13. „ Nie!”

                -Nie uciekniesz przede mną- usłyszałaś za swoimi plecami głos, który po raz kolejny zburzył cały twój porządek myśli. Szłaś akurat ścieżką w parku, chcąc samej sobie wytłumaczyć, co tak naprawdę wczoraj miało miejsce. Pragnęłaś przebywać sama z własnymi myślami. Tego potrzebowałaś, jednakże w życiu rzadko dostajemy to, czego naprawdę chcemy…- Jeśli o tym myślałaś, to jesteś w błędzie. Grubym błędzie- ujął cię w talii w taki sposób, by już nigdy więcej nie pozwolić ci na ucieczkę. 

Mnie tylko zastanawiało od zawsze, jakim cudem on cię tam wtedy znalazł. Na dodatek, nadmienię, że była 5.00 nad ranem. Założył ci jakiś nadajnik, by śledzić każdy twój krok czy coś?

Wyobraź sobie, że on biega. Każdego dnia rano o 5.00. 

-Gregor…- wyszeptałaś, odwracając się szybko na pięcie. Wystraszonymi oczyma lustrowałaś sylwetkę mężczyzny od góry do dołu, nie mając odwagi spojrzeć mu w oczy.

-Co się wczoraj stało, Julio?- przybrał poważny i stosunkowo chłodny ton głosu. Wzdrygnęłaś się wbrew własnej woli, nadal nie patrząc w jego czekoladowe tęczówki.

-Julia- pogładził twój policzek zachęcająco.- Zrobiłem coś nie tak? Powiedziałem coś, co cię uraziło? Powiedz, proszę…- nadal opuszkiem kciuka gładził twoją skórę.- Spójrz na mnie- uniósł twój podbródek, aby zmusić cię w ten sposób do spojrzenia mu prosto w oczy.

-Jaki ty jesteś cudowny…- wyszeptałaś ochryple, kładąc chudą dłoń na jego policzku. Austriak uśmiechnął się pod nosem po swojemu, przyciągając cię do siebie. Napierałaś całym ciałem na niego, nie mogąc złapać oddechu. Każdy mięsień napiął się do granic możliwości, myśli krążyły wszędzie wokół, lecz nie było ich tam, gdzie być powinny, a mianowicie w głowie.

-To nie jest odpowiedź na moje pytanie, Julio- znów powrócił ten formalny charakter jego brzmienia, jakby każdym możliwym sposobem chciał pokazać ci, jak bardzo mu zależy na poznaniu prawdy.

-Gregor…- wyszeptałaś, odrywając się od niego, jednocześnie zażywając ulgi.

-Spokojnie…- wychrypiał, chwytając twą dłoń.- Spokojnie, Julka, dobrze? Nie denerwuj się tak. Możesz przecież powiedzieć mi o wszystkim…- próbował się zbliżyć, lecz ty z refleksem jako pierwsza odskoczyłaś o krok do tyłu.

-Przepraszam, ale nie umiem…- kiwałaś głową, a po policzkach spływał ci potok słonych łez.- Nie umiem… Przepraszam… Nie umiem… Wybacz…- wyłkałaś, po czym kolejny raz rzuciłaś się w bieg, chcąc odciąć się od tego wszystkiego. Od tego, co się otaczało. Od wariujących w głowie myśli. Od serca, które powoli wysiadało z tej szaleńczej karuzeli. Od strachu i od samej siebie.

I udało się. Wyczerpanie fizyczne pozwoliło stłumić w małym stopniu ten prawdziwy ból, którego epicentrum znajdowało się w mojej duszy.

Ja tylko pragnę zauważyć, że on nie pobiegł za tobą. A powinien. Powinien walczyć. Powinien próbować. Powinien!

Nie. Zrobił dobrze tak, jak zrobił. Gregorowi nie trzeba było dwa razy powtarzać. Jeśli powiedziałam, że potrzebuję czasu, on dawał mi ten czas. Rozumiał i za to najbardziej go ceniłam.

~♡~

            Zazdroszczę Kat…

Dlaczego? Czego jej niby zazdrościsz?

 

Jest normalna.

Przestaniesz w końcu, do cholery?! To może stać się nudne! 

Mówię po prostu, jak jest, Andreas. Katherine była normalna. Nie bała się swoich własnych potworów. Nie bała się życia. Ciebie. Siebie. Uczuć. Miłości. Na dodatek miała ciebie. 

Tego, który na każdym kroku powodował łzy, wiszące na koniuszkach jej rzęs.

Ok, święty to ty nigdy nie byłeś, ale…

Będziesz mnie teraz usprawiedliwiać? To coś nowego.

Tak, czasem robiłeś coś źle. Ba, robiłeś coś źle wręcz systematycznie. Sprawiałeś jej przykrość. Denerwowałeś. Irytowałeś. Ale to wszystko jest ludzkie, bo właśnie taki jesteś. Jesteś denerwujący, irytujący i długo można byłoby wymieniać, jednak mimo wszystko Kat z każdym dniem pragnęła cię coraz bardziej. Wiedziała, że to z tobą chce być. Że to ciebie kocha. Że to ty jesteś tym jedynym, bo tylko ty umiałeś stworzyć dla niej raj na Ziemi. Tak jak teraz. Każda kobieta oddałaby niemal wszystko, co posiada za taki jeden poranek. Pamiętasz go?

Tak, pamiętam. Przygotowałem tym razem dla niej śniadanie. Kiedy Katherine obudziła się, zobaczyła świeżo zastawiony stół z wieloma potrawami, które uwielbiała najbardziej jadać. Nieważne, ile wysiłku kosztowało mnie wybieranie potraw…

No, no. Ty tylko zamówiłeś, przygotowaniem zajęli się inni ludzie.

Mniejsza z tym. Musiałem się naprawdę nieźle nagimnastykować, by wszystko przygotować, jednocześnie nie budząc przy tym blondynki. Ale było warto. Warto dla jej uśmiechu i rozmarzonej miny, która sama nie dowierzała w to, iż żyje w bajce…

~♡~

            Co mógłbyś mi poradzić w tejże mojej beznadziejnej sytuacji egzystencjalnej?

Nic. Ja nie doradzam ludziom. Nie zamierzam znosić potem ich reklamacji i pretensji.

W sumie mądrze mówisz, braciszku. Ludzie czasem bywają straszni.

Doradzić, to nie doradzę ci nic, a nic, nadal trzymając się swojej zasady. Mogę jedynie podzielić się z tobą pewną mądrością życiową, którą nabyłem.

Hahahahahahah, ty i mądrość życiowa? Hahahahah

To chcesz czy nie?

Ok, ok. Nie bądź już taki naburmuszony. Widzę, że ktoś tu ma humorki! Jasne, że chcę.

Rozproszyłaś mnie teraz i chyba nic z tego nie wyjdzie.

A przestań. Mów i już. Śmiało. Wszystko byłoby w stanie mi pomóc.

Posłuchaj mnie teraz uważnie… Są na świecie takie rzeczy, o których chcielibyśmy jak najszybciej zapomnieć. Naszym marzeniem byłoby, aby nigdy nie miały miejsca, ale świat tak nie działa. Największym wrogiem człowieka jest fakt, iż posiada pamięć. Dlatego też należy zaakceptować wszystko, co przyniesie los. Wszystko wzbogaca nas o cenne doświadczenie, bez którego ciężko byłoby człowiekowi przetrwać. Ta sama sytuacja występuje z ludźmi. W naszym życiu pojawiają się tacy, którym czasem należy dać odejść, a o drugich należy walczyć, bo to właśnie przy nich nasze miejsce…

            -Całe szczęście, że cię jeszcze zastałam!- bez żadnych zbędnych słów przywitania, rzuciłaś się Austriakowi na szyję.- Jesteś jeszcze tutaj… Jesteś! Martwiłam się, że się spóźnię! Ale ty jesteś! Jesteś!- pokrzykiwałaś radośnie.

-Jestem, jestem- wysapał ledwo.- Nie da się ukryć, ale coś się stało? Nie nadążam za tobą, Julka. Raz uciekasz, potem wracasz i tak cały czas. Nie wiem, czego mam się trzymać, naprawdę.

-Usiądźmy...- chwyciłaś go za rękę, prowadząc go w stronę łóżka. W ciszy usiedliście blisko siebie, lecz nie na tyle blisko, aby twoje zmysły zaczęły już wariować. Poprawiłaś włosy, które zostały pomierzwione przez czapkę, po czym w pełnym skupieniu zaczęłaś rozpinać guziki płaszczu, jakby właśnie od tego zależało całe twoje życie.

-Szybciej będzie, kiedy ja to zrobię- burknął lekko podjudzony twoimi ślamazarnymi i nieśpiesznymi ruchami. Jednym ruchem położył cię na łóżku odpinając w żwawym tempie każdy z guzików granatowego płaszcza zimowego.- I widzisz? Po sprawie. Ty wlokłabyś się z tym jeszcze dziesięć minut- wypowiedział do twoich ust. Szybko usiadłaś prosto, odsuwając się od Austriaka na znacznie bezpieczniejszą odległość.

-Gregor…- zaczęłaś głośno wzdychając.- Boję się- powiedziałaś pewnie, bez najmniejszego zająknięcia, patrząc zdecydowanie w oczy szatyna.

-Czego się boisz?- zmarszczył czoło.- Mnie?

-I tak, i nie- odpowiedziałaś niekonkretnie.- Boję się tego, co pomiędzy nami jest, a co mogę stracić…- odwróciłaś wzrok, chcąc ukryć ślady łez w twych brązowych tęczówkach.

-Nie rozumiem, Julio- kolejny raz poważny ton głosu powrócił na swe miejsce.

-Spotykałam się z tabunem facetów. Każdy z nich był inny. Każdy miał inne cechy, zalety, wady- podniosłaś się na równe nogi, krążąc przez chwilę nerwowo po pomieszczeniu.- Ty jesteś następny. Kolejny w kolejce. Na pozór może się komuś tak wydawać…- stanęłaś tuż przed nim, patrząc zaszklonym wzrokiem na Austriaka.

-Na pozór?- wyraźnie się ożywił, podnosząc z dziwną i niewytłumaczalną nadzieją wzrok, umiejscawiając go w twych tęczówkach, w których tańczyły dwie szczere iskierki.

-Tak, na pozór- przytaknęłaś, przykucając przy siedzącym chłopaku. Ujęłaś jego umięśnione dłonie, składając na nich subtelne pocałunki.- W rzeczywistości jesteś tym najważniejszym z tych wszystkich idiotów. Od samego początku tak było. Pierwszy raz zobaczyłam cię na pierwszym konkursie TCS. Nie widziałam cię nawet na żywo, a już zawróciłeś w mojej głowie. Potem cały czas o tobie myślałam, a jeszcze później postanowiłam odnaleźć cię, korzystając z faktu, iż mój brat jest skoczkiem. Nie było żadnego cholernego zakładu. Po prostu rozpaczliwie szukałam z tobą kontaktu, a właśnie tylko taki pocałunek mógł powiedzieć mi więcej niżeli tysiące słów, które padłyby z twoich ust. Z czasem czułam coraz więcej i więcej. W końcu wystraszyłam się, że kiedyś to się skończy. Że zbliżamy się coraz bliżej końca. Że moja przygoda z tobą się skończy. Że wszystko na czym naprawdę mi zależy niedługo odejdzie. Nie radzę sobie z tym, co do ciebie czuję. Boję się każdego kroku, najmniejszego gestu, słowa, gdyż ono może zachwiać moje szczęście w twojej postaci. Dlatego też starałam się jak najbardziej cię unikać. Unikać zbliżeń i wszystkiego, co z tobą związane…- zrobiłaś kilkusekundową pauzę, chcąc zebrać na nowo myśli.- Tylko dziś uświadomiłam sobie, że takimi poczynaniami jedynie cię stracę. Żyjmy razem jakby jutra miało nie być, chociaż wiem, że po tym wszystkim na pewno nasze jutro nie nastanie- dokończyłaś, po czym z impetem rzuciłaś się na Austriaka, obsypując jego obojczyk, szyję i twarz drapieżnymi pocałunkami.

-Nie!- krzyknął, wyrywając się gwałtownie z transu. Odepchnął cię od siebie delikatnie.- Nie…

„Każdy z nas czeka na osobę,

dzięki której poranne wstawanie z łóżka

będzie miało sens…”

…………………………………………

Hejo! ;*

Taki rozdział właściwie o niczym... Jestem wręcz z niego zawiedziona. Przepraszam Was, ale już nie byłam w stanie tego w żaden sposób ulepszyć, zwłaszcza po tym, co wczoraj miało miejsce i co Gregor ogłosił, a przecież on tutaj jest też jednym z czołowych bohaterów, a ja sama nie umiem udawać, że nie jest mi przykro, bo jest. Nawet bardzo. Ech, kaszana, jednym słowem. ;/ 
Do następnego, Kochane! ;*