15. „Nadszedł czas.”

               

W powietrzu unosił się słodki zapach podekscytowania, który  mieszał się z przyjemnym zamieszaniem. Brzmi nawet całkiem nieźle, prawda? Po opisie można nawet wywnioskować, że to atmosfera nawet podobna do klimatu świątecznego. Nic bardziej mylnego. W każdym z nas tkwiła ukryta nerwowość. To dla każdego z nas było coś zupełnie nowego. Coś, czego nie znaliśmy i mimo że nie mogło nam ono zrobić dużej krzywdy, baliśmy się.

            Mama krzątała się po kuchni, co chwila doprawiając różne potrawy oraz zerkając na zapiekankę w piekarniku. Jeszcze nigdy wcześniej nie widziałem, by mama w taki sposób denerwowała się o jakość swoich potraw. Cóż, z pewnością nie pomógł fakt, iż wspominałaś matce wiele, wiele razy, że Gregor naprawdę zna się na kuchni.

            Przejdźmy teraz do salonu. Właśnie tam, przy kominku, znajdują Oscar i tata, którzy nieudolnie próbowali rozpalić ognisko w kominku, by stworzyć atmosferę ciepłego domowego ogniska. Gdyby powierzchownie i na szybko zerknąć na ojca, mogłoby się wydawać, iż jest istną oazą spokoju. Ze skupieniem wkładał kolejne drewna do kominka, nie dając po sobie poznać, że jest tak naprawdę rozgorączkowany  jak mało kiedy. O ile nawet nie najbardziej w swoim życiu. Prawda tkwiła w jego oczach. A Oscar? Po nim niczego ludzkiego na co dzień nie można się spodziewać. Bo co to dla niego? Nie, nie można dać się zmylić. Wbrew pozorom, naprawdę przejął się twoim życiem, Julka. Na tę okazję posprzątał nawet największy śmietnik - swój pokój, jak gdyby Gregor miał oglądać każdy jeden pokój w naszym rodzinnym domu. A wspomnij mu tylko o tym, to od razu się wyprze.

            W jadalni urzędowała natomiast Victoria, która zajmowała się nakryciem do ogromnego stołu, który w tej chwili wyglądał naprawdę olśniewająco. Cały wystrój utrzymany był w zielono - białych kolorach. Każde nakrycie miało przy sobie zieloną serwetę, na której leżały białe talerze, w białe kwiaty, co doskonale współgrało z - również śnieżnobiałym - obrusem. Z prawej strony każdego nakrycia można było dostrzec jasnozielone serwetki, zwinięte w walec. Gdzieniegdzie porozrzucane były białe, świeżo ścięte margaretki, które z pewnością dodawały nieco więcej subtelności oraz delikatniejszości, naginając widoczną sztywną elegancję. Wszystko było perfekcyjnie dopracowane na sto procent. Każdy jeden kieliszek bądź sztuciec był idealnie wypolerowany na błysk, symetrycznie do siebie, spoczywając na ogromnym stole.

            Co z Chrisem? On nie był wyjątkiem. Dla niego ta cała sytuacja również była stresująca i odczuwał ją tak samo jak cała reszta członków rodziny. Christian był dziesięcioletnim chłopcem, więc nie mógł pomagać ani w kuchni, ani przy rozpalaniu ogniska. On trwał ciągle przy twym boku, jakby sam obawiał się, że i ty nie wytrzymasz tej sztucznie przyjemnej atmosfery. Siedział prosto na twoim łóżko ze zwisającymi nogami. Patrzył ostrym jak żyletka wzrokiem na wszystkie twoje poczynania, śledząc każdy, nawet najmniejszy, gest i ruch z twojej strony. Dostrzegając w lustrze postawę brata, odstawiłaś na bok lokówkę, którą podkręcałaś przed momentem końcówki swych długich, ciemnych włosów. Wstałaś z wcześniej zajmowanego miejsca i można było wówczas zobaczyć, iż tego wieczoru zdecydowałaś się na prostą, błękitną sukienkę na grubych ramiączkach. Stopy wsunęłaś w chabrowego koloru baleriny, wyglądając zarazem elegancko, jak i swobodnie i powabnie. Usiadłaś obok swego brata, obejmując go ramieniem. Chłopiec zwiesił na chwilę głowę, przymykając powieki.

- Znam cię bardzo, bardzo długo, wiesz? - pomierzwiłaś lekko jego włosy. - I właśnie dzięki temu nic się przede mną nie ukryje. Co się stało, Chris? -  jak zawsze, kiedy zdrabniałaś jego imię, najeżył się i odsunął nadąsany.

- Nic się nie stało - odpowiedział swym śmiertelnie poważnym tonem.

- Mówiłam ci już, że nic się nie ukryje przede mną. Znam cię na wylot, Christian - oznajmiłaś, wyraźnie poważniejąc. - Siedzisz jak struty, nie chcesz mnie w ostatnim czasie spuścić  na chwilę z oka, a nawet przestałeś mówić o swoim nowym wynalazku. Spytam jeszcze raz: co się dzieje?

- A ja mówię jeszcze raz: nic - uciął krótko, pozostając nieugiętym.

- Pamiętasz, co sobie kiedyś obiecaliśmy? - zapytałaś nieco urażonym tonem. - Szczerość ponad wszystko. Ja wiem, że coś nie jest w porządku, a ty łamiesz naszą obietnicę, nie chcąc mi powiedzieć, czegoś dokładniej. Może mogłabym ci w czymś pomóc? Może oboje byśmy rozwiązali ten problem?

- Chodzi o to, że kiedy już będziesz z Gregorem, wyjdziesz za niego, wyprowadzisz się do niego, będziecie mieć razem dzieci, a ja tu zostanę jako ten najmłodszy dzieciak, który niczego nie rozumie i po prostu o mnie zapomnisz - wyjaśnił, mówiąc szybko jak katarynka.

- Co? - wykrztusiłaś zaskoczona, patrząc ogromnymi oczyma na Christiana. - Chyba oszalałeś! Nigdy w życiu nie zapomniałabym o tobie - przytuliłaś go do siebie mocno. - Kocham cię, bo jesteś moim ukochanym, młodszym braciszkiem, bez którego nie mogłabym żyć! Nawet jeśli uda mi się stworzyć coś trwałego z Gregiem, nigdy to nie odbije się na tobie! Nigdy! Przenigdy! - podkreślałaś z werwą, ale także i wzruszeniem. Spędziliście kilka dłuższych chwil w ciszy, rozmawiając ze sobą niewerbalnie. Tylko w taki sposób, tak naprawdę, można wyrazić wszystkie swe uczucia i emocje zalegające na duszy. Przerwał wam jedynie dźwięk dzwonka do drzwi, który na raz rozległ się w całym domu, odbijając od ściany niczym piłeczka do ping - ponga. Na moment wszyscy zamarli. Nadszedł czas.

- Dosyć tych czułości - odezwał się stanowczo Chris, zeskakując z łóżka.- Muszę teraz  zrobić dobre wrażenie na potencjalnie  przyszłym szwagrze. 

~♡~

            Od tamtego dnia, kiedy twa przygoda z Gregorem zaczęła się na dobre, każdego dnia mogłaś powtarzać mu… Właśnie, co dokładniej? Było tego tak wiele, że na dobrą sprawę nie miałaś pojęcia od czego zacząć. Chyba najlepiej byłoby zacząć od tego, że naprawdę się zakochałaś. Kochałaś go. Tak. Naprawdę. Szczerze. Całą sobą. Wszystko odbijało się w twoich tęczówkach, kiedy obserwowałaś w jaki sposób Gregor zaskarbia sobie sympatię całej rodziny. No, prawie całej rodziny. Istniał bowiem mały wyjątek.

 Co dalej? Co jeszcze mogłem widzieć w twoich oczach, kiedy na niego patrzyłaś? Widziałem dni, które spędziliście razem. Dni, które były najszczęśliwsze w twoim życiu. Widziałem pewność, że dobrze trafiłaś. Widziałem przekonanie, że tak naprawdę to on jest drugą połówką jabłka, stworzeni tylko po to, aby żyć razem, nigdy osobno.

            - Muszę pani pogratulować - odezwał się Asutriak, wycierając usta serwetką. - Przyznam, że trochę interesuję się kuchnią, ale tak wyśmienitej zapiekanki nigdy w życiu nie jadłem - błysnął białymi zębami, sprawiając, iż na twarzy mojej rodzicielki również pojawił się szeroki uśmiech zadowolenia.

-Dziękuję, kochanie - „kochanie”? Czyżby właśnie w tej chwili mama wysłała Gregorowi zaproszenie do naszej rodziny?

- Wazelina - burknąłem pod nosem, pociągając łyk czerwonego wina wytrawnego, zakupionego specjalnie na dzisiejszą okazję. - Wszędzie wazelina - kolejna uwaga z mojej strony, która wprowadziła wszystkich w nieme zakłopotanie. To było ode mnie po prostu silniejsze. Nie umiałem tolerować tego wszystkiego. Nie umiałem patrzeć na te plastikowe wyrazy twarzy, komplementy czy uśmiechy. A co było zdecydowanie najgorsze? Wszyscy naprawdę polubili Gregora. W sumie też bym go polubił, gdybym… gdybym… gdybym nie był chory…

- Andreas, możemy na chwilę porozmawiać? - rzuciłaś w moją stronę, mając kamienny wyraz twarzy. Najwidoczniej ty też nie potrafiłaś czegoś tego wieczoru. Nie umiałaś tolerować dłużej mojej postawy. Cóż, między nami, muszę się przyznać, że ona naprawdę była karygodna.

- Nie widzę takiej potrzeby. Jesteśmy przecież w gronie rodziny, więc nie powinniśmy mieć przed sobą tajemnic - odburknąłem z ironią, patrząc na Schlierenzauera. Kątem oka dostrzegłem ogień w oczach rodziców i reszty rodzeństwa. Po tej cholernej kolacji, nie będę miał łatwo w domu.

- Idź, jeśli prosi cię o to Julka - wywarczała przez zęby mama, której jeszcze nigdy w życiu nie widziałem tak wytrąconej z równowagi. Wstałem od stołu, niechętnie wlecząc nogi w stronę kuchni.

- Zaraz będę, kochanie- szepnęłaś do Schlierenzaera przesadnie słodkim i lekkim głosem. Nie wiedziałem, że umiesz tak doskonale manipulować samą sobą. Chyba nie znałem cię tak dobrze, jak wcześniej myślałem…

- O czym ty chcesz niby ze mną rozmawiać? - powiedziałem, widząc, że przekraczasz już próg kuchni. Patrzyłaś na mnie wzrokiem, który umiałby zabić. Złość i uraza kipiała z ciebie, odbijając się czerwonymi rumieńcami na twej twarzy. - Przecież wszystko idzie zgodnie z twoim planem, prawda? Rodzinka niedługo zacznie nosić na rękach Gregorka - przewróciłem oczyma, uderzając pięścią o blat kredensu.

- Wszystko szłoby dobrze, gdyby nie ty! - wykrzyczałaś mi prosto w twarz, nie starając się nawet uspokoić. - Non stop rzucasz jakieś głupkowate uwagi! Po co? Co chcesz tym ugrać, co?!

- Nic - wymamrotałem pod nosem, obracając się na pięcie, by stać tyłem do ciebie. Chyba podświadomie nie chciałem widzieć tych skrajnych emocji w twoim wzroku.

- Po co tutaj w ogóle przyłaziłeś?! - nadal krzyczałaś, znajdując w tym źródło uspokojenia. Paradoksalnie, zresztą. - Trzeba było podręczyć trochę swoją Katherinkę, a nie rozwalać tutaj wszystko mnie!

- Nie wyrażaj się w ten sposób o Kat, słyszysz?! - odwróciłem się gwałtownie, chwytając twój nadgarstek. - Nie masz prawa nawet wspomnieć o niej słowem, bo ona nie jest niczemu winna!

- Jest! - wrzasnęłaś tak głośno, że mógłbym sobie dać głowę uciąć, że w jadalni nastała teraz chwila grobowej ciszy, podczas której każdy nasłuchiwał treści naszej kłótni. - Odkąd cię rzuciła, jesteś nie do wytrzymania! Przeszkadza ci szczęście innych osób, nie widzisz niczego poza czubek własnego nosa!

- Nie zmieniłem się, wcale - podkreśliłem ostatnie słowo, z trudnością powstrzymując się od wybuchu. - To tobie się tak wydaje, ponieważ ty się zmieniłaś! - próbowałem jeszcze się bronić, choć sił było coraz mniej…

- Bo się zakochałam! - zirytowałaś się. - Zmieniłam się, ale na dobre. Wreszcie jestem szczęśliwa, w przeciwieństwie do ciebie. Zazdrościsz ludziom, którzy mają jeszcze szansę na to, żeby być szczęśliwi. Masz pretensje do całego świata, ale nie do siebie!

- Wmawiasz mi teraz, że stałem się rozkapryszoną gwiazdką? - zaśmiałem się niewesoło, strącając z mebli kilka szklanek, które obróciły się w proch przy spotkaniu z twardą posadzką.

- Bo taki jesteś - odpowiedziałaś szybko, patrząc prosto w moje oczy. Zbliżyłaś się do mnie płynnym krokiem. - Jesteś rozkapryszonym i zgorzkniałym dupkiem, nie potrafiącym przegrywać - dodałaś głośno i wyraźnie, podkreślając każde słowo.

- Niby co przegrałem? - odbiłem piłeczkę natychmiastowo, patrząc na ciebie z intrygą w oczach.

- Połowę życia - odparłaś, grzebiąc w treści moich błękitnych tęczówek. - Przegrałeś życie z Kat i to boli cię najbardziej. Nie chodzi o uczucia, tylko o to, że role w końcu się odwróciły. Ten, co rozdawał karty i odrzucał, sam został odrzucony - zaśmiałaś się. - Wmawiasz wszystkim, że ją kochasz? - znowu pośród martwej ciszy rozległ się śmiech. Twój śmiech. - Nie. Ty nie kochasz. Ty nie umiesz kochać. Nie umiesz czuć - wtedy właśnie, dokładnie w tej chwili, nasze życie przewróciło się do góry nogami. Nawet nie zorientowałem się, kiedy moje usta gwałtownie zbliżyły się do twych warg, składając namiętny i gorący pocałunek, w którym zawarte były wszystkie aktualnie odczuwane emocje. Wybuchłem. Nie wytrzymałem. Znów. Po raz enty w ostatnim czasie straciłem nad sobą kontrolę. Przerodziłem się w kogoś innego…

Oderwałaś się szybko od moich ust, sapiąc głośno. Lustrowałaś mnie od góry do dołu, nie potrafiąc powiedzieć zupełnie nic. Twe tęczówki pełne były zaszokowania, jak i strachu. Nie dziwię się. Też się bałem. Spojrzałem na swe dłonie, które w tej chwili zaczęły drżeć.

- Powariowałeś?! - pisnęłaś ze łzami w oczach, podchodząc do kranu, gdzie zaczęłaś gorączkowo płukać swe usta. Nadal stałem w bezruchu ze spuszczoną głową, szukając odpowiedzi w swych dłoniach. Jeśli naprawdę myślałem, że mi się uda, to byłem w grubym błędzie. Chyba nigdy nie zdołam samemu sobie odpowiedzieć, co naprawdę mną kierowało…

- Co to było?! - już nie krzyczałaś. To, co wydobywało się z twego gardła to jedynie stłumiony pisk. - Odpowiedz mi, do cholery! Co to było?! Co to ma znaczyć?! - uderzałaś z lamentem o mój tors, nie mogąc odzyskać panowania nad własnym ciałem. Ująłem cię za nadgarstki, kolejny raz tego wieczoru. Wymieniliśmy pełne rozżalenia spojrzenia, próbując opanować swe szybkie oddechy. Bez słowa puściłem cię, wybiegając biegiem z domu. Musiałem uciec. Musiałem oderwać się od tego. Odciąć. Zaczerpnąć powietrza.

- Andreas! - wydobyło się z ust mamy, kiedy zobaczyła, co się dzieje.

- Andreas musiał wyjść. Zadzwoniła do niego w tym momencie Kat, a wiesz jak bardzo Andreas jest na jej punkcie przewrażliwiony - przewróciłaś oczyma, aby twa wypowiedź, a raczej perfidne kłamstwo, było bardziej wiarygodne. Uniosłaś subtelnie kąciki ust do góry, nie chcąc dać po sobie cokolwiek poznać. - To co? - klasnęłaś w swe dłonie. - Pora na deser.

- O, tak - przytaknęła wesoło Victoria. - Pójdę po niego- zaoferowała się, podczas gdy ty zajęłaś z powrotem swe miejsce, mając na twarzy przywdzianą sztuczną maskę, która nie mogła cię za żadne skarby świata zdradzić. Cudowny wieczór udawania będzie trwał dalej…

Nic nie odzywałaś się dziś…

…

Jesteś tam jeszcze, Julka?

Jestem.

Dlaczego nic nie mówiłaś?

Bo nie chciałam.

Dlaczego nie chciałaś?

Nie chciałam komentować dnia, gdy nasze życie się zrujnowało…

„Tylko trzy rodzaje osób, powiedzą ci prawdę:

dzieci, osoby pijane i każdy, kto jest na ciebie wkurzony,

powie ci prawdę o tobie.”

…………………………. 

 Taka rodzinna sielanka na początku, a tu BACH. :D Czekam jednak na Wasze reakcje i właściwie, co ja będę przedłużać? Chyba nie ma sensu. "Lalka" już na mnie czeka. ;c  Kij z tym, że jest po północy, ech...

A! Jeszcze jedna kwestia!

Kochane moje - DZIĘKUJĘ.