3. "Pomogę ci..."

Wytłumaczysz mi coś?

A czego znów nie rozumiesz?

Co mężczyźni widzą w kobietach, oprócz biustu i tyłka? Liczy się jeszcze prawdziwa kobiecość? Jest istotny niewyimaginowany ideał kobiety? 

Wiesz, jak naprawdę wygląda prawda z tą całą kobiecością, która bije wszystko inne na głowę, a z mężczyzn robi istnych niewolników? To nie przychodzi tak po prostu. Fakt, iż założycie spódniczkę, która przypominać będzie bardziej pasek, a na siebie przyodziejecie  bluzkę z głębokim dekoltem, nie sprawi, że od razu staniecie się kobietami, które zaczną urzekać każdą istotę płci przeciwnej. 

Nie? To czemu w takim razie większość facetów interesuje się tylko takimi kobietami?

Nie. Owszem, natura jest naturą, a jej nie oszukasz. Sekret jednak tkwi zupełnie w czymś innym. Kobieta musi być silna, a staje się taka dopiero wtedy, gdy stopniowo pokonuje własne słabości.

I to zauważają tak prymitywne stworzenia jak mężczyźni?

Ty, uważaj sobie, co?!

Ok, ok. Nie bulwersuj się tak już. Nie rozumiem jak ktokolwiek może zobaczyć, czy jesteśmy silni, czy nie…

To wszystko widać w oczach. 

Że co?

Oczy są odbiciem naszej duszy, a przecież wszystko tkwi właśnie w niej, czyż nie?

I ty, patrząc w moje oczy, widzisz siłę?

Nie.

Czyli przeczysz samemu sobie. 

Nie. Nie widzę jej, ponieważ w tobie nie ma siły…

… 

Co jest następne? Mądrość. Tak, kobieta musi być mądra, a aby posiąść tę mądrość życiową, musi uczyć się na własnych błędach. I dopiero wtedy… Właśnie z siłą i mądrością, przychodzi pewność siebie, co z kolei wiąże się z samoakceptacją… 

Po co ta cała samoakceptacja?

 

Otóż, możecie być najpiękniejsze wśród najpiękniejszych, a i tak nie zdawać sobie z tego sprawy. Zaakceptowanie własnych wad sprawia, iż jesteście pewne siebie. Stąpacie po Ziemi, zdając sobie sprawę, ile tak naprawdę znaczycie. To właśnie to, co określane jest pod mianem „piękność”. To właśnie to „coś”, co intryguje, przyciąga. Coś, co sprawia, iż jest zagadką, która fascynuje mężczyznę. 

Fascynuje was pewność i poczucie własnej wartości, dobrze zrozumiałam?

Pokrótce tak. Tak właśnie wygląda prawda. Na takiej zasadzie ten świat i relacje kobieta- mężczyzna  zostały zbudowane. Mężczyzna pragnie zdobywać, natomiast kobieta nieustannie chce być zdobywana.

To była aluzja, tak?

Być może.

Jesteś bezczelny.

Jestem twoim bratem.

~♡~

Opięta sukienka, krwisto czerwona kreacja, co warto zaznaczyć, pobudzała zmysły wszystkich, kogo mijałaś. Źrenice, które przepełnione były pewnością siebie, mieniły się niczym gwiazdy na niebie, natomiast pełne usta wykrzywione były w krzywy uśmiech samozadowolenia i realizacji. Wysokie szpilki ciemniejszego odcienia, niżeli sam materiał, w który byłaś przyodziana, były wisienką na torcie. Dopełnieniem całego efektu. Ciemne włosy spięte były w koński kucyk, gdzie i tak wystawał niesfornie kosmyk włosów, okalający smukłą, opaloną twarz. Właśnie tak przemierzałaś kolejne metry kwadratowe swego rodzinnego domu, mając na ten wieczór tylko jeden cel. Dobrą zabawę. Nic więcej. 

Tylko albo aż tyle do wykonania. W zależności od punktu widzenia, gdyż możemy znajdować się przecież nawet na najlepszej imprezie, lecz w nieodpowiednim towarzystwie, zabawa nie będzie przednia… Coś o tym niestety wiem.

-I jak wyglądam?- kocim ruchem przekroczyłaś próg salonu, w którym zgromadzona była cała  rodzina. Mierzyłaś badawczym wzrokiem każdego z członków swej niewielkiej rodziny, nie tracąc nic na swej drapieżności, którą starałaś się wyeksponować na każdym kroku.

-A ty dokąd?- poderwałem się, z wcześniej zajmowanego miejsca. Czułem się… Czułem…

Jak się czułeś?

Dziwnie.

Dlaczego dziwnie? To nie pasuje do tej sytuacji. Szłam po prostu na randkę, nie na ścięcie, żebyś ty czuł się dziwnie czy źle z tym faktem.

Rzeczywistości nie zmienię, czułem się dziwnie i już. 

Ale skądś się to musiało wziąć, prawda?

Wszystko ma swe przyczyny. Nic nie dzieje się samo z siebie.

No to się wkopałeś… Czemu czułeś się wtedy dziwnie? No, dlaczego?

Bo byłem zazdrosny. Cholernie zazdrosny.

Jak to zazdrosny?!

Miałaś to, czego nie miałem ja. Miałaś zainteresowanie drugiej osoby. Miałaś przy sobie kogoś, kto skoczyłby dla ciebie w ogień. Ja byłem natomiast sam. Czekałem na wyrok, który i tak mnie złamie. Zdawałem sobie z tego sprawę, a to zabijało. Wyniszczało i psuło od środka moją duszę. Przestawałem być człowiekiem. Życie na Ziemi wymykało się spod mojej kontroli. Chciałem, aby ktoś mi pomógł. Ktoś, kto przekaże mi odrobinę własnego ciepła, pocieszy swym promiennym uśmiechem i powie: „razem przetrwamy wszystko”. 

Katherine…

Tak. Wy wszyscy myśleliście, że już o niej zapomniałem. Pff, bzdura. Wraz z upływającym czasem, ból stawał się coraz większy. Nie wiedziałem jak żyć. Popadałem z jednego obłędu w drugi. 

Jesteś świetnym aktorem, bo nikt tego nie zauważył…

-Idę na randkę- odpowiedziałaś z płomiennym uśmiechem na ustach. Stonowane podekscytowanie oraz rosnące zniecierpliwienie umiejętnie chowałaś do kieszeni, aby nie stracić swego charakteru, który wybrałaś na ten wieczór. Charakteru drapieżnej, nieposkromionej bestii, która mimo że na pierwszy rzut oka niewiele może, a jednak w chwilach, gdy zagraża jej niebezpieczeństwo, potrafi obronić się nawet przed najpotężniejszym wrogiem.

-Który to już raz w tym tygodniu?- bąknął znużony Oscar, który w tej chwili pochłonięty był grą na konsoli. Spojrzałaś na niego zza przymrużonych oczu, a ja właśnie w tej chwili mógłbym oddać wszystkie skarby świata, aby tylko dowiedzieć się o czym myślisz… I mimo że już widzę po twej minie, że będziesz nam wmawiać, że o niczym istotnym, to i tak ci nie uwierzę. To musiało być coś, co cię uderzyło. Inaczej nie miałabyś tak zmieszanego wyrazu twarzy. Kilka słów Oscara, jedno głupie pytanie, a wytrąciło cię z równowagi. To dziwne, zwłaszcza że starzałaś całkiem odmienne pozory.

-Zamknij się- warknęłaś, odwracając wzrok od nastolatka. Skierowałaś swój wzrok na postać rodzicielki, którą obserwowałaś z niezrozumieniem zza długich rzęs. Znów coś przykuło twoją uwagę. Kolejny raz coś zakłuło w okolicach klatki piersiowej, prawda? Odpowiem za ciebie: tak. To jej wzrok. Ten błagalny wzrok, który mówił: „co robisz ze swoim życiem, dziecko?”. I wtedy wszystko pękało. Zawsze tak było. Ten wzrok sprawiał, iż słyszałaś w swojej głowie jej smutny głos, a te głębokie tęczówki, które mnie wychowały, topiły i krztusiły.

-Wrócę późno- rzuciłaś, wciągając ze świstem powietrze w swe płuca. Obróciłaś się zgrabnie na pięcie, ruszając z lekko potrąconą gracją przed siebie. W salonie zapanowała martwa cisza. Jedynie Oscar dalej zapatrzony był w swoją grę, natomiast cała reszta domowników porozumiewawczo wymieniała zmieszane spojrzenia. Nie rozumiałem. Nie byłem w temacie. Nie wiedziałem, co sugerują. Nie wiedziałem niczego… Zupełnie niczego…

-Myślałam, że trafiłam do niej podczas ostatniej rozmowy…- wyszeptała mama, chowając twarz za długimi i kościstymi palcami. Naprawdę wierzyła. Albo może chciała wierzyć, że potrafiła do ciebie trafić. Zmienić twoje życie, z którego nie potrafiłaś się wyrwać. Na nic. Podłamało ją to. Straciła pewność siebie. Straciła poczucie własnej wartości, jako matka…

-O co wam w ogóle chodzi?- wtrąciłem się do rozmowy, chcąc dowiedzieć się czegoś więcej. Chcąc wniknąć do rodziny, od której tak usilnie próbowałem się odłączyć… Głupstwo.- Randka jak randka. Dajcie się dziewczynie wyszaleć, póki jest młoda- nie miej złudzeń. Mówiłem tak jedynie, aby ich jakkolwiek uspokoić.

-Andreas, ale to wszystko wymyka się spod kontroli-odpowiedziała łamiącym się głosem kobieta, która była moją matką. Spojrzała na mnie smutnym wzrokiem. Bezradność była tym, co najbardziej ją przybijało. Co raniło i wbijało kolejne sztylety w jej dobrą duszę…- Pójdę do Christiana…- rzuciła na odchodne.

-Tutaj chodzi o to, że to nienormalne, że co randka, to inny facet- przerwała ciszę Victoria, która nerwowo skubała miękki delikatny materiał poduszki, którą trzymała na kolanach. Też ją to przybijało. Sam nie wiem, w jej przypadku to też zazdrość? Może czuła się źle z poczuciem, że ona nie ma nikogo, natomiast ty ranisz osoby, które potrzebują bliskości?- Martwimy się o nią. Zmarnuje sobie życie, a ona na to nie zasługuje...

-Za każdym razem tak to wygląda?- spytałem przejęty słowami oraz postawą starszej siostry.

Za każdym razem…

-Za każdym razem- przytaknęła, pogrążając się we własnych myślach.- Ale Julia zawsze traktuje naszą pomoc jak atak. Dziś każdy powstrzymywał się tylko ze względu na ciebie, ale nie zawsze odbywa się to tak spokojnie.

-Ze względu na mnie?- spytałem nie do końca pojmując tok rozumowania siostry.

-Tak, dokładnie- podtrzymała swe wcześniejsze słowa, patrząc na mnie z błyskiem.- Masz swoje własne problemy, nikt tutaj nie chce ci jeszcze dokładać dodatkowych rodzinnych kłótni, bo jesteś tu po to, żeby odpocząć, a nie dobijać się jeszcze bardziej- wyjaśniła na szybko.

-Idę do niej- wykrzyknąłem z werwą, podnosząc się na równe nogi. Victoria oraz Oscar spojrzeli na mnie z niezrozumieniem.- Nie pozwolę jej rozpieprzać życia, a tym bardziej nie dopuszczę do tego, żeby mama wyniszczała się psychicznie- dopowiedziałem, rozjaśniając rodzeństwu swoje zamiary. Każdy się o ciebie martwił. Łaziłaś niewiadomo gdzie i niewiadomo z kim, a ty co? Każdą pomoc czy troskę miałaś gdzieś. Nie liczył się nikt ani nic, tylko to, bylebyś ty czuła się zrelaksowana. I powiedz, jak ty mogłaś z tym, do cholery, żyć?

-Nie wtrącaj się w życie Julki- do rozmowy włączył się Oscar.- Sparzy się, to przyjdzie z podkulonym ogonem i wreszcie się ogarnie- mówił z pewnością, nie odrywając wzroku od swojej gry. Skąd ta pewność? W sumie po tobie nie spodziewałbym się niczego…

-Ale ja właśnie chcę ją uchronić przed tym sparzeniem!- wycedziłem przez zaciśnięte zęby, nadziewając na swe ramiona zwiewną kurtkę.

-Andreas, ja również nie uważam, że to dobry pomysł…- odezwała się Victoria, stając tuż przy moim boku. Położyła drobną dłoń na moim ramieniu, kciukiem gładząc śliski materiał kurtki. Spojrzałem z dezorientacją w jej oczy. Płonęły, lecz po chwili gasły. I tak w kółko. Zapalały się, aby móc za chwilę przybrać łagodnego charakteru. Dziwne…

-Nawet nie wiesz, gdzie ona teraz jest- przekonywała mnie dalej do swych racji, wywlekając na wierzch coraz to bardziej logiczne argumenty. Nie znałem jej jeszcze od tej strony.

-Wiem, gdzie ma się spotkać z tym gościem. To niedaleko, dlatego  poszła na nogach, a widząc buty w jakich wyruszyła kilka minut temu, jak się pośpieszę jeszcze ją dogonię- rzekłem z werwą, zatrzaskując przy niemal przed nosem starszej siostry.

Auć, to musiało ją zaboleć.

Przecież jej nie uderzyłem.

Nie chodzi mi o ból fizyczny, raczej psychiczny. Chciała być autorytetem dla ciebie. Chciała mieć na ciebie wpływ taki, jaki mają inne starsze siostry. Ona tego nie miała, mimo że tak bardzo tego pragnęła… 

Chłodne, wieczorne, powietrze delikatnie połaskotało moją twarz. Ja zaś zwartym i szybkim marszem poruszałem się przed siebie, znając doskonale cel swojej wyprawy.

Co z tego, skoro nie znałeś przyczyny?

Gdybym znał przyczyny oraz skutki swojego postępowania, nie patrzyłbym nawet na ciebie przez całe życie. Było jednak inaczej. Wtedy jeszcze nie wiedziałem. Nie zdawałem sobie sprawy z brzemienia, które na mnie ciąży. Wtedy liczyłaś się ty. Strach o ciebie był niemal paraliżujący. Bałem się, rozumiesz? Bałem się o ciebie. Bałem się, że jakieś podejrzane typki zrobią coś wbrew twojej woli. Że będziesz jedynie wykorzystywana przez to, że nie jeszcze potrafisz  poukładać swojego życia w odpowiedni sposób. Nie chciałem, aby moja siostra cierpiała… Po prostu nie chciałem…

Dlatego też zdecydowałeś się mnie śledzić? Kiedy tylko przekonałeś się, co do swoich racji, że nie odeszłam dostatecznie daleko, aby być już poza twoim zasięgiem, szarpałeś się sam ze sobą. Bo czy na pewno warto? Czy na pewno robisz dobrze? Moje życie było moim życiem, nie twoim. Szkoda jednak, że uświadomiłeś sobie to tak późno. Jeśli powiedziało się A, to trzeba już dopowiedzieć B. 

Dokładnie. Krętymi uliczkami wśród wszechobecnej ciemności, niczym kot, szedłem tuż za tobą oraz mężczyzną, który kroczył u twego boku. Uwierz, nie chciałem bawić się w detektywa. Ja po prostu nie wiedziałem w jaki sposób mam się ujawnić i wziąć cię ze sobą.

Wiedziałeś, jak śledzić, a nie wiedziałeś jak przerwać nasze amory? Jesteś więcej niż głupi. 

Sam nigdy nie chciałem, aby ktoś wchodził w moje życie z butami. A teraz? Teraz właśnie ja robiłem to z premedytacją.

Masz szczęście jednak, że miałeś na tyle mądrą i rozumną siostrę, która potrafiła skojarzyć niektóre fakty z tym, co widziała ukradkiem za swoimi plecami. 

-Eric, wybacz mi…- przystanęłaś nagle, patrząc zmieszanym wzrokiem w zdezorientowane, czekoladowe tęczówki wysokiego i smukłego Niemca, z którym miałaś spędzić dzisiejszy wieczór.- Strasznie źle się czuję, dlatego chyba nici z naszego wyjścia…- masowałaś z wyczuciem swe skronie, brnąc w kolejne kłamstwa. Znałem cię od urodzenia i dzięki temu byłem w stanie osądzić, kiedy bezczelnie łżesz. Potrafię rozpoznać, kiedy kłamiesz w żywe oczy…

-Wielka szkoda…- westchnął, zbliżając się do ciebie na bliską odległość. Niemal zachłysnąłem się powietrzem w tej chwili. Wystarczyłby jeden niekontrolowany ruch z jego strony, a bym nie wytrzymał.-  Chodź, odprowadzę cię do domu- chłopak już chciał ucałować cię w czoło, kiedy ty odczytując jego ruch, nagle się odsunęłaś. Na moje usta wkradł się uśmiech zadowolenia.  Moja krew…

-Nie, Eric- powiedziałaś zdyszana.- Zepsułam ci połowę wieczoru, teraz na pewno nie pozwolę na to, żebyś cały wieczór miał doszczętnie zrujnowany- uśmiechnęłaś się perliście, sprawiając, że niemal nie został podcięty z nóg. Co ty robiłaś z jego mózgiem? – Zadzwonię po brata, a ty idź do klubu- położyłaś rękę na jego policzku, lecz przyglądając się na to z mojej perspektywy, był to tylko chłodny gest z twojej strony, gdzie i tak ty wyznaczałaś granice dla siebie i dla niego.

-Chyba zwariowałaś, Julka- zaprotestował natychmiastowo, kiwając protestacyjnie głową. Znowu uśmiechnąłem się szelmowsko. Odkryłem, że naprawdę lubię patrzeć, kiedy dajesz kolejnym facetom kosza, naprawdę. 

Jesteś nienormalny, Wellinger.

-Nie- powtórzyłaś, tym razem ostrzej.- Obiecałeś, że nie będziesz wywierał na mnie żadnego nacisku ani do niczego zmuszał. Ja chcę, żebyś teraz szedł do klubu i dobrze się bawił, a ja zadzwonię po brata i z nim wrócę do domu. Coś niejasnego dla ciebie?- mówiłaś szorstko, mrożąc chłopaka tonem swego głosu. Nie wiedziałem wcześniej, że tak potrafisz.

-Dobrze…- przytaknął głową na przymus, patrząc na ciebie zmartwiony, a zarazem podłamany, że wszystkie jego plany legły w gruzach. Ledwo zdołałem stłumić śmiech. To naprawdę było lepsze niżeli jakakolwiek komedia.

-Baw się dobrze- uśmiechnęłaś się od niechcenia, muskając delikatnie policzek chłopaka. Ups, znowu… Znowu ten zawód, wymalowany na jego twarzy, był po prostu bezcenny.

-Mam nadzieję, że się jeszcze spotkamy i odbijemy ten nieudany wieczór…- rzekł, kiedy już odchodził. Uśmiechnęłaś się na przymus, machając dłonią w jego stronę. Już widziałem to wasze spotkanie, przesunięte na termin- nigdy. 

Ha, znalazła się wyrocznia. Pfff…

-Wyłaź już z tych krzaków- odezwałaś się zażenowana, gdy Eric odszedł już na bezpieczną dla nas odległość. Nie wyglądałaś na spokojną. Wręcz przeciwnie. Złość, zawiść i wszystkie inne tego typu negatywne uczucia wręcz z ciebie kipiały. Zadrżałem.- Co ty odwalasz, się pytam, co?!

-Ja… ja…- jąkałem się, bo co miałem ci powiedzieć? Naprawdę nie wiedziałem, co ja tutaj robię. Pustka w głowie i…

Wszystkie swoje zranione uczucia chciałeś przelać na mnie. Sądziłeś, że pomagając mi uniknąć cierpienia, również twój ból zniknie. Szkoda, że nie uwzględniłeś tego, że ja może chcę pocierpieć.

-Nie tłumacz się- warknęłaś, podchodząc do mnie bliżej. Znowu drgnąłem.- Po jaką cholerę wy wszyscy mieszacie się w moje sprawy?! Ty masz jakiś problem?! Co ja ci takiego zrobiłam, że nie jesteś w stanie mi zaufać?!- patrzyłaś nieprzerwanie w moje oczy, a ja nie umiałem odwrócić wzroku, by przynajmniej nie czuć nienawiści, którą teraz czujesz względem mojej osoby. To straszne naprawdę… Nie powinno się za dobre uczynki dostawać bury ani nienawiści. Ale cóż… Dobrymi uczynkami jest wybrukowane piekło.

-Nie pozwolę, żebyś rujnowała psychicznie moją matkę!- krzyknąłem, nie wytrzymując dłużej.- Sprawiasz wszystkim kłopoty, a teraz co?! Chcesz obrócić sprawę w taki sposób, jakbym to ja był temu wszystkiemu winien!

-Ja rujnuję?- prychnęłaś, pusząc się na moich oczach.- Wiesz, co? Przestań, bo wcale nie jesteś lepszy- wydęłaś usta, jednocześnie zaciskając dłonie w pięści. Nie chciałaś więcej krzyków nienawiści, nie chciałaś brnąć w żadne kłótnie, gdyż doskonale zdawałaś sobie sprawę, iż nie jest to tego warte. Bo nie było. Wiem, że my wszyscy widzieliśmy w tobie potwora i zwykłą pannę spod latarni, ale naprawdę nas kochałaś. Nie chciałaś kłótni, nie chciałaś martwić matki ani żadnego z was, mojego rodzeństwa, ale łańcuch był zdecydowanie zbyt krótki. Nie miałaś jak oddychać…

-Jasne…- burknąłem, podążając twoimi śladami, również próbując się uspokoić. Nerwy są złym doradcą. Zawsze należy nad nimi panować, aby potem nie żałować, iż okazaliśmy się zbyt słabi, a naszymi panami  nieobezwładnione emocje.

-Nie chcę cię widzieć- powiedziałaś wyraźnie, wciągając ze świstem rześkie powietrze. Widziałem, w jaki sposób lśniły twe oczy. Emanowały wręcz energią, powagą, ale także zranieniem.

-O, nie- rzekłem ze zdecydowaniem w głosie.- Wracamy teraz do domu. Masz pokazać się mamie cała i zdrowa, przeprosić i obiecać, że już nigdy tego nie zrobisz!- pisnąłem nienaturalnie, jednak chęć panowania nad sobą nadal gdzieś we mnie była. Wiesz, dlaczego? To proste. Wspominałem ci wcześniej o ukrytym bólu, który gdzieś w tobie dostrzegłem. Otóż, właśnie on uświadomił mi, że nie wszystko jest tak proste. Że wplątałaś się w sytuację bez wyjścia i co jest z tego najlepsze? Chciałem wziąć ten ciężar na siebie. Tak w ramach pokuty… 

Że co?

To miała być forma oczyszczenia. Dzięki temu miałem pozbyć się wyrzutów sumienia, które powodowało poczucie, iż tak zwyczajnie zaniedbałem rodzinę i problemy, z którymi się wiązała. A nie powinienem…

-Żartujesz?- wybuchłaś niekontrolowanym i głośnym śmiechem, który miał prawo mnie przerazić.- Najpierw idź i ty wyspowiadaj się ze swoich grzeszków- powiedziałaś, wycierając pojedynczą łzę, która spływała po twoim policzku. Łza rozbawienia. To zniewaga… Jedna z najbardziej upokarzających…

-O czym ty mówisz?- zmarszczyłem nos, patrząc na ciebie spod przymrużonych powiek. Czy wiedziałem o czym mówisz? Domyślałem się, aczkolwiek nie zamierzałem przyznać się do swoich win jako pierwszy. Już dosyć upokorzeń jak na dziś.

-O niczym- westchnęłaś, patrząc na swoje dłonie. Po chwili spojrzałaś na mnie znaczącym wzrokiem, a twój oziębły charakter wyrazu twarzy wrócił na swoje miejsce.- Wracaj do swojej Katherine. Idź, zniknij i przepadnij. Wynoś się z mojego życia, bo naprawdę najlepiej żyło się każdemu, kiedy zajmowałeś się swoją karierą, która przesłoniła ci absolutnie wszystko- wycedziłaś przez zaciśnięte zęby, po czym odwróciłaś się na pięcie i w szybkim tempie ruszyłaś przed siebie.

-Julia!- zawołałem za tobą, rzucając się w pogoń za twoją osobą.- Co ty sugerujesz?- wysapałem stając przed tobą, przez co uniemożliwiłem ci ucieczkę.

-To ty jeszcze nie zauważyłeś?!- najeżyłaś się, trącając mnie lekko o tors.- W ostatnim czasie wszystkich olewasz! Nas, ale z tego, co zauważyłam, również swoją Katherinkę!- krzyk stał się obecny po raz kolejny w naszej konwersacji.- Proszę bardzo, ja za tobą nie tęskniłam! Wracaj i rozwijaj się dalej! Gwiazdka Wellinger potrzebuje przestrzeni i dalszego medialnego szumu!- odepchnęłaś mnie od siebie.- Żyj sobie sam, nie mam nic przeciwko. Jednakże mam małą uwagę. Rób to w taki sposób, żeby nie zawadzać o mnie i moją rodzinę!

-Katherine przeszkadzała moja kariera?- zapytałem oniemiały słowami, które przed momentem usłyszałem z ust jednej z najbliższych osób w moim życiu. Zwijałem się w środku. Jeszcze nigdy nie czułem się tak podle… Nigdy nie było mi tak źle.

-Rozmawiałam z nią- nie odeszłaś na tyle daleko, aby nie usłyszeć mojego półgłosu. Zbliżyłaś się jeszcze bliżej, patrząc na mnie badawczym wzrokiem. Teraz naszły cię wyrzuty sumienia? Wczas…

Zrozum, że w nerwach mówi się wiele rzeczy, których się nie przemyśli. Nie chciałam w żaden sposób cię zranić, dobrze o tym wiesz… Przyznaj, że przesadziłeś i miałam prawo do takiej reakcji.

-Ja… nie wiedziałem…- dukałem z trudnością, analizując wszystkie chwile, które spędziłem w towarzystwie uroczej blondynki, która wypełniała wszystkie moje myśli, bywała również w snach, widziałem ją tam, gdzie nie powinno jej być.

-Andreas…- westchnęłaś bezsilnie, jednocześnie obejmując ją ramieniem.- Kochasz ją?- spojrzałem na ciebie z niezrozumieniem. Kochałem Katherinę? Czy to, co czułem względem niej było prawdziwą miłością? Tak… Kochałem ją. Kocham ją. Będę ją kochał i jestem tego pewien. Przytaknąłem, obdarzając cię zranionym, ale również i zmęczonym życiem wzrokiem.- Pomogę ci… Pomogę ci, słyszysz?- wtuliłaś mnie do siebie, a ja słyszałem z twojej strony ciche łkanie. A więc jednak miałaś serce… 

Jeszcze wtedy miałam. 

-Jakim sposobem?- kolejny raz stałaś się godna mojego spojrzenia. Położyłaś dłoń na mój policzek, starając się ze wszystkich sił wykrzywić usta w uśmiech. Efekt? Wyszło średnio…

-Zobaczysz, że zrobię wszystko, abyście przechodzili jeszcze drugą młodość- zaśmiałaś się cicho, znowu wtulając mnie do siebie. Czułem twoje ciepło. Ono było takie… słodkie… bezpieczne… szczere.- Ale nie ma niczego za darmo- odsunęłaś się ode mnie.

-Co takiego?- spytałem niemalże w tej samej chwili.

-Ty nie wtrącasz się do mojego życia, ja pomagam ci z Katherine- odpowiedziałaś zdecydowana.

„Dorosłem do miłości,

ale to miłość nie dorosła jeszcze do mnie…”

……………………………

Witajcie!

Jestem z haniebnym opóźnieniem, wiem. Jednakże, przez pewne problemy z samą sobą, nie miałam możliwości niczego napisać ani nawet komentować u Was na bieżąco…

Obiecuję, że wszystko nadrobię. Przysięgam. Potrzebuję tylko trochę czasu…

Pozdrawiam. ;*