem, którego nie rozumieliśmy.

-Nie!- przerwałaś trans, w który zapadliśmy nieświadomie. Odsunęłaś się ode mnie, posyłając mi rozpaczliwie spojrzenie.- Musisz… musisz...- niby uspokoiłaś płacz, lecz szloch nadal był obok ciebie.- Musisz wrócić do domu. Nie mam pojęcia, co mówić rodzicom, a wszyscy się martwią…- przytaknąłem niemo, obserwując jak powoli znikasz za zakrętem. Znów było tak blisko. Znów omal nie zrujnowaliśmy sobie życia i psychiki na nowo. Znów oddaliśmy się instynktom bez reszty. To błąd. Szaleństwo. Obłęd. Jedno było pewne. Z jednym się zgadzałem. Muszę wrócić do domu. I co? Jak żyć z tobą pod jednym dachem, wmawiając wszystkim, że wszystko jest w jak najlepszym porządku?

~♡~

            Kiedy kogoś kochamy ze wzajemnością, staramy się być razem i kiedy uśmiech ukochanego jest naszym uśmiechem, dwie odrębne dusze stają się jednością. Jedna wie doskonale, co drugiej w duszy gra. To nie stanowi żadnego problemu. Jesteśmy wobec siebie nadzy. Pod względem duchowym, oczywiście. Obdarci z jakichkolwiek ukrytych emocji, uczuć, utrapień i długo można by wymieniać i wymieniać, lecz nie o to teraz chodzi. Nie da się ukryć tego przed ukochany. Nasze zgryzoty są zgryzotami  naszej miłości, które dzielimy na pół i wspólnie rozwiązujemy. 

Wiedziałam to!

W teorii być może jesteś dobra. Musisz poznać tajniki praktyki…

Chciałam mu powiedzieć. Marzyłam o tym. „Gregor zdradzam cię z własnym bratem, całując się z nim po kątach”? Dobrze wiesz, że na to nie mogłam sobie pozwolić…

            -Długo to będzie jeszcze tak wyglądać?- spytałaś, patrząc jak Gregor pakuje kolejne rzeczy do ogromnej, czarnej walizki ze srebrnymi wstawkami na bokach.

-Jak?- oderwał się od pakowania, skupiając na tobie całą swą uwagę. Usiadł obok ciebie na hotelowym łóżku, nie odrywając od twej postaci zainteresowanego, ale i zmartwionego wzroku. Wyczuł. Na twoje nieszczęście wyczuł, że coś nie jest tak, jak powinno…

-No, tak…- wzruszyłaś ramionami, skinieniem głowy wskazując na walizkę, leżącą na podłodze.- Spotykamy się na szybko, wszystko odbywa się tak, jakbym była tylko twoją kochaną i nic więcej. Potem wyjeżdżasz, co rozumiem, bo to twoja praca, ale źle się z tym czuję… Męczy mnie to, rozumiesz?- nadal na niego nie patrzyłaś.

-Rozumiem- przyznał ze zrozumieniem w głosie, obejmując cię ramieniem.- To niedługo się skończy, obiecuję- z wyczuciem gładził twoje ramię.- Ale nie o to chodzi. Jest coś jeszcze. Co się stało, Julio?

-Nic się nie stało- odparłaś, patrząc mu w oczy dziś pierwszy raz. Próbowałaś się nawet uśmiechnąć na przymus, lecz nie wyszło przekonująco.

-Julio, przecież widzę- drążył dalej swoje. W jego spojrzeniu coś się zmieniło. W czekoladowe tęczówki wstąpił chłód. W aksamitnym dotychczas barytonie, pojawiły się chropowate grudy. Wyprostowałaś się , nie przerywając kontaktu wzrokowego z Austriakiem.

-A ja przecież mówię, że nic się nie stało- powtórzyłaś stanowczo, dając Austriakowi do zrozumienia, że w ten sposób nic nie zdoła wskórać.

-Kochanie, powiedz mi- na chwilę wrócił „stary, dobry Gregor”.- Kocham cię i dobrze o tym wiesz. Nie bój się. Tak łatwo mnie od siebie nie odstraszysz- błysnął uśmiechem niewinnego chłopca, po czym wykonał zdecydowany ruch, chcąc cię pocałować, lecz ty, ku zdziwieniu wszystkich, gwałtownie odwróciłaś głowę w przeciwną stronę.

Nie wiem czemu, przysięgam. Nadal kochałam go jak głupia, lecz coś mnie przyblokowało…

W pokoju zapanowała grobowa cisza. Wstałaś na równe nogi, stojąc nieruchomo tyłem do Gregora. Twe oczy pokryły się warstwą łez, natomiast Austriak siedział z kamienną twarzą w tym samym miejscu, zaciskając pięść na buraczkowej, satynowej pościeli.

-Gregor…- wyjąkałaś cichutko, nie ruszając się nawet o krok.

-Julia- odparł twardym jak skała głosem.- Wyjdź stąd.

-Że co?!- pisnęłaś cienkim głosikiem.- Gregor, niczego przed tobą nie ukrywam. Kocham cię i to nigdy się nie zmieni- potok słów wypłynął z twoich ust.

-Julio, opuść ten pokój- był nieugięty i chłodny jak lód w każdym słowie, które powiedział.

-Ale…- jęknęłaś bezsilnie.

-Wyjdź- uciął drażliwie, co ostatecznie skłoniło cię do opuszczenia hotelowego pokoju Gregora.

„Odciski naszych palców na życiu innych,

nie znikają…”

……………………………………..

Witam, witam! ;* 
 Nareszcie piątek, nowy rozdział i dwa dni wolnego od szkoły! ;D A jak trzymają się Ci, dla których również był to pierwszy tydzień po feriach? :) 
Co do rozdziału... Zauważyłam, że dla wielu osób coraz bardziej intrygującą postacią staje się Gregor. Cieszy mnie to i to nawet nie wiecie jak bardzo! A teraz? Jak myślicie? Co będzie dalej z naszymi bohaterami? 
Czekam na Wasze spekulacje i domysły niecierpliwie i ślę oczywiście wiele, wiele buziaków i uścisków! ;* Do następnego, Miśki! ♥