14. „Mi ciebie również, Samantho…”

            Miałaś kiedyś tak, że myślałaś sobie, iż nie dasz rady, jesteś za słaba, żeby do czegokolwiek dojść, nie potrafisz, jesteś bezsilna wobec życia,  a mimo tego wiedziałaś, że musisz w końcu wziąć się w garść i próbować za wszelką cenę pokonać własne bariery?

Nawet nie masz pojęcia, jak często dopadało mnie to uczucie. Każdy człowiek chyba tak miewa. Wiemy, iż stoi przed nami niemal wyzwanie, jednakże wbrew wszystkiemu, co przekazuje nam otoczenie oraz rozum, w sercu tli się iskierka wiary w to, iż podołamy. Dzięki temu niewielkiemu bodźcowi, możemy nawet pokonać całą armię, jeśli tylko tego zapragniemy. 

Masz rację. Nawet kiedy problem tkwi w nas, miejmy tę świadomość, że nie ma kompleksów, których nie można byłoby się pozbyć. Nie ma problemów, do których rozwiązania nie ma przynajmniej dwóch wyjść. Nie ma kłótni, po których nie można byłoby dojść do porozumienia. Nie ma. Zatem za każdym razem trzeba próbować. 

Starać się przezwyciężać wszystko, co stawia nam jakikolwiek opór. Strach. Gniew. Złość. Nienawiść. Rozpacz. Kiedy tego już dokonamy, będziemy w stanie wyrzucić z siebie wszystkie czynniki, które każdego dnia nas podtruwały. 

A dzięki temu, będziemy mogli budować sobie pod nogami neutralny grunt. Będziemy szczęśliwi. Będziemy żyć w zgodzie ze swoją naturą, charakterem. Będziemy sobą.

            -Mogę przełączyć?- zagadnął cię Oscar, który wymachiwał przed twoimi oczami pilotem do telewizora. Kolejny z tych wieczorów idylli w towarzystwie rodziny. Chwile, które warto zachować w pamięci. To one były banalne aż do bólu, lecz znaczyły najwięcej. Od tak. Takie zwyczajnie oglądanie głupiego filmu, które zacieśniało nasze więzi, nawet bez naszej wiedzy.

-Obojętne- wzruszyłaś ramionami , nie robiąc sobie zbyt wiele z pytania brata. O wiele więcej innych spraw spadło teraz na twoją głowę, byś mogła skupić się na jakimś durnowatym filmie. Przebywanie wśród tych osób było jak balsam nakładany na twoje zranienia i liczne posiniaczenia na duszy.

-Jak to?!- pisnął Oscar, patrząc na ciebie okrągłymi oczyma.- Leci twój ulubiony film, za który wcześniej umiałabyś zabić, a teraz mówisz, że „obojętne”?!-  tak błaha rzecz, a tak ogromne zdziwienie. Albo cudowna gra aktorska.

-Och, zamknij się, wreszcie, szczylu- burknęła pod nosem Victoria, wyrywając z ręki szatyna pilota.- Nie widzisz nic więcej poza tym pudłem- przewróciła oczami, wykładając nogi na szklany stoliczek.

-Victoria, nogi!- zwróciła uwagę najstarsza kobieta.

-Już, już…- odparła niechętnie dziewczyna, zdejmując nogi ze stołu. Nagle wyłączyła telewizor, lustrując z uwagą i spokojem widocznym w jej oczach, sylwetkę każdego z nas.- To co, Julcia?- zatrzymała swój wzrok na twojej osobie.- Opowiadaj, gdzie nam odpłynęłaś- wzrok każdego z członków rodziny zwrócony był w twoją stronę, wyraźnie domagając się odpowiedzi.

-Nie rozumiem do końca, o czym mówicie…- wykrztusiłaś, poprawiając się niemrawo na kanapie. Zgarbiłaś się nieco, naciągając miękki, fioletowy koc pod samą brodę. Owinęłaś się w kokon, jakbyś chciała zupełnie odgrodzić się od świata rzeczywistego.

-O tym, że mamy oczy i widzimy, co się dzieje- tym razem włączył się do rozmowy Oscar, robiąc zaciekawioną minę.- No, już! Chcę wiedzieć, kiedy zabiją ślubne dzwony- przybrał na swą twarz zabawną minę, jednocześnie miotając w ciebie poduszką.

-A niech cię!- odwdzięczyłaś się pięknym za nadobne, rzucając w brata średniej wielkości, zieloną poduszką.- No, dobra… - jęknęłaś, widząc, iż w dalszym ciągu wszyscy na ciebie patrzą.

-Aaaa!- po salonie rozległ się radosny pisk Victorii.- Nasza Julka się zakochała! Miłość! Wszędzie miłość! To takie romantyczne!- a i oto jedno z obliczy mojej ukochanej, starszej siostry. Romantyczka. Stara romantyczka. Zawsze i wszędzie. O każdej porze dnia i nocy.

-Pfff…- prychnąłem głośno, nie mogąc dłużej wytrzymać zażenowania. To wszystko wydawało mi się po prostu śmieszne. Szczerze, nie wierzyłem w twój związek ze Schlierenzauerem. 

Andreas! On ma imię. Piękne imię.

Jasne, jasne. Tak czy siak ja nie dawałem waszej „miłości” nawet najmniejszych szans. To nie trzymało się kupy. 

-Nie zwracajcie na mnie uwagi- wtrąciłem szybko, nieco żałując swego wcześniejszego wyskoku. Tak to już jest, kiedy nie potrafi się dostatecznie dobrze nad sobą panować…

-A więc, kochanie, opowiedz nam coś- zachęciła ciepło mama, trzymając w swych objęciach Christiana. Zawsze tak to wyglądało. Christian i mama. Mama i Christian. Zawsze blisko. Zawsze w jednym świecie. Zawsze potrzebujący najbardziej uczuć tak ciepłych i potężnych.

-Nie ma nic do opowiadania...- odparłaś słabo, skubiąc róg poduszki, do której mimowolnie zaczęłaś się wtulać.- Wszystko toczy się… dobrze- odpowiedziałaś po krótkiej chwili namysłu. Bo jak tu nazwać taką sytuację?

-Na pewno coś jest!- Victoria aż podskoczyła z podekscytowania.- Jesteście tak uroczą parą!

-Naprawdę,  nie ma…- nadal podtrzymywałaś swe wcześniejsze słowa.- A właściwie to.. To…

-Tak, kochanie?- poderwała się zaciekawiona mama.

-Gregor chciałby was wszystkich poznać…

~♡~

            -He…he…hej…- wydukałem w końcu ledwo, stojąc tuż przed niewielkiego wzrostu blondynką, która z iskierką w swych błękitnych tęczówkach, wpatrywała się we mnie zaskoczona i zafascynowana. 

Zakochana.

Tak, w jej spojrzeniu było coś, co pozostało jeszcze z dawnych lat. To piękne. Niesamowite, ponieważ to w głównej mierze przywróciło mi nadzieję na to, że jeszcze kiedyś może być dobrze, szczęśliwie, kolorowo…

Po staremu.

O, tak.

Jednak myśląc w ten sposób, pomyliłeś się. W tamtej chwili…

Tak, wiem. Wówczas byłem już chory.

Byłeś chory…

-Proszę, nie mów nic…-  uprzedziłem dziewczynę, kiedy jej usta powoli rozwierały się, aby wypowiedzieć moje imię.- Ja… po prostu musiałem cię zobaczyć. To było silniejsze ode mnie. Strasznie za tobą tęsknię, Kat…- wyznałem z bólem.- Błagam cię, daj mi tę przyjemność i spędź ze mną odrobinę czasu… Kilka minut, proszę- podniosłem wzrok, patrząc błagalnie na młodą kobietę.- Chwyć tylko mą dłoń…- wyszeptałem, wyciągając dłoń w stronę Kat.

~♡~

            W związku przychodzi kiedyś taki czas, gdy zatrzymujesz się nagle w miejscu i kilka ważnych rzeczy zaczyna do ciebie docierać. Jedną z nich jest między innymi świadomość, iż nic nie jest bardziej atrakcyjne od leniwego wieczoru w towarzystwie tej jednej, konkretnej osoby. Żadna adrenalina, nawet żaden romantyzm nie jest potrzebny. Powiedz, czy ten moment w twoim związku już nadszedł?

Wow. Wreszcie nazwałeś to, co łączy mnie i Gregora „związek”.

Odpowiedz na pytanie, a nie odgryzaj mi się tutaj.

Nie potrzebowałam żadnego cholernego czasu, żeby to wiedzieć. Już od pierwszej chwili wiedziałam, że to właśnie przy tym mężczyźnie paradowanie w rozciągniętym dresie, bez makijażu, nieuczesana, jest najlepszym zajęciem. Bo tylko przy nim miałam szansę na czucie się kobietą kochaną nawet wtedy, gdy nie byłam do końca idealna na zewnątrz. Liczyło się to, co w środku. A to piękne…

…

Dlaczego milczysz?

…

To COŚ znów się odezwało?

Tak…

            -I uważaj na siebie, jasne?- tymi słowami zakończyłaś swój rozbudowany monolog, który był niczym litania przed każdym naszym pożegnaniem, kiedy wyjeżdżałem na kolejne konkursy Pucharu Świata. Zawsze mówiłaś dokładnie to samo, podkreślając za każdym razem, że wygrana to nie wszystko, a najważniejsze jest bezpieczeństwo. Bawiło mnie to. Bo ja to doskonale wiedziałem. Wbrew pozorom, nie jestem aż tak głupi. Aczkolwiek przyznaję się bez bicia- lubiłem te nasze pożegnania na krótko.

-Tak, tak. Wiem, Jula- zaśmiałem się, przytulając cię do siebie po raz ostatni. Poklepałaś mnie słabo po plecach.- Dzięki…- wykrztusiłem, kiedy stałaś już naprzeciw mnie, poprawiając włosy rozwiane przez wiatr. Na twą twarz wpełzł subtelny uśmiech, który rozświetlał całą twą twarz, rozpromienioną przez uczucia tlące się w sercu.

-Spoko- mrugnęłaś, szczerząc się szeroko. Wtedy jednak już nie znajdowałaś się obok mnie. Byłaś daleko. Daleko ode mnie. Zbyt daleko, abym mógł w każdej chwili złapać cię i zaprowadzić cię w miejsce, gdzie byłabyś naprawdę bezpieczna.

Miejsca? Nie rozśmieszaj mnie. Najchętniej zamknąłbyś mnie w klatce, byś non stop mógł mnie kontrolować i miał wpływ na każdy mój ruch.

-Gregor!- krzyknęłaś rozpromieniona, podbiegając i rzucając się na szyję Schlierenzauera. Walka myśli w mojej głowie znów się rozpoczęła. Znów przeszedłem metamorfozę. Kolejny raz stałem się kimś innym. Kimś nieznajomym. Oschłym. Chłodnym. Złym.

-Jula!- zawołał, trzymając cię już po chwili w swych szczelnych, umięśnionych ramionach.

-Gregor, uważaj tam na siebie, jasne?- zacisnęłaś swe drobne piąstki na jego puchowej kurtce.- Jesteś wysoko w generalce, ale to nie jest najważniejsze! Kiedy coś sobie zrobisz przez własną lekkomyślność, podjadę do tej Finlandii i dokopię ci jeszcze bardziej. Zrozumiane?- spojrzałaś na niego znacząco. Szatyn roześmiał się, całując cię w czoło. Ujął cię w talii, dalej goszcząc na ustach szeroki uśmiech.

-Mówisz mi to za każdym razem, Jula-  ucałował teraz czubek twojego nosa.- Skoki narciarskie to nie golf…

-Wiem!- przerwałaś chłopakowi wpół monologu.- Jednak ja chcę mieć pewność, że ty nie będziesz niepotrzebnie ryzykować…- wyznałaś ze szczerością w oczach, skubiąc teraz swój paznokieć. 

Właśnie w tamtej chwili stanął mi przed oczami tamten pamiętny wieczór. Ten, kiedy zrozumiałam tak naprawdę, że Gregor jest całym moim światem. 

Masz na myśli TEN wieczór?

Tak, dokładnie. TEN wieczór, gdy za wszelką cenę chciałam przespać się z Gregorem, żeby udowodnić samej sobie, że te uczucia są dla mnie rzeczą nie do pojęcia. A on… On tego nie chciał. Nie chciał, bym robiła coś takiego wbrew sobie. Nie chciał, bym wymuszała na sobie coś tak ważnego. Pragnął, aby ta chwila była jak najbardziej wyjątkowa. I powiedział, że będzie czekał. Czekał. Na mnie. Na moją decyzję. Ja… ja…

Tym razem nie dokończę za ciebie, bo nie wiem za bardzo, co masz na myśli.

Ja tak bardzo go kocham…

-Jesteś niemożliwa- przewrócił oczyma, nadal nie kryjąc rozbawienia.- Szkoda, że nie możesz pojechać ze mną…- dodał smutno, patrząc na ciebie zakłopotanym i stęsknionym głosem.

-Pamiętaj, że jedzenie też jest istotne, a samym powietrzem i treningami się nie pożywisz- wymieniałaś dalej.- Ach, tak! No i jedno z najważniejszych! Nie waż mi się patrzeć na żadne piękne fanki dłużej niż 3 sekundy, bo jeśli zrobisz inaczej, twój los będzie marny!- pogroziłaś teatralnie palcem, wywołując na twarzy Austriaka jeszcze większy wyszczerz.

-Dobrze, dobrze- tylko potakiwał. Chyba tylko tyle potrafił.- Chodź tutaj i pożegnaj się porządnie-rozłożył ramiona, w które ty po chwili wpadłaś, po czym wzajemnie przyssaliście się do swoich ust w tak drapieżny sposób, że mnie samego zaczęło skręcać z obrzydzenia w żołądku.

-Kocham cię…- wyszeptaliście równocześnie, tak samo cichym i pełnym uczuć głosem.

-Yyy… Gregor- przy boku Austriaka, jak spod ziemi, wyrosła nagle postać wysokiej blondynki, która patrzyła na waszą dwójkę łagodnym wzrokiem, delikatnie się uśmiechając. Wiedziałaś, kim ona jest. Chwiejnym krokiem natychmiast odsunęłaś się od Gregora, patrząc zmieszanym i zakłopotanym wzrokiem na kobietę.

-Sandra, poznaj, proszę, Julię- powiedział lekko, wprowadzając cię w jeszcze większe zakłopotanie. Świetnie, twój chłopak przedstawia cię właśnie swojej kochance. Albo nie… Może to ty byłaś jakby kochanką? Nie mam pojęcia.

-Miło mi cię poznać- blondynka uśmiechnęła się perliście, wyciągając w twoją stronę dłoń.- Gregor dużo mi o tobie opowiadał. Od samego początku chciałam cię poznać- nadal mierzyła cię szczerze łagodnym wzrokiem bez wyrzutów czy pretensji. Uścisnęłaś słabo jej chudą dłoń, czując, że twoje ciało przechodzi dreszcz.

-Mi ciebie również, Samantho- wychrypiałaś ledwo, kiedy niemalże w tej samej usłyszałaś głośny rechot szatyna.- Sandra! Sandro! Przepraszam…- rzuciłaś szybko, plącząc swój język.

-Miałabyś może ochotę na szybką kawę?- zaproponowała, zerkając kątem oka na automat do kawy, który stał w budynku nieopodal, a którego wyraźnie było widać przez idealnie przeźroczystą szybę.

-Jasne…- burknęłaś ze strachem. Bo tak naprawdę, co mogło cię czekać? Jak gorzkie słowa mogłaś usłyszeć od blondynki? Jak bolesne? Gregor lustrował dokładnie wasze oddalające się sylwetki, jakby faktycznie sam nie dowierzał w to, co się dzieje. Uśmiechnął się krzywo ostatni raz, po czym wziął swą dużą czerwoną torbę na ramię, zmierzając w kierunku autobusu, którym on i reszta kadry miała jechać na kolejny konkurs.       

-Ey! Schlierenzauer!- zawołałem pod wpływem impulsu, biegnąc truchtem za Austriakiem. Ten obrócił się na pięcie, po chwili przystając w miejscu.- Muszę ci pogratulować, wiesz?- wysapałem, kiedy znalazłem się już dostatecznie blisko chłopaka. Zrobił niezrozumiałą minę, mrużąc powieki.- No, jak to? Zakładasz sobie prawdziwy harem, czyż nie? Najpierw Sandra, teraz Julka. Ale nie! Nie pozwolę ci jej zranić, rozumiesz?!

-Andreas…- zaczął spokojnie reagując na moje wrzaski.- Uwierz mi, że ostatnie o czym myślę, to o zranieniu Juli. Gdybym to zrobił, znienawidziłbym sam siebie- dokończył poważnie, patrząc na mnie wzrokiem, w których coś było. Coś szczerego. Coś, co uświadomiło mi w jak ogromnym błędzie tkwiłem. Właśnie to spojrzenie uświadomiło mi, jak bardzo się myliłem. Pokazało, jak bardzo Gregor cię kocha i jak bardzo jego chęci oraz zamiary wobec ciebie są szczere.

 Stanąłem oniemiały w miejscu, obserwując oddalającą się pomału postać Schlierenzauera. Wszystko runęło. Cały mój świat obrócił się w pył i…

…choroba osiągnęła  apogeum bólu.

„Wmawiałam sobie, że można się poddać,

nie ryzykować, twierdząc, że nie czas na zmiany,

ale to był tylko pretekst.

Usiłuję uciec od prawdy, a prawda jest taka, że się boję.

Jeśli dam sobie prawo do choćby chwilowego szczęścia,

cały świat runie i nie wiem,

czy to przetrwam…”

…………………………..

Hejoł. ;*

Powoli, powolutku wkraczamy w samo sedno opowiadania. :) Normalnie, cieszyłoby mnie to najbardziej, ale... jest coś, co cieszy jeszcze bardziej. FERIE! *-*
Buahah, już mnie w tej szkole nie zobaczą. Oczywiście, na dwa tygodnie. 

Kto ze mną? :D