12. „Tęskniłam. W całości. Tęskniłam. Od tak… Tęskniłam.”

-Czy to nie zaszło już za daleko?- kolejne pytanie, które padło z twoich ust, a echem odbijało się od pustych czterech ścian twojego ciasnego pokoju, utrzymanego w fioletowych barwach.- Nie mogło zajść za daleko, bo jeszcze się nie zaczęło…- odpowiedziałaś sobie sama na pytanie, siedząc na parapecie, gdzie miałaś doskonały widok na granatowe niebo, z którego powoli znikało słońce.

-Co robić?- następny znak pytania.- Nic nie mogę zrobić. To on rozstawia planszę i ma kontrolę nad całą grą… Ma kontrolę nade mną…- znowu odpowiedziałaś na własne pytanie.

Chciałam jedynie wyrzucić z siebie to, co zalegało na mojej duszy. Musiałam oddzielić rzeczy, które wiedziałem, a które nadal były jedynie pytajnikami.

-A czy mi się to w ogóle podoba?- podniosłaś się na równe nogi, krążąc przez chwilę w ciszy po pokoju. Nagle przystanęłaś w miejscu. Twe oczy rozbłysnęły, a twarz stała się jakby jaśniejsza.- Podoba mi się. Cholernie mi się spodobało to uczucie. Zostałam osaczona. Zamknięta w klatce, lecz...- przerwałaś na moment, odgarniając swawolne kosmyki włosów na twej twarzy.-chcę być uwięziona. Pragnę tej niewoli. Ja… ja… wreszcie go znalazłam. Wreszcie odnalazłam tego, którego szukałam przez cały ten czas. Tak, chyba mogę to powiedzieć w końcu na głos…- opadłaś na łóżko.- Powoli zaczynam się zakochiwać.

Właśnie w tedy nagle poczułam ukłucie w klatce piersiowej. Wówczas zrozumiałam potęgę tego uczucia. Dotarło do mnie, że również miłość zaczęła wkradać się do mojego serca. A może ta miłość od zawsze tkwiła w moim sercu, a tylko czekała na pojawienie się tego odpowiedniego mężczyzny? Sama nie wiem. Możliwe. Nikt jeszcze nie doszedł do sensu życia ludzkiego, więc nie znajdę człowieka, który będzie mógł mi wytłumaczyć to precyzyjnej. Znałam jedynie kilka faktów:

Chciałam czuć jego usta na swoich, bez niepotrzebnych słów.

Pragnęłam więzić swą dłoń w uścisku jego umięśnionej dłoni.

Marzeniem były chwile, kiedy trzymał mnie w ramionach.

Pierwszorzędną potrzebą były pieszczoty, którymi mógł obdarowywać moje usta, szyję, policzki.

Teraz jedynie czekałam aż posmakuję pełnię prawdziwego uczucia, gdyż to, co odczuwałam w chwili obecnej to jedynie zalążek tego, co przede mną.

Tęskniłam. W całości. Tęskniłam. Od tak… Tęskniłam.

~♡~

            Kochana siostrzyczko, co sądzisz o intuicji, którą człowiek jest obdarzony już od chwili urodzenia?

Kochany braciszku, sądzę, że intuicja pomaga człowiekowi przetrwać od wieków. Ale chciałbyś poznać prawdziwy paradoks?

A wyobraź sobie, że chciałbym.

Człowiek ma intuicję za darmo. Ma to uczucie z racji, iż jest tylko człowiekiem, a i tak przeważnie go nie słucha. To tak, jakby przeczyć samemu sobie. Dziwne, czyż nie?

Dziwne.

Dopiero potem okazuje się, że gdybyśmy w rzeczywistości posłuchali intuicji, byłoby sto razy lepiej. Jednakże dociera to do nas dopiero wtedy, gdy jest już za późno na cokolwiek.

Morał z tego taki, że warto słuchać intuicji, ponieważ tak naprawdę jest to ukryta część nas samych, która wie tak naprawdę, co jest nam potrzebne, a co nie. Umie rozróżnić zbędne rzeczy od tych najpotrzebniejszych. Przeczuwa, co skończy się dla nas dobrze, a co wręcz przeciwnie…

            -Andi!- pisnęła cicho Victoria, która wepchnęła mnie po dłuższej chwili sterczenia pod twoim pokojem do mojego skromnego kąta.- Julka jest w końcu szczęśliwa! Zakochała się! Andi! To świetna wiadomość!- pokrzykiwała, wykonując dziwaczny taniec szczęścia. Skrzywiłem się na widok wygibasów mojej starszej siostry.

-Po pierwsze, uspokój się, człowieku, bo mam ochotę włożyć cię w kaftan bezpieczeństwa- odezwałem się niewzruszony, nie podzielając entuzjazmu Victorii.- Po drugie, to pewnie kolejny nic nieznaczący romansik w życiu Julii. Nic więcej. Niedługo wszystko wróci do normy- ze spokojem usiadłem na fotelu, przeglądając z obojętnością nowy numer magazynu sportowego.

-Nigdy wcześniej Julka się tak nie zachowywała, a umawiała się z tabunem mężczyzn- powiedziała poważniej, podchodząc w stronę okna. Słońce już schowało się za widnokręgiem, niebo przybrało kolor granatowy, a na ciemną płachtę wkradały się błyszczące gwiazdy.- Odkąd poznała Gregora stała się jakaś inna. Nieustannie się uśmiecha, wyciszyła się, wydaje się, że zyskała jeszcze więcej pewności siebie, niżeli miała jeszcze wcześniej, choć może wydawać się to niemożliwe. Nawet coraz mniej kłóci się z Oscarem!- klasnęła podekscytowana w dłonie.- Z dnia na dzień jest coraz łagodniejsza, a pewien dziwny strach zniknął z jej oczu. To piękne- westchnęła, bez przerwy uśmiechając się sama do siebie.

Julka, bałaś się? O jakim strachu mówiła Victoria? Czemu ja nigdy nie zauważyłem tego strachu?

Mimo że nigdy nie byłam jakoś przerażająco blisko z Victorią, muszę przyznać, że była naprawdę świetnym obserwatorem. 

To nie jest odpowiedź na moje pytanie.

Bałam się. Bałam się tego, że nigdy nie poczuję tego, co inni. Bałam się, że jestem inna. Że jestem gorsza…

A pamiętasz noc, kiedy do mnie przyszłaś cała zapłakana, szlochając, że boisz się o samą siebie? To nic nie znaczyło?

To inny rodzaj strachu, Andreas. Bałam się, ponieważ doświadczyłam całkiem nowego uczucia, którego pragnęłam tak bardzo. Kiedy go dostałam, przestraszyłam się.

-Nic nie jest piękne- burknąłem, miotając gazetą o stolik.- On ją tylko zrani. Julka jest po prostu zwykłym celem dla Schlierenzauera! Myślisz, że on tak łatwo zrezygnuje ze swojego idealnego życia?- zaśmiałem się niewesoło.- Jeśli obie tak myślicie, jesteście naiwne.

-Ile ty masz lat?!- odwróciła się na pięcie w moją stronę.- Sześćdziesiąt?! Dziewczyna się zakochała, jest szczęśliwa! Nie znasz Gregora na tyle, aby go osądzać i nie mam pojęcia, kiedy taki się stałeś! Może on też czuje to samo?- patrzyła na mnie swymi okrągłymi, jasnymi oczami, które w tej chwili przepełnione były goryczą i pretensjami wobec mojej osoby.

-Jestem realistą- wykrztusiłem.- A patrzenie na to, jak Julka wypłakuje swoje oczy nie będzie dla mnie przyjemnością. Wolę ją od razu od tego uchronić, niżeli pozwolić, by cierpiała podwójnie- broniłem się resztkami sił.- Ty od zawsze widzisz wszystko w różowych kolorach, do cholery! Skąd wiesz, że to, co czuje Julia jest na tyle poważne?

-Bo przed momentem mówiła to sama do siebie, a my staliśmy pod drzwiami i podsłuchiwaliśmy- odpowiedziała zirytowana. Nawet nie zdołałem zauważyć, kiedy zacisnęła dłonie w pięści, ściskając je tak mocno, że piąstki stały się białe.

-Julka nie wie, czego chce od życia- warknąłem, nie chcąc, byś usłyszała przez ścianę moje słowa.- Nie pozwolę na to, żeby kolejny raz się sparzyła i znowu cierpiała.

-Wiesz, dlaczego tak się zachowujesz?!- krzyknęła zdenerwowana.- Tylko dlatego, że tą swoją przesadną troską chcesz pozbyć się tych obrzydliwych wyrzutów sumienia po tym, co zrobiłeś ostatnio z jej twarzą!- wykrzyczała mi prosto w twarz, po czym opuściła mój pokój w szybkim tempie. Wypuściłem ze swych ust głośne przekleństwo, rzucając jednocześnie gazetą o podłogę. I to jest ta cholerna prawda. Gdybym trzymał się intuicji i nie opowiadał o tym, co tak naprawdę myślę, nie czułbym się teraz jak przeżuty i wypluty. Nie posłuchałem intuicji i do tego czasu do szpiku kości tego żałuję…

Dlaczego chciałeś, aby tak wyglądało moje życie? Dlaczego ciągle starałeś się wmówić wszystkim, że ty wiesz lepiej, czego ja tak naprawdę chcę? Dlaczego za każdym razem pragnąłeś pozbawić moje życie ostatnich barw?

Bo cię kochałem, Julka.

Też cię kochałam, Andreas. Jednakże potem zaczęłam nienawidzić.

Nienawidzić?

Tak. Naraziłeś mnie na najgorsze i najpodlejsze uczucie w dziejach ludzkości. Przez ciebie nienawidziłam, jednocześnie kochając…

~♡~

No to teraz przejdźmy do części programu pod tytułem: „Katherine”.

Moja kochana Kat…

Dobra, dobra. Nie rozczulaj się już tak na samym początku.

Jak mogę się nie rozczulać? Za każdym razem, gdy przypomnę sobie tamten okres w życiu, który obfitował w tęsknotę i poczucie własnej bezwartościowości, zwijam się z bólu, a jedyne, co widzę, gdy przymknę powieki, to jej błękitne, świdrujące mą duszę tęczówki.

Kat zapewne czuje to samo, kiedy wspomina, jak próbowałeś rozkochać ją w sobie po raz drugi.

Pamiętam dokładnie tamten dzień. Tym razem, po powrocie do domu, na Kat czekała kolejna niespodzianka.

I czemu mnie to nie dziwi?

Na stoliku w salonie leżała karteczka, na której napisane było: „Przyciśnij tylko jeden przycisk, a przeżyjesz to po raz drugi…”. Blondynka szybko domyśliła się, że musi nacisnąć czerwony guziczek na pilocie, by jej oczom ukazały się niezwykłe obrazki. To, co widziały jej oczy, to zmontowany filmik ze zdjęć i naszych nagrań. Wszystkie najpiękniejsze chwile zarejestrowane były na tym kawałku taśmy. Wspólna nauka jazdy na rolkach, wieczory spędzone we dwoje pełne chwil wygłupów, a także wiele, wiele innych fotografii, które połączone ukazywały historię naszej miłości. Wszystkie uczucia przyprawiały dziewczynę o łzy, które tak bardzo chciałem zetrzeć z jej policzków. 

Spokojnie, to tylko łzy wzruszenia. To dobry omen.

Czyli co? Dziewczyny lubią, kiedy zmusza się je do łez?

Na Boga, Andreas… Łzy bólu i cierpienia różnią się od łez wzruszenia, które powoduje świadomość, jak bardzo ukochanej osobie na nas zależy.

Ale to i to są łzami.

Jaki ty jesteś niedomyślny!

Nigdy nie zrozumiem kobiet…

~♡~

            Jak zawsze twój wygląd pozostawał nienaganny, jak na każde spotkanie z Gregorem. Tym razem postawiłaś na dopasowaną czerwoną sukienkę, która eksponowała wszystkie twoje atuty. Czarne szpilki stały się wisienką na torcie, natomiast długie pasma włosów spięłaś cyrkonową spinką.

-Zazwyczaj miałam obiekcje wobec randek w hotelu- powiedziałaś, kiedy przekroczyłaś próg pokoju hotelowego, gdzie kątem pomieszkiwał Gregor. Zerknęłaś na niego ukradkiem. Widząc, że na twarz chłopaka wchodzi zawadiacki uśmiech, także wysiliłaś się na podobny gest.

-Tutaj po prostu będziemy mieć neutralny grunt do rozmowy- wyszeptał w twoje włosy, składając uprzednio czuły pocałunek na twym policzku.- A gdzie porządne powitanie, co? Nie widzieliśmy się caluteńki tydzień- spojrzał na ciebie znaczącym wzrokiem, na co ty jedynie zaczerwieniona przygryzłaś dolną wargę, zbliżając się do Austriaka.

-I gdzie moje maniery, no?- przesunęłaś palcem wzdłuż jego torsu, na którym opinała się niebieska koszula w kratę.- Przy tobie je gubię. Witam, pana- szepnęłaś, po czym, wspinając się na palce, skradłaś słodki pocałunek z ust mężczyzny.

-Już lepiej- mruknął z zadowoleniem, ujmując twą dłoń.- Mam nadzieję, że będzie ci smakować- przystanęliście u progu niewielkiej jadalni, gdzie znajdował się również stół bogato zastawiony.-Zresztą z twoim apetytem, zjadłabyś nawet konia z kopytami- wypomniał, odsuwając przed tobą krzesło.

-Śmieszne- zrobiłaś skwaszoną minę, patrząc okrągłymi oczyma na to, co znajdowało się przed tobą. Jedzenie. Mnóstwo jedzenia. W większości wszystko dla ciebie.

-Julka?- pstryknął palcami przed moją twarzą, wyrywając mnie z rozmyślań.- Wszystko w porządku?- jego oczy stały się świdrujące i pełne dobrych chęci oraz troski czystej postaci.

-Tak, wszystko ok…- powiedziałaś zupełnie oderwana od rzeczywistości, a jedyne, co wiedziałaś na sto procent to fakt, iż przerażenie w twoim wnętrzu jedynie narasta. Nic poza tym. Rozejrzałaś się jeszcze raz wokół siebie. Ciemność rozświetlało tylko słabe światło świec, które w mniemaniu chłopaka miało przyprawić was o romantyczny nastrój. Może i on go odczuwał, jednakże z twojej strony romantyzm z sekundy na sekundy rozpleniał się w postaci strachu.

-Nie kłam- odpowiedział stanowczo, nie spuszczając wzroku z twojej postaci. Patrzyłaś na swe dłonie, jakbyś to właśnie w nich szukała odpowiedzi na to, co jest z tobą nie tak. Wszystko szło przecież w bardzo dobrym kierunku. Nawet znakomitym. Dostałaś wreszcie to, o co ci chodziło i co? Nagle strach i inne skrajne uczucia zaczęły decydować za ciebie, a ty z kolei stałaś się bezduszną kukłą w ich rękach.

-Gregor…- przełknęłaś głośno ślinę, patrząc ze łzami w oczach na Austriaka.- Ja…- zaczęłaś, lecz nie umiałaś dokończyć. Nieśmiało zerknęłaś na niego swymi tęczówkami, w którym powoli zaczęły pojawiać się łzy.- Ja…- jeszcze raz spróbowałaś, lecz znów nie było ci dane dokończyć.- Muszę iść- wysapałaś, wybiegając z hotelowego pokoju. Uciekłaś od niego.

Wiem.

Szczerze, nie poznawałem cię. Nigdy byś się tak nie zachowała. Nigdy nie uciekłabyś. Nigdy nie dałabyś się złamać kilku złym odczuciom.

Zawsze, ale to zawsze, byłam twarda. W przeważanej części wypadków, panowałam nad sobą. Każdego dnia wiedziałam czego dokładnie chcę. Miałam obrane cele i w głowie marzenia. Zawsze… 

Ale to się zmieniło.

Zmieniło się, kiedy poznałam Gregora…

„Cisza to najgłośniejszy krzyk kobiety…”

…………………………………..

Hej! ;*
 Najpierw to, co najważniejsze!

Moje ukochane Słoneczka! Życzę Wam wszystkiego, co najlepsze w nadchodzącym roku! Tak, żeby każdy kolejny rok był dla Was coraz lepszy, stawiający wiele nowych szans, a i również obfitujący w szczęście pod czystą postacią! Spełnijcie wszystkie, jak dotąd, niezrealizowane marzenia i miejcie tą świadomość, że nie ma dla Was rzeczy niemożliwych! 
(Mam również nadzieję, że żyjecie jakoś po Sylwestrze! :D)

Wracając do opowiadania... Jak myślicie, co przyniesie Nowy Rok dla naszych bohaterów? :)
Widzimy się za tydzień, Kochane! ;*  ♥