1. „ …jak pasożyt, który jedynie żeruje na swoich bliskich…”

Wszystko ma swój początek i koniec. Zaczyna się… Właśnie, kiedy zaczyna się życie człowieka? Wraz z chwilą narodzenia czy spłodzenia? A może są jeszcze inne odpowiedzi na to pytanie? Możliwe jest, że życie człowieka wiąże się wraz ze spotkaniem prawdziwej miłości? A może z przybyciem pierwszych  kłopotów? 

Każdy ma swoje odmienne zdanie na ten temat. Nie wnikam i nie chcę dyskutować na ten temat.

 A dla mnie to dosyć interesujący temat.

Dla ciebie może i tak, ale to nie oznacza, że dla innych też. Czasem może lepiej nie wiedzieć, kiedy coś się zaczęło, gdyż resztę życia człowiek spędzi na żałowaniu i obarczaniu odpowiedzialnością tego, co popchnęło go w tę stronę. Tak nie da się żyć. 

Być może jest tak, jak mówisz…

Bo jest.

 Wiem jedno, co jest pewne. Nikt nie wie, kiedy wszystko ma swój początek. Miłość, namiętność, życie człowieka, śmierć, nawet ta historia, bowiem zacząć mogła się ona dużo, dużo wcześniej niż każdy mógłby przypuszczać. Dużo wcześniej, niż nawet dwie główne dusze zdążyłyby o tym pomyśleć. Wcześniej niżeli mógłby objąć to rozum najmądrzejszego w naukowców. 

Mówisz o naszej historii?

 

Tak.

Faktycznie, nie chcę znać jej początku. I de facto go nie znam. Zaczęło się w chwili, kiedy każdy z nas znajdował się na innym etapie  życia, nie mając świadomości o istnieniu fatum, które nad nami wisiało i jedynie czekało na spełnienie…

 

… w czasie, gdy byliśmy innymi ludźmi z innymi wartościami, które ceniliśmy ponad życie. Z tymi, które były cząstką nas samych. Ludzi. Stworzeń niedoskonałych. Czasem wręcz żałosnych, małych i nieistotnych w świecie, w którym żyją… 

~♡~

-Oddawaj mi tego pilota, pajacu!- wrzasnęła jedna z kobiet, które zgromadzone były w ogromnym salonie utrzymanym w ciepłych barwach. Jej brązowe tęczówki prześwietlały na wskroś człowieka, z którym właśnie szarpała się o pilota do telewizora, a ciemne włosy kaskadą opadały na ramiona. Oczy, teraz pełne zawziętości, najczęściej przyjmowały sympatyczny charakter, który emanował wrodzonym ciepłem dziewczyny. 

Nie sądziłam, że taki obraz mnie jest w twojej głowie…

Mogę dokończyć?

Jasne, jasne… Postaram się więcej nie wcinać.

A więc kontynuując…  Julia. Imię, które pasowało do jej delikatnej i subtelnej duszy w stu procentach. Imię, które odzwierciedlało jej osobowość. Zdradzało jej naturę w jednym słowie. 

Nie miałam pojęcia, że ktokolwiek może odbierać mnie, moją naturę, a nawet imię w taki sposób…

Teraz już wiesz. Obiecałaś, że więcej nie będziesz się wcinać.

No dobrze… Wybacz.

-Ja pajacem?!- wrzasnął, jakby zapowietrzając się na chwilę. Kolejny członek naszej sporej rodzinki, która właściwie od zawsze trzymała się razem. 

On. Oscar. Nastolatek, który właśnie teraz przechodził jeden z gorszych momentów w swoim życiu. Bo czymże jest wiek nastoletni?

 

Pozwól, że odpowiem za ciebie. Otóż, to jedno, wielkie poznanie. Poznawanie siebie samego, świata, życia z innej, gorszej strony…

Zgodzę się z tym i to w stu procentach…

-Uspokójcie się…- przewróciła oczyma istna, chodząca oaza spokoju, wyrywając z rąk szatynki przedmiot kłótni.

 Ona. Victoria. Najstarsza. Na pozór zwykła  młoda kobieta.

 

Nie, zaraz… To nie pozory. To prawda. Zwykła dziewczyna, która osiągnęła w swym życiu wiele. Można uznać ją nawet za kobietę spełnioną. Osiągnęła wszystko, co przeciętna kobieta może sobie wyobrazić. Niczym się nie wyróżniała. Była wręcz schematyczna aż do bólu. Od samego początku. Od pierwszych chwil swego życia. Nie wyrywała się przed szereg. Wykonywała wszystko tak, jak wymagało tego od niej życie. Bez spontaniczności, niepotrzebnego ryzyka. Egzystowała z dnia na dzień, jednak wcale jej to nie przeszkadzało. Była bowiem pewna, że tak ma właśnie być. Że tylko w ten sposób może ułożyć swoje życie. Może stać się szczęśliwym człowiekiem. Że tylko tak dotrwa do mety życia z uśmiechem. Zwyczajnym, beztroskim uśmiechem, który towarzyszył jej będzie w czasie, gdy będzie rozpieszczać swe wnuki i wpajać im do głowy właśnie to, co jest najważniejsze w życiu.

 Taka to jest właśnie ta starość… Jak mawiają, młodość nie myśli, tylko żyje, a starość przestaje żyć, lecz  zaczyna myśleć… Cóż, jednakże jak na razie nie miała własnej rodziny, lecz na pewno było to tylko kwestią czasu…

-Victoria ma rację- przemówił z zadumą najmłodszy członek rodziny. Dziesięciolatek, który swą powagą, a także rozsądkiem mógł zaimponować niejednemu dorosłemu.

 Niewielka istotka, która posiadała już masę ambitnych planów na przyszłość, a która zawsze zachowywała zimną krew, gdy sytuacja tego właśnie wymagała.

- Zachowujecie się jak dzieci…- brunet przewrócił oczyma, które miały barwę czekoladową, wtapiając się całym ciałem w miękki fotel, który zajmował.

-Christian ma rację- do pokoju wpadła uśmiechnięta od ucha do ucha kobieta z jasnymi włosami, która swym ciepłym wzrokiem prześwietlała sylwetkę każdej ze swoich pociech. Na niewielkim stoliczku położyła kubki z gorącym kakao, zajmując swe miejsce u boku dziesięcioletniego Christiana, który nie czekając na nic, wtulił się w swoją matkę.- Mój mądry, dorosły, mały chłopczyk- zaśmiała się, czochrając ciemną czuprynę chłopaka.

-Mamo, ale to nie jest dla ciebie dziwne, że podczas kiedy wszystkie dzieci grają na podwórku w piłkę, Christian pracuje nad tym swoim wymyślonym „wynalazkiem”?- siorbiąc czekoladowy napój z dużego, żółtego kubka, odezwałaś się tym razem właśnie ty, Julka.

Wcale nie siorbałam. Ja nie siorbię. Jestem wychowana, w przeciwieństwie do ciebie.

-Sugerujesz, że jestem dziwakiem, tak?- zabrał głos dziesięciolatek, powodując drwiący uśmiech na ustach swojej siostry. Za każdym razem się tak uśmiechałaś. Znałem ten uśmieszek doskonale…- Ale kiedy już wynajdę swój patent na raka, zobaczymy kto tu dla kogo będzie dziwakiem!- obruszył się urażony chłopiec.

Dzięki. Wyszłam właśnie na jakiegoś złośliwca.

Spoko. Polecam się na przyszłość. I co prychasz?

Ja prycham?

No tak. Przecież słyszałem przed chwilą.

Możesz w końcu mówić dalej? Zastanie nas Boże Narodzenie, nim powiesz kolejne zdanie. 

-Ty nawet nigdy nie miałeś jednej, głupiej lekcji biologii, człowieku- równie drwiąco odezwał się Oscar, który w tej samej chwili przybił piątkę Julce. Od zawsze trwaliście w dziwnej komitywie. Dokuczaliście sobie nawzajem, ale jak już przyszło co do czego, jeden walczył za drugiego. Dziwne…- Jak sobie zbyt dużo wymarzysz, to i tak się nie spełni, a potem będzie cię tylko bolał tyłek od zderzenia z rzeczywistością.

Oscar jest mądrym facetem.

-Oj, przestańcie- surowo odezwała się blondynka, która objęła ramieniem najmłodszego członka rodziny.- To co mówi Oscar i Jula wcale nie jest prawdą. Ważne, że masz marzenia, bo jeśli byś ich nie miał, nie miał byś nic swojego, słońce- ucałowała czółko chłopca, jednocześnie posyłając złe spojrzenie swym starszym dzieciom.

Sądzisz, że mama miała rację, mówiąc, że najważniejsze są marzenia i że tak naprawdę tylko one należą naprawdę do nas?

Nie mam pojęcia, Julka. Nie wiem…

Szczerze, kiedyś myślałam, iż to prawda. Byłam pewna, że człowiek, który ma marzenia jest coś wart. Znaczy coś więcej, niżeli zwykły śmiertelnik…

I co? Myliłaś się?

Tak. Zderzenie z rzeczywistością bolało i boli nadal…

O czym marzyłaś?

To zbyt osobiste pytanie.

Przestań. Znamy się lepiej, niż ktokolwiek mógłby pomyśleć.

 

Marzyłam o tym, aby być normalną…

-Spokojnie, mamo- odparł lekko Christian. Wielokrotnie podziwiałem go właśnie za to opanowanie. - I tak nie zamierzam słuchać troglodytów- uśmiechnął się pod nosem, upijając łyk ciepłego kakao. Usłyszeć można było jedno, ciche prychnięcie z twojej strony, do którego od razu dołączył się Oscar. A potem… Właśnie, co było potem? 

Nie pamiętasz? Potem całą harmonię i spokój zachwiał jeden z członków rodziny, który już dawno wypisał się z sielankowych chwil, spędzonych w gronie najbliższych. Ten, który chciał zostać dorosły szybciej niż inni, a którego ta cała dorosłość zdecydowanie przerosła…

-Przyjechałem na kilka dni!- owy mężczyzna wysilił się na słaby krzyk, otwierając z impetem drzwi domu rodzinnego.- Idę do siebie i byłbym wdzięczny gdybyście mi nie przeszkadzali!- dokrzyczał, po czym szybkim krokami udał się do swojego pokoju. Niemal biegłeś, o mało co nie gubiąc zębów na schodach. Nie wiem czy to pamiętasz… 

-Ten to ma bogate życie…- westchnęłaś, opadając bezwładnie na miękkie oparcie kanapy.- Cały czas żre się z Kat, a kto musi to wszystko znosić? My- powiedziałaś w tym samym czasie, co Oskar. Nie wiedziałaś, że słyszałem… W sumie nie dziwię się. Nikt nie mógł wiedzieć, że z bólu nie byłem w stanie nawet dojść do własnego łóżka, które znajdowało się niecałe pół metra ode mnie…

Andreas, ja… ja…

Nie tłumacz się. Nie chcę tłumaczeń. 

-Ciekawe, o którą panienkę tym razem poszło…- odezwał się znowu Oscar, który także nie miał prawa wiedzieć, że słyszę każde wypowiadane w salonie słowo. To raniło… Poczucie, że nawet rodzina nie potrafi do końca zapomnieć błędów, których popełniłem masę…

-Przestańcie!- podniosła słabo głos gospodyni, która ze zmartwieniem patrzyła ciągle w punkt, gdzie przed chwilą obwieściłem całej rodzinie swą wizytę. Zakryła usta dłońmi, aby nie wydać z siebie dźwięku cichego krzyku przerażenia, walcząc ze łzami niepokoju. Zmartwienie oraz ból, który tkwił teraz w jej sercu, mógłby jedynie pogorszyć sytuację wśród swych dzieci. Nie mogła na to dopuścić… Nie miała prawa dokładać zmartwień własnemu szczęściu. Matka ma bowiem wiele sytuacji, podczas których musi przywdziać odpowiednią maskę, by nie plenić wokół najcenniejszych niepokoju, a w konsekwencji bólu, zwłaszcza jeśli rozchodzi się o człowieka, który jest częścią ich harmonii, spokoju, miłości.- Andreas ma kłopoty, a wy jak zawsze swoje! Nie wstyd wam?!

-Trzeba z nim porozmawiać…- rzuciła hasło Victoria, która przejęła po swojej matce niepokój, dotyczący jej młodszego brata. Ona rozumiała, co się dzieje. Wiedziała, co musisz teraz czuć… Próbowała zrozumieć, zachować zimną krew. Zawsze ją za to podziwiałam.- Tylko on mnie nie posłucha… Nigdy mnie nie słucha, kiedy chcę mu w czymś pomóc…- dodała po chwili ciszy, wyraźnie będąc przygnębiona owym faktem. Faktycznie, Victoria, nawet jako najstarsza z największym autorytetem, nigdy nie potrafiła do ciebie trafić. Dlaczego tak było?

Pytasz poważnie?

Tak. Od zawsze mnie to interesowało.

Nie wiem… Naprawdę, nie wiem…

-Ze mną tym bardziej nie będzie chciał rozmawiać…- ponownie ponuro odezwała się nasza rodzicielka.- Julia…- spojrzała z nadzieją na ciebie.- Tylko ty możesz z nim porozmawiać… Tylko ciebie słucha, nie wiedzieć czemu…

Tego też nigdy nie umiałam zrozumieć. Czemu tylko ja potrafiłam do ciebie trafić w taki sposób, jak chcieliby inni?

Tego też nie wiem. Nie znam siebie… To niepokojące.

-Ja?- zmieszałaś się, będąc lekko przerażona wizją rozmowy ze mną. Czemu tak się bałaś? Czemu obawiałaś się właśnie mnie?- Ale… Ja nie wiem czy potrafię… Owszem, Andreas może czasem mnie wysłucha, ale… ale… to zły pomysł… Nie umiem odnaleźć się w takich sytuacjach…- dukałaś ledwo.

-Idź a nie gadaj!- uniósł się w końcu Christian, który dotychczas biernie uczestniczył w rozmowie dorosłych.- Jesteśmy rodziną! Twoje gadanie to tylko strata czasu, podczas kiedy Andreas cierpi! Jak masz okazję, to się wykaż, a nie jąkaj bezsensownie, bo to nic nie da!- nic nie opisze tego, jak się wtedy czułam. Upokorzona. Pozbawiona honoru. Jak zbity pies… Dziesięciolatek wykazał się większą dojrzałością niż ja. On pokazał ,ile byłby w stanie zrobić dla rodziny, a ja? Ja poczułam się jak pasożyt, który jedynie żeruje na swoich bliskich…

„A wie pan co jest najlepszego
w złamanym sercu? (…)
Tak naprawdę można je złamać
tylko raz.
Reszta to ledwie zadrapania.”

…………………………………

Hej! ;*
Pierwszy rozdział za nami.  Wiem, przynudzam. Wiem. ;oo To po prostu paradoks. Wszystko w mojej głowie mi się podoba, ale kiedy staram się to jakoś przelać na papier nic z tego nie wychodzi... Jakaś szmira, no. ;/ Przepraszam. Przepraszam. Nawalam ze wszystkim po kolei, wiem. Tu ten beznadziejny rozdział, na którego miałam plan, a wyszło jak wyszło. Nie zjawiam się też u Was. Tak strasznie jest mi wstyd... Wybaczcie mi, ale ostatnio z czasem jest krucho. Nawet bardzo krucho... ;/ 
Postaram się dziś wszystko nadrobić, ale nic nie obiecuję.
I co jeszcze? Następny rozdział ukaże się 10 października. Uczestniczę w wymianie polsko-niemieckiej, to raz. A dwa- wyjeżdżam w góry na obóz naukowy i dzięki temu właśnie zostanę mocno ograniczona...
Mimo to, mam nadzieję, że zostaniecie ze mną. ♥
Buźka. ;*