2. „Jaką ty jesteś zrzędą!”

Moja znajoma interesuje się kulturą wielu państw na świecie. Nieważne czy są to kraje europejskie, czy też azjatyckie- na temat większości z nich potrafiłaby opowiedzieć coś ciekawego, co człowieka byłoby w stanie zainteresować, a także zmusić do refleksji. Nie, jednak ja nie chcę opowiadać o mojej znajomej, gdyż dla kogo z Was jest to istotne? Przypuszczam, że dla nikogo. 

I dobrze przypuszczasz. Nikogo nie interesują tutaj twoi znajomi. 

A może dałbyś mi dokończyć, co?

No dobra, dobra. Po co te nerwy?

Pragnę skupić się na czymś innym, a mianowicie na tym, co usłyszałam od niej jeszcze nie tak dawno, a co wiele dało mi do myślenia. Stare japońskie wierzenia głoszą, iż jeden człowiek posiada trzy twarze. Ktoś powie, że to absurd, prawda? Przecież to nielogiczne. Jakim cudem jeden człowiek może mieć trzy twarze? 

Zgadzam się. To niedorzeczne.

 Każdy z nas posiada trzy oblicza, jeśli nawet nie jest ich jeszcze więcej… My możemy o tym nie wiedzieć, lecz tak naprawdę jest. One ukazywane są w danych sytuacjach, a my operujemy nimi na prawo i lewo, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. 

Jak one wyglądają? 

Cóż, nie różni ich wygląd zewnętrzny, lecz stosunek do otoczenia. To, jacy jesteśmy. 

Co masz dokładniej na myśli?

A co, zainteresowało cię jednak?

Nie bądź taka uszczypliwa.

No dobra. Postaram się.

Kontynuuj zatem.

A więc… Wcześniej miałam dokładniej na myśli to, co w nas się budzi. To, co w nas się odradza…  Pierwszą wersję podobno pokazuje się całemu światu. To ona towarzyszy nam najprawdopodobniej najczęściej. To od niej zależy jak postrzeganą nas postronni ludzie. Druga odmiana nas jest ukazywana w obecności najbliższych. Tych, których kochamy. Rodziny, partnera/partnerki, narzeczonego/narzeczonej, męża/żony. To właśnie ona umożliwia nam kochanie, troskę, zaufanie wobec tej drugiej najważniejszej osoby. I ta trzecia forma nas samych… Najbardziej magiczna. Najbardziej tajemnicza… Ta, której nie znamy do końca sami. To maska, do której dostęp mamy tylko my. Nie pokazujemy jej nikomu, gdyż sami do końca nie możemy jej okiełznać, gdyż to ona odzwierciedla to, jacy jesteśmy naprawdę… Często trudno nam się jest pogodzić z tą odsłoną nas, gdyż to ona ukazuje niedoskonałości, wady, których nie chcemy mieć. Każdy bowiem całe swe życie dąży do perfekcji, czyż nie? 

Masz sporo racji…

Wiesz do czego dążę i jak tyczy się to ciebie?

Tak, teraz już wiem…

~♡~

-Victoria, idź stąd- burknąłeś, słysząc nieśmiałe i stosunkowo ciche pukanie do drzwi pokoju. Powiedz… co wtedy czułeś? 

Złość… Zawiść… Rozgoryczenie. Wszystkie skrajne odczucia, które szargały moją duszą, a nie tylko. Atakowały także ciało, czyniąc ze mnie nic nieznaczącą marionetką w swych rękach. Paradoks… Coś, czego nawet nie zauważają nasze oczy, potrafi być silniejsze niżeli my sami…

-Dobra, grzeczność się skończyła- usłyszałem  nieco głośniejszy głos, po czym zobaczyłem w swych drzwiach znajomą mi sylwetkę. Uśmiechałaś się do mnie subtelnie, przysiadając tuż obok mojej, opadniętej z sił osoby, na miękkim łóżku.- Co się z tobą dzieje, Andi?- spytałaś, cicho wzdychając. Badawczym wzrokiem lustrowałaś nieustannie moją postać, starając się wyłapać każdy jeden szczegół, który pozwoliłby ci ustalić, co tak naprawdę jest przyczyną  mojego cierpienia. Ale skąd niby wiedziałaś, że cierpiałem?

 Bo cierpiałeś. Widać to było gołym okiem… 

-A musi się coś dziać?- spojrzałem prosto w twe oczy.- Vicki cały czas tutaj przesiaduje, a jak ja raz przyjdę, to od razu robicie ze mnie męczennika- przewróciłem oczyma, po czym ukryłem bezsilnie twarz w dłoniach.

-No wiesz…- westchnęłaś po raz drugi. Już wtedy wiedziałaś, że nie będzie to łatwa rozmowa dla naszej dwójki.- Victoria faktycznie przesiaduje tutaj więcej, niżeli w swoim mieszkaniu, ale ona nie wpada, nie wrzeszczy, że chce spokoju i barykaduje się we własnym pokoju- objęłaś mnie ramieniem.

Bo chciałam ci przekazać choć odrobinę własnej energii i ciepła, abyś mógł przebrnąć przez to, co najgorsze w życiu…

-Pokłóciłem się z Kat- rzekłem twardo, patrząc na własne dłonie.- Wiesz tyle, ile ci potrzeba. Idź i rozgłoś reszcie. I tak wszyscy uważacie, że ten związek jest tylko kwestią czasu- kolejna rzecz, która zwyczajnie mnie raniła. Poczucie, iż uzależniłem się od kobiety, z którą związek nie był akceptowany do końca przez najbliższych…

Naprawdę tak czułeś?

No przecież mówię…

Przepraszam… Ja… Ja… nie wiedziałam.

-Żartujesz sobie?- prychnęłaś, poklepując z małą siłą plecy moje plecy.- Muszę znać więcej szczegółów. Zawsze wykonuję powierzone zadanie w stu procentach- uśmiechnęłaś się cwanie, wywołując również na mojej twarzy krzywy, pełen bólu uśmiech. 

Uśmiech pełen bólu, nie jest uśmiechem…

-To koniec…- wyszeptałem, po chwili ciszy.- Koniec…- nawet nie wiedziałem, kiedy w  oczach szkliły się srebrne łzy. Ręce drżały, w głowie panowała kompletna pustka, natomiast życie było jednym, wielkim bałaganem. To nie miało tak wyglądać… Nie takie miało być moje życie…

-Dlaczego? Co się stało?- dopytywałaś przejęta, dalej obejmując mnie ramieniem. Chciałaś się uśmiechnąć, wiem. Chciałaś wyszeptać na moje ucho coś optymistycznego, wiem. Chciałaś wziąć mnie za rękę i pokazać piękno świata, w którym żyją, to też wiem… Ale… nie umiałaś. Nie w chwili, kiedy jeden z członków twojej rodziny nie potrafi złożyć dwóch kawałeczków swego życia w całość. 

Dokładnie…

-Stwierdziła, że traktuję ją jak cień…- jęknąłem bezsilnie. Z twoich ust dobyło się ciche westchnięcie, nad którym nie zdążyłaś w porę zapanować.- Ale to nieprawda… Wszystko było w ostatnim czasie takie samo, jak przedtem…- mówiłem dalej, opierając głowę na twoim ramieniu.

-Zawalcz o nią…- wyszeptałaś cieniutko, patrząc tępo przed siebie.- Jeśli ją kochasz, musisz walczyć. Nic w życiu nie przychodzi łatwo. Zwłaszcza  miłość… Bo jeśli nie o miłość, to o co innego możesz walczyć? Miłość jest wszystkim, co może posiadać człowiek…- podniosłaś się z łóżka, stając naprzeciw mnie. Mówiłaś wtedy prawdę?

Ja nie kłamię. 

-I właśnie tutaj jest problem…- podniosłem martwo wzrok, patrząc nieśmiało na twoją twarz. Zachodzące słońce rzucało niemal pomarańczowe promienie na twe błyszczące włosy, tworząc poświatę, która dodawała magii twojej wyjątkowej urodzie. Oczy błyszczały, nie tylko ze względu na nagromadzone w nich łzy. Blada skóra idealnie kontrastowała z ciemnymi włosami, które w tej chwili okalały twoją twarz, natomiast pełne, malinowe usta wykrzywione w zaniepokojonym charakterze.- Mówiła, że musimy sobie dać czas… Walcząc, urażę ją, rozumiesz?

-Andreas…- zaśmiałaś się cicho, kocim ruchem podchodząc do okna. Przymknęłaś na chwilę powieki, rozkoszując się delikatnym łaskotaniem promieni zachodzącego słońca, które rzucało światło na twoją twarz.- Nie zerwaliście. Musicie po prostu przemyśleć kilka spraw na osobności. Dziewczyny tak mają- kontynuowałaś z pewnością. Powiedz… skąd miałaś aż tyle pewności?

Czasem niektóre rzeczy wydają nam się łatwiejsze za pierwszym razem, Andi…

Nie nazywaj mnie tak.

Dobrze. Przepraszam. Zapomniałam…

-To dziwnie mają- odparłem skwaszony, patrząc z wyraźną fascynacją na skąpaną w słońcu postać Julki. Tak wiele wiedziałaś… Tak bardzo potrafiłaś pomóc… Twoja kobecność koiła… To dziwne…- Czyli co ja mam teraz robić?

-Oj, Andreas, Andreas…- kiwałaś głową, uśmiechając się subtelnie.- Jesteś jak dziecko. Wszystko ci trzeba tłumaczyć- otwarłaś oczy, mierząc tym samym, pełnym ciepła, wzrokiem moją zagubioną sylwetkę.- Jak Katherine i ty wszystko sobie przemyślicie, przyjdzie czas na rozmowę, w której wszystko sobie wyjaśnicie i przekonacie się, jak jesteście dla siebie ważni, rozumiesz?

-I ja mam tak długo czekać?- zmarszczyłem nos, patrząc w ciemną głębię magicznych tęczówek mojej rozmówczyni.

-Jaką ty jesteś zrzędą!- wykrzyknęłaś, prychając cicho. 

Tych słów nie żałuję. To prawda. Jesteś taki do tego czasu…

Moje usta wykrzywiły się w półuśmiech. Pierwszy od… właśnie… Kiedy ostatni raz on był na tym miejscu? Kiedy ostatni raz czułem się tak po prostu beztrosko?

-Dzięki- rzekłem, patrząc w jaki sposób opadasz na łóżko.- Jesteś dobra w tych sprawach…- dopowiedziałem ciszej, odwracając wzrok.

Dlaczego?

Ale co?

Dlaczego wówczas odwróciłeś wzrok?

Bo nie mogłem tego dłużej znieść… Zaraza, która zalegała w mojej chorej duszy, znowu się odrodziła. Znowu dawała o sobie znać. Znowu kopała leżącego…

Aaa…

Czasem powinnaś się ugryź w język. Nie uważasz?

Też tak uważam.

-Błagam cię…- znowu prychnęłaś.- Ja? Znowu zerwałam z kolejnym facetem, a ty mówisz mi, że jestem dobra w sprawach damsko-męskich- spojrzałem w twoje oczy ze zdezorientowaniem. Kolejny raz zakłuło. Tak, zdecydowanie coś było nie tak ze mną, ale co takiego? 

Teraz już wiesz, mimo że nie powinieneś się tego nigdy dowiedzieć…

-Rozstałaś się z Borisem?- wykrztusiłem, nie do końca rozumiejąc charakter twój spojrzenia, kiedy mówiłaś o rozstaniu. Wcześniej całkowicie inaczej sobie to wyobrażałem. Miałem zgoła inne mniemanie o ludziach, którzy przeżywają rozstanie z ukochanym mężczyzną, a co teraz widziałem? Wszystkie cechy, które przeciwstawne były do mojego światopoglądu na ten temat. Beztroskę, błogość, lekkość, radość z życia. Jakbyś została uwolniona z więzienia, nie ze związku…

Różnimy się od siebie…

-Nie- odpowiedziałaś szybko, siadając przy mnie po turecku.- Po Borisie był jeszcze Alex i to z nim się rozstałam- wyjaśniłaś zwięźle, bawiąc się swoimi długimi i kościstymi palcami. Zmarszczyłem brwi, lustrując badawczo sylwetkę siostry. Znowu coś się nie układało w całość… Kolejny raz coś mi nie pasowało, mimo że nie wiedziałem jaki jest tego dokładny powód.

 To strasznie irytujące, czyż nie?

-Yhym- mruknąłem, nie wiedząc kompletnie co mógłbym więcej powiedzieć w owej sytuacji. Wyłączyłem się na moment, analizując wszystkie strzępy wspomnień, jak i dotychczasowych przeżyć i odczuć, aby stworzyć spójną całość. Zrobiłbym absolutnie wszystko, aby w końcu móc rozpoznać to, co krążyło w moim krwiobiegu. Coś, co nie miało koloru krwi. Coś, czego fizycznie nie było…

Coś, co jakże bardzo ciążyło i raniło…

-A właściwie, to czemu Kat uważa, że traktujesz ją jak cień?- przerwałaś ciszę, wyrywając z rozmyślań moją osobę. Spojrzałem na ciebie z błyskiem, mrużąc lekko oczy.

-Nie wiem- wzruszyłem ramionami.- Ostatnio miałem trochę mniej czasu, ale wszystko było jak kiedyś…- dodałem ochryple, nie przerywając kontaktu wzrokowego z brązowooką.

-Kobiety- uśmiechnęłaś się szeroko, mierzwiąc moje włosy.- I zrozum je tu człowieku- podniosłaś się z łóżka, zmierzając powolnym krokiem w stronę drzwi.- A! Właśnie! Jeszcze jedna sprawa!- odwróciłaś się na pięcie, opierając się o drzwi.

Uroczo się wtedy uśmiechnąłeś… Pamiętam ten moment…

-Hm?- mruknąłem, patrząc na ciebie zaciekawionym wzrokiem. Sam nie wiedziałem, co miałaś w sobie. Nie wiedziałem, dlaczego działasz na mnie w taki sposób. Nie wiedziałem, czemu właśnie ty potrafisz mi pomóc, kiedy ochotę miałem sięgnąć dna…

Andreas… Przestań. Jeszcze nie teraz…

-Jak już jesteś, to wykorzystamy cię trochę- uśmiechnęłaś się ciepło, co skłoniło także mnie do powielenia tego czynu.- Dziś mamy rodzinną kolację z przyjaciółmi rodziców. Z racji, że tata jest w delegacji, mama nie ma dla siebie odpowiedniego partnera, bo bądźmy szczerzy, że Oscarowi jeszcze mleko pod nosem nie wyschło…

-No chyba tobie!- zdało się usłyszeć głos nastolatka zza drzwi.

Kochałam te momenty…

Jedynie przewróciłaś oczyma, zbierając się do dalszego kontynuowania swojego monologu.

-Wracając do tematu…- odchrząknęłaś.- Ty nadajesz się doskonale. Także bądź gotowy za dwie godziny do wyjścia- uśmiechnęłaś się na pożegnanie, po czym szybko przekroczyłaś próg pokoju.

-Udało się!- usłyszałem jedynie wesoły krzyk Victorii, która w tej chwili z radością przytulała cię do siebie.

To też słyszałeś?!

No jasne. Głuchy by usłyszał te wrzaski.

-A co do tego mleka…

-Zamknij się, Oscar!- naskoczyłyście na niego obie, powodując, iż chłopak zwiesił głowę w dół i zniknął w odmętach swojego pokoju. 

A co ty na to, w ogóle?

Uśmiechnąłem się jedynie sam do siebie, kiwając głową. Opadłem po tym na łóżko, przymykając na krótką chwilę powieki. Znów było jak dawniej. Dzieciństwo wróciło do mnie wraz z powrotem do tych samych murów, w których zostałem wychowany. W czasach, kiedy nie było problemów. Kiedy wszystko było proste. 

Kiedy jeszcze byłeś „zdrowy”… 

~♡~

Doskonale dopasowana, obcisła czarna sukienka, dodawała wdzięku, a jednocześnie eksponowała seksapil. Dopełnieniem stroju stały się wysokie, również czarne, szpilki, które sprawiały, iż każdy ruch stawał się nieprzyzwoicie kuszący. Włosy upięte miałaś na prawy bok, wieczorowy makijaż dokładnie podkreślał  ciemne tęczówki oraz pełne usta. Z niejednego mężczyzny, mogłabyś uczynić po prostu niewolnika…

Nie wygłupiaj się… Przedstawiłeś to w złym świetle. Sukienka jak sukienka. Szpilki też były normalne. Makijaż czy fryzura? Również przepełnione normalnością. 

Kogo ty chcesz oszukać? Przecież wiesz, że wtedy mogłaś robić z każdym facetem to, co tylko zapragnęłaś.

Nieprawda.

Kogo ty oszukujesz?

Czemu zarzucasz mi teraz kłamstwo, co?!

Bo zbyt dobrze znam ciebie i ten okres w twoim i moim życiu. Tyle razy go analizowałem, że nie sposób nie dojść do pewnych kwestii.

Myśl, co tylko chcesz. Ja wiem swoje i wiem, co tak naprawdę jest prawdą.

Oszukujesz samą siebie, jeśli tak myślisz.

Skąd ten upór nagle u ciebie? Nie mógłbyś kontynuować historii?

Chcę, abyś się przyznała, że każdego mężczyznę postrzegałaś jako zabawkę. Tylko tyle chcę.

Zamknij się!

Nikt mi nie każe, a ciebie i tak nie posłucham. Straciłaś swój dar.

…

No śmiało! Przyznaj się.

Nie…

Dlaczego głos ci się łamie?

Bo trafiłeś w samo sedno…

-Andi, wszystko dobrze?- nadal rozmyślałem o tym, co działo się w domu, kiedy na Ziemię sprowadził mnie głos rodzicielki, która przenikała moją osobę na wskroś swymi dużymi, okrągłymi, niemal turkusowymi, oczyma. Uśmiechnąłem się delikatnie, potakując głową. Zamyśliłem się, owszem. Aczkolwiek naprawdę odżyłem. Poczułem, że żyje. Dziwne, prawda? Właśnie w rodzinie. Właśnie pośród grona tych idiotów, których lustrowałem teraz uważnie wzrokiem. W gronie tych, od których chciałem się uwolnić. Ale czemu? Bo każdy z nas był inny? 

Według mnie właśnie ta odmienność i różnorodność dodawała poczucia, iż mimo wszystko jesteśmy w pewnym stopniu do siebie podobni. Nieważne, że każde z nas miało inny światopogląd, inaczej się zachowywało, miało inne marzenia… Łączyły nas nie tylko więzy krwi, lecz coś więcej… Łączyły nas różnice, pomimo iż brzmi to zapewnie niedorzecznie.

Wspomniałaś o zachowaniu, prawda? Victoria, znudzona czekaniem na przyjaciół rodziców, bawiła się widelcem, Bruno patrzył przed siebie, mrożąc wszystko i wszystkich wzrokiem, Oscar zajmował się własnymi palcami, a ty… ty…

Co ja robiłam?

No, właśnie… Opierałaś się łokciem o stół, wysyłając uwodzicielskie spojrzenie jednemu z kelnerów. Nie mogłem się powstrzymać i w końcu przewróciłem oczyma, odwracając wzrok od twojej osoby pochłoniętej flirtem.

-Już idą- powiadomiła najstarsza z towarzystwa, machając na przywitanie przybyłym gościom. Każdy z nas wyprostował się niemal natychmiastowo, przywdziewając na swe usta ciepły uśmiech.

Pamiętam… To było takie sztuczne…

 Nawet ty zaprzestałaś niewerbalnego flirtu z kelnerem, co już o czymś świadczyło. Po drugiej stronie stołu, w eleganckiej restauracji, zasiadła starsza kobieta, uprzednio witając się z naszą rodzicielką, a przy jej boku znajdował się rosły mężczyzna, który lustrował nas wszystkich sympatycznym wzrokiem zza grubych szkieł okularów. Obok małżeństwa- młody chłopak, najprawdopodobniej w wieku zbliżonym do nas, który przywitał się najpierw z każdą kobietą, a później uścisnął dłoń każdego z mężczyzn z naszej rodziny. 

Och…

Co znowu?

Samo mi się wymksnęło… 

Nie zmienisz przeszłości, Julka…

-Thereso, to moja gromadka- zaczęła blondynka, mając na twarzy szeroki uśmiech.- Jednakże, tym razem nie w okrojonym składzie. To Andreas, o którym tak wiele ci opowiadałam, a resztę dzieciaków już znasz. Bruno, Oscar, Victoria i Julka- wymieniała kolejno według kolejności zajmowanych miejsc.

-Julia- wyszeptał ledwosłyszalnie młodzieniec, patrząc z uwagą na jedną dziewczynę. O kim mowa? Może teraz zabierzesz głos, Julio?

Miej odrobinę litości…

Bo co?

Bo moje rany jeszcze się nie wygoiły…

 Oczy blondyna przemierzały niemal na wskroś twoją postać.  A ty? Dostrzegłaś to. Zobaczyłaś, że coś między wami się zaczęło. Uśmiechnęłaś się pod nosem, powodując, że chłopak natychmiastowo się wyprostował. Odgarnęłaś zmysłowo kosmyk włosów, który opadał na twe czoło, nie przerywając stałego kontaktu wzrokowego. I tak cały czas. Nawet po posiłku, kiedy Victoria ponownie powróciła do zabawy widelcem, Bruno kolejny raz mroził wszystko i wszystkich wzrokiem, Oscar kolejny raz wrócił do zabawy paznokciami, ty nadal patrzyłaś na niego, a on na ciebie. Z tym samym pazurem, charyzmą, pewnością siebie… Tym, co doprowadzało chłopaka niemal do szaleństwa… A pośród nich, również znudzony rozmową dorosłych, taki sobie ja… Ten sam, który cały ten czas poświęcił na przypatrywaniu się grze własnej siostry…

Mogłeś się nie patrzeć, skoro cię to bolało.

Nie mogłem ominąć tego, co z nim robiłaś…

Bo? Nikt ci nie kazał na nas patrzeć.

Nie będę opowiadał na tak beznadziejne pytanie.

-Przepraszam was na chwilę- odezwałaś się w końcu, skupiając na swej osobie uwagę wszystkich.- Muszę iść na moment do toalety- wykrzywiłaś usta w przyjazny półuśmiech, kierując swe kroki w stronę restauracyjnej toalety. Każdy twój ruch… Każdy krok… On uwodził, odbierał zmysły… 

Nie mów o mnie w taki sposób!

Taki, czyli jaki?

Jakbym… jakbym była…

No dokończ.

…

Dokończ!

…

-Ja też najmocniej przepraszam- burknąłem, wstając po chwili od stołu.- Zaraz wracam- dopowiedziałem już idąc, zmierzając śladami, które zostawiłaś po sobie. 

-Andi, co ty tutaj robisz?- spytałaś, dostrzegając moją sylwetkę u progu damskiej toalety.- Tutaj nie wolno ci wchodzić, idioto- kontynuowałaś, nie patrząc na swego brata.

-Możesz ty mi powiedzieć, co ty robisz?!- wypuściłem powietrze ze swych płuc ze słyszalnym świstem, patrząc pretensjonalnym wzrokiem na twoją postać.

-Poprawiam makijaż- odparłaś lekko, wyciągając czerwoną szminkę ze swej niewielkiej torebki.- A nie widać?- zacisnąłem ręce w pięści, podchodząc bliżej.

-Dobrze wiesz, o czym mówię-warknąłem przez zaciśnięte zęby. Spojrzałaś na niego, jednocześnie chowając szminkę z powrotem na swoje miejsce.

-Nie wiem- powiedziałaś cicho, przymrużając lekko powieki. Czasem tak to właśnie jest… Wypieramy się, mamy nadzieję, że nie widać, lecz coś, co nas przerasta, wypływa z nas, a my? Nawet nie zdajemy sobie sprawy z tego, że nasze słabości są w takim stopniu dostrzegalne dla innych… 

Nie pouczaj mnie, jasne?! Nie masz prawa mnie oceniać. Nie teraz. Nie ty…

-Przestań w końcu zachowywać się jak tania dziwka- wycedziłem gorzko, nie kontrolując ani nie ważąc swych słów. Wydęłaś policzki, lecz w ostateczności powstrzymałaś się od wypowiedzenia jakichkolwiek słów więcej. Ominęłaś mnie zwinnie, zajmując swoje wcześniejsze miejsce. 

Bolało…

Miało cię ustawić do pionu, więc musiało boleć.

Do tego czasu mnie za to szczerze nie przeprosiłeś.

Przepraszałem.

Ale nieszczerze.

A skąd ty niby wiesz, kiedy mówię szczerze, a kiedy nie?

Znam cię już trochę, Andreas…

Tego właśnie żałuję.

Znam cię o takiej strony, od której nie powinnam znać…

Wiem.

…

Nie płacz.

Nie płaczę.

To skąd ten szloch?

Ja… ja…

No powiedz to.

Nie chcę się do tego przyznawać.

Powiedz to.

Nie…

Powiedz to już!

To boli… Cholernie boli. 

Life is brutal. Śmiało!

Nie każ mi tego robić… Nie każ mi przyznawać się to tego, że się złamałam. Że przestałam być człowiekiem. Utraciłam swoje człowieczeństwo przez jeden błąd…

„Wszyscy popełniamy te same błędy.

Uciekamy od naszych demonów,

zamiast nauczyć się z nimi żyć…”

........................................

Witajcie! 
Już jestem wróciłam, a nawet udało mi się tego dokonać dzień wcześniej. :D 
Taki ze mnie szaleniec, heheh ;D Jednakże, to wszystko przez to, że się stęskniłam. Bardzo, bardzo. ;c 
Dziękuję za tyle ciepłych opinii. Na początku są one bardzo, bardzo ważne. ;* Wspieracie mnie w taki sposób, że chyba nie potraficie sobie tego wyobrazić. Robicie to nie tylko tutaj, na bloggerze, ale i w rzeczywistości, która ostatnio odrobinę przytłoczyła mnie swym ciężarem... 
Dziękuję! ♥